BEATRIX, AMUSES OF PANNENKOEKEN

Ik stond in gedachten, diep in gedachten bij het graf, toen plotseling een vrouwenstem zei: "Meneer mag ik er even bij".
Ik draaide me om en door de schrik van herkenning antwoordde ik:
"Natuurlijk Majesteit". "Neen meneer ik ben geen koningin meer,ik ben hier als moeder om even bij mijn overleden zoon Friso te zijn."

Friso, die naam sprak ze zo natuurlijk uit, zo echt, zo van dichtbij, dat nog door de schrik bevangen ik te snel achteruit liep en bijna struikelde.
"Past u toch op, wacht u maar bij het hek", dat laatste klonk als een opdracht, die ik uitvoerde als een vanzelfsprekendheid welke mij doorgaans niet eigen is.

Bij het hek van de begraafplaats aangekomen raakte ik bijna buiten zinnen van gedachten die als straalvliegtuigen in formatie door m'n hoofd vlogen.
Ik was uit volkomen eerlijke bewogen nieuwsgierigheid komen kijken bij het graf van wijlen Prins Friso, nog net voor sluitingstijd.
Daar ontmoette ik geheel spontaan zijn moeder, mijn oude koningin, mijn in mijn hart houdende majesteitelijke kroonprinses, die blijkbaar nog net voor het avondeten haar kasteeltje was uitgegaan om bij haar smartelijk overleden kind te zijn, haar zoon te voelen.

Ik raakte van die gedachten zo ontroerd, dat tranen mijn ogen ontsnapten.

Met een stevige pas kwam ze op me afgelopen, zag mijn tranen en vroeg: "Waarom huilt u?".
Ik antwoordde: "Daar zijn geen woorden voor".
Beatrix pakte mijn arm, vroeg naar mijn naam en zei "Ja, Jan, daar zijn geen woorden voor".

Bang, dat deze zo onverwachte spontane ontmoeting afgelopen zou zijn - Beatrix maakte al aanstalten om door te lopen - dacht ik razendsnel: dan is het voorbij, iets waar ik niet voor kwam, maar mij nu wel overkomt en straks gaat zij vanuit het hek links en ik rechts en is deze unieke ontmoeting voorbij.

Dus sprak ik snel met een haperende zenuwachtige ondertoon: "Mevrouw mag ik u een vraag stellen. Beatrix zei "Ja natuurlijk Jan".

"Bevalt het u weer op Drakensteyn, gaat het weer een beetje met u".

"'Koningin af zijn' het beste, maar een zoon minder het slechtste".

Toen zag ik zoveel verdriet, dat ik ongevraagd haar hand vastpakte en zachtjes streelde.

Min of meer tegen elkaar aangeleund liepen we samen door het hek en gaven we elkaar een hand ter afscheid, waarbij ik een snel opkomende afsluitende bedoelde en bedachte ondeugende opmerkende vraag stelde:
"Hoogheid, u wacht zeker amuses of mag ik u voorstellen samen pakkenkoeken te gaan eten wat verder op in Lage Vuursche, ik betaal!"

Beatrix zei geen ja, ze zei geen nee, ze wenkte de bewaking, ze gaf me een arm en met hetzelfde vreugdedansje als bij haar verlovingspresentatie met wijlen haar grootste liefde Claus, trok ze me mee als een uitgelaten kind zo blij en sprak "Ja Jan, lekker met appel, rozijnen, kaas en spek!"

Vandaag geschreven tgv 'Bea bedankt';

H.K.H. Prinses Beatrix,

zeer hartelijk bedankt,

Jan Jacob Krediet, schrijver, dichter.

Schrijver: Jan Jacob Krediet, 2 februari 2014

janjkrediethotmail.com

Beatrix Claus Consta Claus Constantijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 765