Heerlijk helder Heineken
Ik ben ziek. Van schaatsen komt mooi geen reet vandaag. Het ging de laatste tijd toch al beroerd. Geen bochtje kom ik zonder mispeer door. Het is beter om thuis te blijven, zo gammel als ik voel, de pot en de kotsbak onder handbereik.
Maar misschien kan ik me ook weer eens naar mijn oude oom slepen. De zuiplap woont tenslotte om de hoek, en de ochtend is de beste tijd om hem te bezoeken. In de middag wordt hij steevast dronken en strontvervelend. Vooral naar zijn vlam uit het verleden, Nicky, die hem ondanks alles nooit heeft verlaten. Ruim twintig jaar jonger en -ooit- van een ongelofelijke schoonheid. Dat laatste is ze nu wel kwijt. Haar haren hangen slap langs haar spitste gezicht. Bijna vaste prik dat ze eenmaal per bezoek begint te gillen dat ze er nou wel eens genoeg van heeft, dat ze hem laat barsten en zal uitkleden tot op de laatste cent. Een paar jaar geleden nog was ik ervan getuige hoe zo'n conflict ook bijna fysiek uit de hand liep. Het was dat ze al teveel gezopen hadden en geen klap echt hard aankwam.
Bizar. Maar uit elkaar gaan: ho maar. Ik had er wel even mijn bekomst van moet ik zeggen. Dan maar even geen verhalen en foto's uit de oude doos van de vader van mijn Woemi. Maar toch. Die verhalen over de Oekraïne, over feesten met heel erg foute en een beetje minder erg foute presidenten, ministers en ander tuig. Over zuipfestijnen, mooie wijven, mooi ja, maar geen een zo mooi als zijn Nicky, de koningin van het bal. Over de miljoenen die verdiend werden, om weer net zo makkelijk verloren te worden.
Na weer zo'n avondje brachten de bodyguards hem vroeg terug naar het hotel. Ze lieten hem pas alleen nadat ze zijn kamer van boven tot onder geïnspecteerd hadden, de president zorgde goed voor zijn gasten.
Hij had er genoeg van en besloot in de aluminium te gaan. Handelen met Chinezen, that's different cook. De tuinstoelen die hij bij duizend tegelijk moesten afnemen bleken onverkoopbaar, de onverwoestbare bergstokken van superieure kwaliteit die ik van hem meekreeg braken al bij de eerste wandeling.
Rest de drank en een stuk of honderd van die onmogelijke stoelen verspreid over zijn landgoed, genoeg plekken om stil te drinken. En een neefje die het stiekem wel leuk vind, al die verhalen. En, eerlijk is eerlijk, ook niet vies van een drankje op zijn tijd en wat sigaretten.
'Hoe is het eigenlijk met de jongen?' wil oompje zomaar weten. Hij weet dat ik nog af en toe, facebook, whats app enzo, nog contact met hem heb.
'Nou jongen, hij is hard op weg man te worden, beetje vadsig, lui, bolle kop, roken..' begin ik.
'Tja, zo gaat het met ons soort' lacht oom. Die zichzelf nog maar eens bijschenkt.
'En de vrouwtjes, of heb ik toch gelijk gekregen, en is het een mietje gebleken?'
'Eén. Een Spaanse, wat ouder, niet onaardig, niet onknap, wel gratis twee kinderen erbij', zeg ik. Niet dat ik haar echt ken, maar een jonge vrouw die mij na een verjaardag al van naam kent en mij wat vertelt deel ik tegenwoordig al snel in in die categorie. En voor de rest? Ach, hij moet het ermee doen, niet ik.
'Nou, mag aannemen dat ze niks tekort komt, met zijn lessen hier'. Tegen de tijd dat het echt vulgair wordt is het meestal hoog tijd om op te stappen. Oom had en zwak voor de kleinzoon van zijn vriend, ik had een zwak, maar Nicky ook. En dat steekt hem altijd nog op een of andere manier.
'Wat ze zag in die opgeschroefde puistenkop met zijn veel te grote neus en domme gekwezel', sist hij vals, zichzelf weer bijschenkend.
'Niks' verdedig ik Nicky, met gevaar voor eigen leven, maar van haar moet het nieuwe bier komen, dat bocht dat oom drinkt moet ik niet.
'Ze mocht hem gewoon graag, net als u'.
'Lul. Ze neukte hem', tiert hij ineens. 'En weet je waarom? Omdat ik het haar gevraagd heb, godverdomme, ik heb ervoor gezorgd dat die jongen eindelijk eens ontmaagd werd, en goed ook'.
'Man, bazel niet', wil ik zeggen, maar net op tijd bijt ik mijn tong eraf. Het maakt trouwens toch niet meer uit. Oom ratelt door. 'Mevrouw had niet genoeg aan me, ook al nam ik haar vijf keer op een dag weet je', bazelt hij verder, 'begon ze me geil te sms'en over de mooie Herman op zijn boot of had ze een lekker ding gezien op het werk, een vrouw ook, nota bene, je moet weten: toen al spoorde het niet bij haar'. Dat die avonden op Oekraïense en Chinese hotelkamers ook lang niet altijd alleen in bed eindigden, verzwijgt hij nu liever merk ik wel.
'Maar die jongen? Ik dacht: wat heb ik daar nu van te vrezen? Zal toen nog nauwelijks geweten hebben hoe hij hem erin moest krijgen, laat staan de rest. En dus liet ik hem hier komen, juist als ik er niet was. Zorgde voor de juiste sfeer, wat filmpjes en zo, het speelgoed van Nicky.'
Arme jongen denk ik. Ik heb de enorme zwarte dildo wel eens gezien. Groot genoeg om elke man een minderwaardigheidscomplex voor het leven aan te smeren.
Goed, oom had zijn goede daad gedaan. Of liever gezegd: laten doen. De jongen man en Nicky voor even moeder en vrouw tegelijk. Iedereen gelukkig.
'Waarom ziet je hem nooit meer?' vraag ik Nicky als ze me uitlaat. Oom kan niet meer op zijn poten staan.
'Omdat hij gedreigd heeft al z'n botten te breken als hij nog een keer hier zou komen'.
Haar hand glijdt zacht over het tafeltje in de hal.
'Hij was zo anders, zo zacht, zijn huid..' Ach ja jongens, ik kan wel een beetje met haar meevoelen.
'Net als jij', haast ze zich eraan toe te voegen. Als ik ziek ben is het sterker, dat missen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: moraal
Woemi
175
Geef je reactie op deze inzending: