Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vissen (3)

Eén van mijn favoriete bezigheden was vissen en dit bij voorkeur op paling. Voor het avondeten werden de pieren met een schop uit de grond getrild. Dat was nog een ware kunst want je moest natuurlijk wel weten waar je de schop de grond in moest duwen en hoe je moest trillen. Ik was daar, na jaren ervaring, aardig bedreven in dus was het jampotje vaak snel gevuld met pieren in verschillende maten. Een beetje zand er op en hun laatste reis kon beginnen.

Vooral op zwoele zomeravonden stapten we na het avondeten snel op onze fiets waarbij de bamboehengels goed in de fietsrichting werden gehouden. Vaak was het met een aantal buurjongens en soms ging mijn oudere broer ook mee, zo ook deze keer. M’n broer en ik waren net honderd meter op weg toen ik besefte dat het potje met pieren nog in de tuin stond. ‘Ik ga ze wel even halen, hier hou jij mijn hengel maar even vast,’ zei ik tegen mijn broer, ‘fiets jij maar vast door hoor’, voegde ik er aan toe. Op het korte stukje terug naar huis ontspon zich, naar achteraf bleek, een duivelsplan in mijn hoofd. Ik zou net doen alsof mijn broer een ongeluk met de fiets had gehad en dat ik daarom terug naar huis kwam. Dat was een verre van aardig plan maar ja dat is gezeur achteraf. Ik reed achterom en mijn moeder met de buurvrouw zaten gezellig op ons bankje achter het huis koffie te drinken. Mij ontbraken vele gaven maar toneelspelen kon ik aardig. Dat had ik in de loop van de tijd behoorlijk onder de knie gekregen omdat het af en toe handig van pas kon komen om mij te redden uit benarde situaties die regelmatig opdoemden op mijn jonge levenspad. Nu was er echter totaal geen sprake van een benarde situatie. Dit was gewoon banaal effectbejag en mijn moeder was het slachtoffer tegen wil en dank.

Ik kwam de hoek van het schuurtje om en al huilend en snotterend sprong ik van de fiets onderwijl wat verbrokkelde zinnen uitstotend waaruit moest blijken hoe erg het wel niet was wat er net gebeurd was. Nou wilde ik wel effect scoren maar het resultaat overtrof mijn stoutste verwachtingen. ‘Wat is er gebeurd’, schreeuwde mijn moeder in paniek terwijl ze van het bankje opsprong waardoor de buurvrouw er aan de andere kant bijna af kieperde. Ik keek mijn moeder verontrust aan en wist dat ik te ver was gegaan met mijn onnozele eenakter. ‘Niets niets,’ zei ik snel, ‘het was maar een grapje’, maar het leed was al geleden. Mijn moeder liep huilend naar binnen en de buurvrouw keek me minachtend aan en zei: ‘heb je nou je zin flapdrol?’ Ik pakte het potje met pieren en verdween op de fiets snel richting viswater. Ik durfde het niet aan mijn broer te vertellen want dan zou mij vast een opvoedkundige donderpreek te wachten staan en zou bovendien het hele vissen wel eens niet door kunnen gaan. Het werd geen leuke visavond en toen de schemering inviel gingen we naar huis. Thuisgekomen wachtte mijn vader me op. Mijn moeder lag boven in bed nog bij te komen van de schrik. Mijn vader zei niets maar wees alleen maar naar boven en ik volgde ook zonder iets te zeggen zijn aanwijzing razendsnel op.

‘Dat moet je nooit weer doen hoor’ zei mijn moeder de volgende dag. Dat beloofde ik plechtig en daarmee was de vrede weer getekend.


Uit: Jeugd in Zuidlaren

Schrijver: Nico Noorman, 30 juni 2013


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 3 stemmen 140



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
1 juli 2013
Email:
hmessielive.nl
Dwaze grillen van de jeugd weet je geinig op te halen. Toch liep het in jouw verhaal nog betrekkelijk goed af.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)