Nooit meer weg
Ik kom hier met enige regelmaat. De plek jaagt me geen angst aan, het is thuis voor oma, opa, andere opa en oma, tante, oom en neef. Hun namen staan gegraveerd in steen, het is de enige tastbare plek waar ik ze nog kan bezoeken. Sinds kort kom ik iets vaker, mijn moeder is een half jaar geleden overleden en ik mis haar nog elke dag. Niet dat ik hier elke dag kom, zelfs niet wekelijks. Misschien maandelijks. De begraafplaats ligt langs mijn looproute, het is makkelijk om een extra ommetje te maken.
Ik kom hier met enige regelmaat, maar nooit in het donker. De naam van mijn moeder met haar geboortedatum en sterfdatum zijn ondanks de duisternis goed te lezen. Het lantaarntje voor het kind dat naast haar ligt geeft voldoende licht. Op het graf van het kind staat nu een fotolijstje. Ik zak door mijn knieën om de foto van dichtbij te bekijken. Wat een prachtig kereltje! Mijn buik voelt ineens warm, mijn kaken doen zeer en trekken mijn mondhoeken naar beneden, mijn ogen vullen zich met warm vocht. ‘En wie zorgt er nu voor jou?’, zeg ik hardop. Ik schrik van mijn stem, het valt me nu pas op hoe stil het hier is.
Ik kom hier met enige regelmaat en ik ben hier nooit alleen. Er zijn meer mensen die hun overleden geliefden bezoeken en hun graf verzorgen. We zijn lotgenoten, kennen elkaar niet maar groeten elkaar met een knikje. Nu is er niemand, het is vast te laat, het is al donker. Ik heb langer gelopen dan ik dacht. Dat betekent dat ze thuis op me zitten te wachten met het avondeten. Nog even een blik op het graf van mijn moeder en dan ga ik. Mijn blik glijdt over het fotolijstje, over de naam van mijn moeder en terwijl ik wegloop zie ik pas dat er verse bloemenkransen liggen naast haar graf. Daar lag nooit iemand, nu wel. Zie ik het goed? Ik blijf even stil staan om de tekst te lezen.
‘Is dat Karin? Ze is er, ze is er! Kijk dan!’ Vanuit het donker een heldere kinderstem, ik ben even in de war. Hij noemt mijn naam, maar ken ik hem? Ik draai me om en herken het ventje uit het fotolijstje. Aan zijn hand mijn moeder. Ik ga hier nooit meer weg.
Inzender: @EVATAALzaandam, 17 december 2012
Geplaatst in de categorie: overlijden
begraafplaats
373
Geef je reactie op deze inzending:
Graag gelezen! Je schrijft echt heel goed.
Ondanks alles heb je een heel warm hart voor degenen, die ons zijn voorgegaan en mogen we vertrouwen dat er meer tussen hemel en aarde is dan wij kunen bevatten met ons verstandelijk denken.