Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

KOFFIEVISITE!!

Ellen van den Roofd heet ze.
Ze is nu 48 jaar.
Ruim tien jaar woont ze nu op zichzelf, nog steeds in hetzelfde flatje in de binnenstad van Almelo.
Na het overlijden van moeder was het ouderlijk huis aan de Groot Hertoginnelaan verkocht.
Met veel pijn en met hulp van haar getrouwde zussen Jolanda en Martine had ze de gedwongen overstap gemaakt.
De jarenlange verpleging van moeder had lichamelijk veel van haar geëist, maar ze had zich dienstbaar gevoeld.

Na de begrafenis had ze haar tranen de vrije loop gelaten, ook toen Bert namens de gehele familie haar speciaal bedankte voor haar inzet.
Ze had het op dat moment als licht ervaren, als een heel zinnige periode en door de tranen niet aan haar te zien, had ze eigenlijk geluk uitgestraald.
De warmte die haar toen omringde droogde haar tranen snel.
Ze zou er het best van gaan maken, ze keek uit naar de toekomst en het verleden was een brok dankbaarheid.
Ze hield plotseling van iedereen en voelde de liefde van haar oudste zus Jolanda en zwager Henk, haar jongste zus Martine en zwager Bert en de vertederende gezichtjes van kleine Henk, Margo, Robbie en Ange deden haar geloven dat wellicht....

In haar nieuwe flatje was de aanloop in het begin gezellig druk en zichtbaar genoot ze van haar volledige zelfstandigheid.
Op haar werk was iedereen zo meelevend, wat haar stimuleerde tot nog meer aanslagen per minuut.
Zo 's avonds thuis in haar "uppie" kreeg ze steeds betere momenten en op de beste daarvan fantaseerde ze soms tot schrik van zichzelf.
De eerste Kerst na moeders overlijden had ze heel plezierig doorgebracht in Jolanda's gezin en wat hadden ze spontaan gelachen met de hele familie op pakjesavond.
Wat was tante Dienie toch een lieverd en had oom Wijg verrukkelijke appelflappen gebakken.
Het nieuwe jaar kon niet meer stuk.

En nu, tien jaar later...

...is het stil geworden.
Het is blijvend stil op het flatje van Ellen van den Roofd.
Ellen wordt wakker. Ze ligt op de bank. Ze was even gaan liggen.
Dat deed ze wel vaker op zaterdagmiddag na het boodschappen doen.
Even weet ze niet meer waar ze is: 'Zo diep gezonken"; ze grinnikt om die gedachte en tuurt dan voor zich uit.
Zo zit ze wel vijf minuten en ze weet van zichzelf, na het turen komt het peinzen.
Daar geeft ze zich meestal aan over en ze laat zich dan ook nu weer meeslepen.

De poes springt op haar schoot en automatisch streelt ze de nog steeds zachte vacht van Snoortje die volgende maand tien wordt.
Ze glimlacht om die gedachte; tien wordt, samen tien worden, jubileum, feest (enigszins opgewekt), feest (triest).

Loom staat ze op, maar even later is ze tot haar eigen verbazing weer lekker op dreef.
Dat moet ook wel want morgen na de kerk krijgt ze koffievisite

Geschreven 26/27 augustus 1984 in opdracht van Frank van Vlerken, docent zomertoneel cursus, thema: "Eenzaamheid"!!

Schrijver: Jan Jacob Krediet, 24 maart 2014


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 1 stemmen 145



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)