Hypnose (3): de bewoners van grote sterrenwerelden

De gids ving Peters verbazing op en verklaarde: “Wat je hier ziet is niet zo vreemd als het lijkt. Op aarde is er een grote kloof tussen de wereld van de levenden en de sfeer waarin de zielen van overledenen verblijven. Dat komt doordat de mensen op aarde sterk gericht zijn op de materie. Voor de subtielere signalen vanuit de geestelijke wereld hebben zij zich meestal afgesloten. Dat betekent niet dat die signalen op aarde ontbreken, maar in de meeste culturen is het de gewoonte om die te negeren. En door dat stelselmatige negeren van manifestaties uit de geestelijke wereld verliest men op den duur ook werkelijk het vermogen om ze waar te nemen. Op de sterrenwerelden wordt juist geleerd om je ervoor open te stellen. Daardoor is de scheidslijn tussen de wereld van de levenden en de sfeer van de overgegane zielen daar ook lang niet zo groot.

Toch kunnen de bewoners van deze planeten niet alle zielen van gestorvenen zien; dat geldt alleen voor de zielen van mensen met wie ze tijdens hun leven al een nauwe band hadden, zoals met vrienden of familieleden. Voor andere zielen bestaat die scheidslijn dus wel. Maar de vrouw die je in dat dorp ziet, spreekt met haar vader en een paar broers die kort geleden zijn gestorven. Zij zien elkaar niet alleen, maar voelen ook elkaars gedachten en emoties aan. Daarom zullen we hen nu niet storen en de tempel binnengaan. Let goed op alles wat je daar te zien krijgt; sommige dingen zullen je nog goed van pas komen als je weer terug bent in je lichaam.”

Enkele ogenblikken later betraden ze het inwendige van de tempel, die tegen de helling van een lage heuvel was gebouwd. Vandaar had je een prachtig uitzicht op de kleine nederzetting in het dal en op een verre bergketen met besneeuwde pieken. Via een zijingang belandden ze in een ruimte die veel weg had van een bibliotheek. Aan alle wanden waren planken bevestigd waarop boeken stonden opgesteld. De ruggen van de boeken bevatten echter geen schrifttekens, maar kleine, gestileerde tekeningen, enigszins vergelijkbaar met het Oud-Egyptische hiëroglyfenschrift. Ze zagen hoe een priester een boek van een plank pakte en ermee naar een lage tafel liep. Hij sloeg het boek open, legde zijn handen met gespreide vingers op de bladzijden en sloot daarop zijn ogen. In gedachten verzonken bleef hij zo een tijdje zitten; het leek wel alsof hij sliep. Korte tijd later stond hij op en legde het boek terug op de plank waar hij het van af had gepakt. Hij zag eruit als iemand die net een ingewikkeld vraagstuk had opgelost. Daarna begon hij snel te schrijven in een schrift dat hij uit de wijde plooien van zijn mantel te voorschijn had gehaald.

“Ongelofelijk! In een paar minuten heeft hij de inhoud van het boek in zich opgenomen”, merkte Peter op, “en dat deed hij ook nog met gesloten ogen! Hoe kan dat?”
“Heel eenvoudig”, antwoordde Naftaniël. “Het is geen gewoon boek, want het werkt volgens een heel ander principe. De inhoud ervan is niet d.m.v. drukletters op het papier aangebracht, maar d.m.v. gedachtevormen. Een wijze, die thuis was in het onderwerp waar het boek over ging – in dit geval de kosmos – heeft zijn inzichten over de ruimte d.m.v. gedachtevormen aan het boek gehecht. Wie zich nu – net als de priester - die inzichten eigen wil maken, hoeft zich alleen maar voor die gedachtevormen open te stellen. Daardoor verbindt hij zich met de inhoud van het boek en wordt er als het ware één mee. Een snellere methode van kennisoverdracht is er niet. In enkele minuten kun je op deze manier de inhoud van een complete encyclopedie in je opnemen. Zo gaat men op veel grote sterrenwerelden te werk. De taal doet er ook niet, want deze gedachtevormen zijn universeel.”

Peter knikte. “Dat begrijp ik nu. Maar er zijn nog een paar dingen die ik graag zou willen weten. Welke godsdienst hebben deze mensen van planeten waar ze zich hebben toegelegd op het ontwikkelen van de geest i.p.v. de materie? En hoe is volgens hen het heelal ontstaan? Bereizen deze bewoners van de sterrenwerelden de ruimte?”
“Ik zal jouw vragen beantwoorden”, antwoordde de gids. “Maar daarvoor moeten we naar een andere tempel, die ook als sterrenwacht dienst doet: daar is al deze kennis opgeslagen. Ik zal je in de geest verbinden met het Boek van de Kosmos, een priesterlijk geschrift. Daarna zal ik je terugbrengen naar de aarde, want ik merk dat je vermoeid begint te raken. Kom, geef mij je hand, dan begeven we ons naar de laatste plek die ik je van deze wereld zal laten zien. Je reis door de kosmos eindigt daar.”

Schrijver: Hendrik Klaassens, 15 maart 2013