Moestuintje
Wouter had het rijk alleen. Mien was naar de zangclub, dus geen gezeur aan zijn kop, dacht hij. Toen hij de tuin in ging om te maffen rinkelde de huisbel. Hij slofte naar de deur en opende die. Het was zijn vriend Wim van de kaartclub.
''Hé Wim, kom binnen. Ik was net van plan in de tuin te gaan zitten.''
''Ja, het is mooi weer, ik heb hier het programma van de kaartclub.''
''Mien is aan het galmen in het bejaarden huis. Nog steeds vrijgezel, Wim?''
''Ja, gisteren dacht ik succes te hebben. Al vroeg in de ochtend werd er aangebeld. Ik deed de deur open en zag een slanke dame. Ze zag er leuk uit in een groen mantelpakje. Ik schatte haar in de vijftig en zag meteen aan haar gezicht, dat ik niet aan haar wensen voldeed. Zo vroeg had ik niemand verwacht, ik liep nog in mijn manchester broek met brede bretellen en ik zag er niet uit zeg met mijn dikke bierbuik. Sorry, zei ze en keerde zich om en liep weg.
Wanneer ik mijn kostuum had gedragen en niet op pantoffels had gelopen, dan had het misschien voor haar nog wel meegevallen. Zo'n lelijke kop heb ik toch niet, Wouter.''
''Zeker niet man, je hebt een pracht kop met die lange baard en grote snor. Je lijkt wel één van de zeevaart. Heb je zin in een borrel?''
''Altijd, je kan me niet blijer maken, beste vriend.''
Ze gingen in de tuin zitten. Wim nam plaats in een behaaglijke tuinstoel en Wouter ging naar de keuken en haalde uit de koelkast een fles jenever. De glaasjes werden gevuld en ieder stak een sigaar op. Een heerlijke geur verspreidde zich.
''Proost Wim, op je gezondheid.''
''Hetzelfde, vriend.''
''Zeg Wim , dat is toch een fijn leven, hé. We hoeven niet meer te werken.''
''Ja, zoals je zegt, dat is pas gezond leven, jajem en roken, beter bestaat niet.'
''Zeg Wim, weet jij misschien of het waar is, dat teveel alcohol dronkenschap veroorzaakt?''
''Ze beweren het wel, maar ik heb van de wethouder van drankzaken gehoord, dat er verschillende soorten dronkenschap bestaan.''
''Dat is interessant beste kameraad, welke soorten dan?''
''Zal ik je vertellen.''
''Eerst nog een borrel'', zei Wouter
''Moet je horen. Ik sprak gisteren onze wethouder voor de bevordering van het drankgebruik. Hij vertelde mij een interessant verhaal. Hij beweerde, dat cognac een ander soort dronkenschap veroorzaakt dan jenever.''
''Heeft hij dat uitgezocht?''
''Ja, samen met een professor van de universiteit.''
''Hoe zag hij dat dan, Wim?''
''Ze hebben bij vijftig mannen proeven genomen. De helft kreeg ieder tien glazen cognac en de andere helft ieder tien glazen jenever. De uitslag was verbluffend Wouter. Wilde taferelen speelden zich af. Degenen die cognac hadden gedronken gingen vreselijk te keer en riepen indianenkreten en gingen zich anders bewegen. De beweging van Rock en Roll was er niets bij. Ze maakten ook schunnige opmerkingen tegen vrouwen. Het was vreselijk.''
''Hoe was het dan bij de jenever drinkers?''
''Heel anders, deze mannen werden rustig en zongen samen zeemansliedjes en smartlappen en liepen de polonaise.''
''Je hebt gelijk Wim, want ik heb het zelf meegemaakt toen ik op visite was bij Krelis, onze burgemeester. Je weet, dat hij alle ingezetenen uitnodigt bij nieuwe maan het Wilhelmus te komen zingen en daarna een borrel te drinken.
Het werd zuipen, Wim. Krelis kan er wat van en zijn wijf zat maar naar mij te loeren. Ze tilde steeds haar rok op toen ik naar haar keek. Dat flikt ze altijd wanneer ik bij haar in de buurt ben, maar ik reageer er maar niet op. Kameraad moet je horen. Ik dronk jonge jenever en de burgemeester cognac. We hadden ieder tien glazen op. Ik keek mijn ogen uit wat hij toen flikte.
Hij riep steeds verwarde voetbalkreten van Hup Ajax en schop ze dood en maakte er bewegingen bij die ik nog nooit gezien had en zong vunzige drankliederen. Zijn wijf bleef maar naar mij loeren. Op een gegeven moment kwam ze naar me toe, en zei:
''Schat wacht nog even. Zometeen ligt hij voor oud vuil op de grond, dan hebben wij vrij spel.''
''Ik schrok mij kapot, zeg. Ik had daar helemaal geen zin in na tien borrels. Aangeschoten was ik wel, maar erg beschaafd. Vaderlandse liederen zong ik, zoals Potje met vet op de tafel gezet en Bokki, bokki bé. Ik bleef de burgemeester op zijn schouders slaan en riep hem toe, dat hij een toffe jongen was.
''Zeg kameraad Wouter, weet je wat mij ineens opvalt.''
''Wat dan?''
''Ik zag net in een flits je buurvrouw bijna naakt voor het raam staan en het gordijn dicht schuiven.''
''Waar?''
''Daar op de bovenste verdieping.''
''Oh, dan weet ik het wel. Carla heeft natuurlijk haar lesbische vriendin op visite. Die gaan straks weer te keer.''
''Ik heb een idee, beste kameraad Wouter. Zullen we de Internationale gaan zingen, zoals we vroeger deden bij de SDAP.''
''Lijkt mij een goed idee, Wim. Dat hoor je tegenwoordig niet meer. De Pvda is niet meer wat het geweest is, hé. Een staatssecretaris van deze partij opperde het idee, dat de oudjes een moestuintje moesten beginnen als aanvulling op hun AOW. Hoe komt ze erop. Ik stem niet meer op ze, dan maar de SP.''
''Volkomen terecht, kameraad.''
Hierna zongen ze keihard de, Internationale.
Dat hadden ze beter niet kunnen doen, want een katholieke buurman die zich toch al rot zat te ergeren aan die zuiplappen, gooide een emmer water over hun koppen. Er ontstond natuurlijk een grove scheldpartij, maar Mien die net thuis was gekomen maakte daar en eind aan door ze met een mattenklopper het huis in te jagen. Wim kon naar huis gaan en Wouter werd in de slaapkamer opgesloten om zijn roes uit te slapen.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: drank
bejaardenhuis
2.235
Geef je reactie op deze inzending: