Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

DE VERHUIZENDE STRUIK (tweede deel)

Eindelijk ontwaakte de struik weer, en zag allemaal sneeuwklokjes en krokussen om zich heen. Opgewekt keek hij naar de tulpen, die zich na enige tijd ook lieten bewonderen. De rododendronstruik vertoonde tussen zijn bladeren al grote knoppen. Dat beloofde veel voor de volgende maand.
De heer van het kasteel genoot van al die lentepracht. Al kuierend door zijn tuin sabbelde hij op een sigaar. Hij stond stil, keek naar alle kanten.
"Ach, ik kan nooit genoeg krijgen van al dit moois."
Terwijl hij zo murmelde, viel de sigaar uit zijn mond, rolde weg onder de grote rododendronstruik. De verstrooide heer dacht dat zijn sigaar door het vallen wel gedoofd was, en stapte verder. Maar de as smeulde nog... Het kleine vonkje werd groter, verspreidde zich. Al gauw stond de rododendronstruik in brand! Ons bekende struikje zou ook spoedig door het vuur verteerd worden... Maar nee, op het laatste ogenblik kwam redding! De houthakker was in de kasteeltuin stammetjes aan het zagen. Hij zag het gevaar. Als een bezetene klauwde hij in de aarde, groef zijn geliefde struik uit met zijn blote handen. Razendsnel rende hij ermee in zijn armen de tuin uit, het dorp door, en het bos in.

Stomverbaasd keek de struik om zich heen.
"Ik ben weer op de plaats waar ik vroeger was. 't Is jammer. De mooie bomen die mij omringden, zijn er niet meer. Ik sta op een kale plek. In de verte zie ik wijde boomkruinen, die blijmoedig de lente begroeten."
Neerslachtig keek de struik naar beneden.
"Wat ontdek ik ineens?! Vlak voor mij staan heel kleine boompjes. Die zijn natuurlijk pas geplant. Ze zijn niet veel groter dan een mensenhand."
De struik merkte dat hij nu zelf ook weer bladeren had. En vlakbij zijn onderste takken klonken ijle stemmetjes:
"Wij krijgen zo'n prettige schaduw van jouw bladeren. Ook bescherm je ons tegen koude luchtstromen, die af en toe over de grond glijden."
Vertederd hoorde de struik dit aan. Een zachte zefier gleed door hem heen. In die aangename zucht hoorde hij ook een verhaal.
Er klonken fluisterende woorden, die hem vertelden dat hij de eer had om zorg te dragen voor deze toekomstige reuzen van het bos. Maar op zijn oude dag zou hij de eiken bewonderen, die hij eens als hulpeloze wezentjes had gekoesterd.
Voldaan liet de struik deze boodschap door zijn bladeren waaien. Steeds bleef hij er aan denken.

Schrijver: Han Messie, 23 december 2012


Geplaatst in de categorie: verhuizen

3.5 met 2 stemmen 142



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)