Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Wel of niet gepakt?

Ik zit zwetend op mijn horloge te staren en bereken hoelang Boman nu al weg is en luister ingespannen of ik de mij van ziekte bevrijdende motorfiets aan hoor komen. Hoe langer het duurt hoe meer ik er van verzekerd van raak dat hij ook gelijk bij de ledershop is langs gegaan waar de drugs verborgen liggen en ze dus direct meeneemt. Of dat hij gepakt is natuurlijk. Deze risicofactor is minstens duizend keer groter dan in Nederland. Hij was nu al twee uur weg en het was half acht in de ochtend.
Ik begin net in slaap te sukkelen als ik het gepruttel hoor van afslaande motorfietsen. Misschien twee of zelfs drie stuks. Ik gluur tussen de gordijnen door of het 'safe' is en God zij dank het is safe. Ik zie mijn maten Yanto, David en Boman met grote pakketten met vlastouw erom heen gebonden met een strik. Dat zouden de cadeautjes wel zijn. Ook hoor ik flessen bier klingelen. Zachtjes wordt er op de deur geklopt.
"Francis?" "Francis? Ben je wakker?" Timide stemmen.
"Wie is daar?" Net alsof ik gek ben en me van de domme houdend. Het zijn Boman Yantho en David de eigenaar van de ledershop. En ja hoor weer dat kutliedje: "Happy birthday to you," nu driestemmig en alsof ze alle drie net de baard in hun keel hadden. Ik lach als een boer met kiespijn, al is de uitspraak een 'junk die droog staat' beter van toepassing. Driemaal gefeliciteerd volgt en de zombie die nog op de grond ligt komt nu ook uit zijn graf gekropen en die feliciteert me niet maar gaat pissen en vervolgens met een lepel rechtop in zijn hand klaar zitten als een scepter alsof hij een 'Zombiekoning' is.
"Is dat de kleding die ik besteld heb?" vraag ik aan David, al interesseert mij dit bijzonder weinig daar ik veel meer verlegen zit om iets anders. Ik sta al te trillen en te beven als een rietje en mijn zweet voelt ijskoud aan.
"Ja pa," (schrijf pak). Als het over geld gaat of zaken worden ze ineens onderdanig en uitgenast als de neten. Glad als een paling in een emmer snot.
"Lul niet met je ya pak, David." "Wat krijg je van me schurk?"
Er kwam een bonnetje van een centimeter of dertig te voorschijn. Niet getypt maar met een balpen in kleine lettertjes geschreven.
"Twee lederen broeken, twee paar cowboylaarzen, twee lederen riemen, twee lederen vestjes.."
"Ja, ja David ik weet het, wat krijg je van me?" Het duurt me allemaal al veel te lang en ik wist nog steeds niet of hij 'iets' bij zich had.
"Vierhonderdduizend Rupiah." Zegt hij.
"Wat? Ben je niet goed?" vroeg ik met mijn vinger in mijn oor schuddend alsof ik het niet goed verstaan had. Het is geen geld natuurlijk, zo'n vierhonderd gulden want we hebben het over spullen die allemaal van een topkwaliteit leer zijn en met de hand gemaakt zijn. Hij was er haast een week met vijf man mee bezig geweest.
"Tweehonderdvijftigduizend Rph. hadden we afgesproken en als je er vier wil geef je er maar twee gram bij." "Heb je trouwens dope bij je?" Pff, die vraag was eruit en nu van angst de adem in gehouden tot het antwoord er is.
"Eén gram!"  
Het is er, het is er, zing ik van binnen zo blij als een kind en kan niet langer wachten dus trek bijna de voeringen uit zijn broekzakken om het te pakken. "Ok anderhalf, onversneden en het is een deal." Zeg ik in de tussentijd van het graaien. "Deal?" vraag ik.

Beteuterd komt het: "Deal," ietwat ontevreden uit zijn mond maar in zijn ogen zie ik hem al aan zijn pik trekken van blijdschap. "Kalem Prancis," daar zij de f niet uit kunnen spreken of vaak verwisselen met de p. Hij doet een paar stappen naar achter en probeert mijn handen af te weren. "Dadelijk laat je het vallen en hebben we niets!"
Nee en dan zal ik het niet van de grond halen en alsnog desnoods opsnuiven of zelfs opvreten als het moet, denk ik bij mezelf maar in plaats daarvan de vloer schoonmaken met een soppie, nou goed idioot? "Geef op dan die shit!" brul ik.

"Moet je niet even kijken naar de spullen?" vraagt David. "Eerst beter worden, of niet?" Terwijl ik onnodig lach als een reptiel die zijn zin wil hebben, maar de heroïneverslaving maakt je zo laag als een steen in een waterput diep kan vallen - daar kan je niets aan doen. Tenminste weinig. Zo heb ik bijvoorbeeld alles gedaan in mijn leven om aan geld te komen als ik ziek was. Maar mijzelf verkopen nee daar heb ik gelukkig altijd voor gepast. Die eigenwaarde heb ik nog in pacht.
Iedereen is het eens met 'het beter worden'. En eindelijk trekt hij het uit zijn broekzak en geeft het aan mij. Snel peuter ik het bezwete pakketje open.
"Voorzichtig, Francis, hadoe."
Een van de andere jongens: "Kijk eens Francis, een cadeau van ons drie."
Ik kreeg nu een van Boman een heel klein pakketje met een vette gram erin. "Kijk, now we're talking business."
Ik knoop gelijk mijn veter weer om mijn arm en trek hem goed aan met mijn tanden. Met de ene hand houd ik de lepel vast en de andere houd ik er het vuur onder, mompelend tussen tanden en veter door: "Gooi er nog eens een paar druppeltjes limoen bij." "Het lost niet goed op." Ik zit uit een mondhoek te hijgen als een oude stoomlocomotief van de stress.
"Waar is die klotecitroen."
"Hadoe, branie." hoor ik iemand mompelen. "Hij kent alles te gelijk, helemaal alleen." "Ya, Orang Hardcore begitu (zijn zo)."
Ik kijk hem even schuin aan met zijn 'hardcore' en hij weet dat ik die titel absoluut niet als een compliment beschouw en hij knijpt het kleine limoentje met het sneetje erin boven mijn lepel door de schrik van mijn blik een beetje te hard uit.

Schrijver: Franciscus Borst, 11 januari 2014


Geplaatst in de categorie: reizen

5.0 met 3 stemmen 123



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)