Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kip met Carrie.

Ze worden gek van de spanning en ik geniet van iedere seconde die nu zeer langzaam voorbij glijdt. De ene peuk na de andere steek ik op zonder iets te zeggen en vraag uiteindelijk aan Yanthi of ze een fles bier voor me wil pakken. Even wil ze goedkeuring vragen aan de Militaire agenten maar ik haak snel in en zegt dat ze naar mij moet luisteren en niet naar hun. “Want jij weet toch wel met wie je te maken hebt of niet?”

Ik had haar natuurlijk wel het een en ander verteld tijdens onze nachtjes samen. Snel huppelt ze met haar blik naar beneden langs de verbaasde agent. Die haar door de waanzinnige ommekeer van de situatie nu naar buiten zag vliegen. Zij sterven ook van de dorst maar hen wordt niets gevraagd. Ik weet dat het tegen Yanthi's traditie in druist om niets te aan te bieden.
Als er wederom een sigaret op is en ik hem irritant langzaam uitdruk in de bijna gevulde asbak ga ik met een zware zucht door de ontbrekende vermakelijkheid (We are not amused) weer zitten en vertel hen tergend langzaam met de intonatie van Winston Churchill eindelijk wat of beter wie ik in mijn handen heb. Eenmaal gedaan laat ik dat even rustig bij hun inzinken terwijl ik nog een peuk opsteek om de grote rookwalmen nu overheersend uitdagend en duidelijk vernederend in hun gezicht te blazen. Ik vraag aan hun spierwitte gezichten of ik 'Oom' Norman Sasono misschien even moest opbellen? “Voor een verificatie misschien?” Nu zit ik kringetjes te blazen zonder hen aan te kijken. Het is dat ik mijn spel zo moet spelen anders was ik grandioos van dit persoontje over mijn nek gegaan.

Als ik zogenaamd ongeïnteresseerd opkijk zie ik vertwijfeling, ontzag en zelfs wat paniek. Dat moet ik ook weer niet hebben, want een kat in het nauw maakt rare sprongen. Ik handel het liever een beetje relaxed af want ik ben op den duur ten alle tijde in het nadeel als er koppen gaan rollen al zijn het die van hun. Het gaat om de nasleep die dan zou volgen.
"Jakarta is ver weg, vergeet dat niet Mister Borst!"
Met een knalrode kop van woede lacht hij en probeert stoer zijn trillende vinger manend op te steken maar valt door de mand als een boer met vreselijke kiespijn. Hij leek wel een fluitketeltje. Hij probeerde het machtige kaartje uit mijn handen te trekken maar dat ging mooi niet door. Ik hou het met beide handen vast en het materiaal is niet te scheuren. De ander boog voor de zekerheid toch maar even met een lichtje knikje naar me toe voor hij naar buiten ging want die zag zich zelf met een blinddoek op al tegen de muur van zijn eigen kazerne staan. Ik grijns even snel terug naar hem van: 'Het is goed met je'.

“We nemen wel je paspoort mee voor verder onderzoek.” Hij bedoelt dat ik vluchten wel op mijn buik kan schrijven.
“Weet je dat zeker?” “Ik bedoel, je moet het zelf weten, het lijkt me toch beter dat ik even naar Jakarta bel.” Ik sta op en loop richting de balie waar de telefoon achter staat. Terwijl ik het nummer draai starten ze snel de motoren en roepen dan nog wat na. Ik kijk over mijn schouder en hoor: “Tot die tijd verblijf je hier in het Hotel voor eventuele verdere ondervraging.” Kort daarna rijden ze woest en vernederd weg uit het hotelresort mij in verdwazing, walging, angst en een beetje trots achterlatend. Zit ik even in de boot zeg met dat klotepaspoort. Maar voorlopig heb ik het even gered en hoe!

Als ze helemaal uit het oog zijn verdwenen gooi ik de telefoonhoorn op de haak en ren naar Yanthi, mijn Godin der Verlossing en grijp haar beet en zoen haar met mijn blauw geslagen muil en dikke lippen helemaal onder, waar ik ook maar kan. Dan pak ik haar bij haar middel en slinger en dans met haar in het rond.
"Prancis! Prancis mijn blouse, mijn rok." "Oh. Hadoe!” “Helemaal rood,” snikt ze. “Wat moet ik nou dadelijk tegen de directeur zeggen?"
“Laat die sukkel maar aan mij over, die krijgt toch nog geld van me dus die blijft toch wel aardig en doet precies wat ik hem zeg." “Je lijkt trouwens Carrie wel zo met al dat bloed.”
“Carrie?” “Wie is Carrie?” vraagt ze jaloers en geeft me een stomp op een plaats die niet echt welkom is.
“Dat is een actrice!” Nou toen had ik het helemaal gedaan. Maar het leed was al gedaan om het nog proberen uit te leggen. Ik leg mijn arm om haar heen en probeer haar wat te troosten. "Kom hier schat, het is nu toch stil qua klandizie dan we gaan lekker samen in bad." “Pak gelijk even twee flessen bier uit de koeler alsjeblieft.” “En een paar zakken ijs als die er zijn.”
“Op de bon bijschrijven?” Daar geef ik geen eens antwoord op.

De ijskoude romp van de bierfles doet pijn tegen mijn beurse kaken en gescheurde lippen als ik hem er overheen rol. Ik vertel haar langzaam wat ik allemaal heb meegemaakt en hoe blij ik was dat zij mijn kamer opgeruimd had en het zo cool heeft gespeeld. Ze pakt de fles uit mijn hand zet deze naast het bad en drukt zachtjes een zak ijs tegen mijn wonden. Ineens laat ze me schrikken met haar drukke handgebaren al is het dan met een brede lach erbij: "Oh ja, je bent jarig vandaag." Zoenen en felicitaties volgen. Ik verbijt de pijn.
"Schei alsjeblieft uit!" “Wat een feest weer, het is bijna net zo erg als verleden jaar in Jakarta, toen had ik ook al zo'n bizarre verjaardag al waren er toen geen doden gevallen.” “Althans niet in mijn kring van vrienden en kennissen, maar dat vertel ik morgen wel meisje."

Schrijver: Franciscus Borst, 8 maart 2014


Geplaatst in de categorie: reizen

3.4 met 7 stemmen 148



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)