Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ontmoeting met de Zon (2)

Deel 2

De heling van Osiris en de belofte van Horus


De vrouw keek in de mahoniehouten spiegel en kamde haar lange zilverbruine haren. Het zilver groeide gestaag verder in deze vroege herfst van haar leven. Maar buiten was het een zonovergoten lentedag. Ze dronk een laatste slok koffie en nam de autosleutels van tafel. Het was tijd om boodschappen te doen. Inmiddels was het een week na de bijeenkomst van de kring. Afgelopen nacht had ze een droom gehad, die verband hield met energetische krachten, die door de rituelen waren losgemaakt. In haar droom had ze lichtkleurige kleding aan gehad, die ze normaliter nooit droeg. Ze was naar het meer bij de heuvel gegaan, en had hem opnieuw gezien bij het bankje van hun eerste ontmoeting. Maar voordat ze hem had kunnen begroeten, was hij opgestaan en het water ingelopen. Hij liep zomaar het diepe meer in! Ze was hem geschrokken achterna gegaan, want hij kwam niet meer boven.

Op de bodem van het meer had zij hem in stukken aangetroffen. Ze was uiteraard geschrokken, maar herkende toen haar Osiris. Intuïtief had ze zich over hem ontfermd en hem met haar genezende handen weer heel gemaakt. Daarna hadden ze vol passie de liefde bedreven, op de bodem van het donkerblauwe meer. Deze keer was de energie van hun intieme liefkozingen niet voor de Godin, maar voor hun eigen innerlijke genezing, die nieuwe vruchten afwerpen zou. Nooit eerder had zij deze droom zo sterk ervaren, alsof het werkelijk gebeurd was. Met een niet eerder gekende, innerlijk kalmte was ze wakker geworden. Er was iets wezenlijks in haar veranderd. En al zou ze de man in kwestie nooit meer zien, ze zou hem altijd dankbaar blijven voor zijn bijdrage aan de innerlijke genezing die zich in haar wezen voltrokken had. Isis kon stoppen met zoeken. Osiris was weer heel. En Horus kon geboren worden.

Nee, voor kinderen had zij de leeftijd niet meer. Haar Horuskinderen zouden kunstzinnige vruchten zijn. Haar nog niet eerder benutte creatieve krachten konden nu aangeboord worden. Door onbewuste processen hadden verborgen talenten te lang geslapen, als waren ze Doornroosjes en Sneeuwwitjes geweest, bedolven onder onneembare vestingen met pijnlijke doornstruiken en gevaarlijke spinnewielen, begraven in glazen kisten met vertwijfelde jagers en giftige appels. Het verleden was nu opgeruimd, door de passie en de magie van de liefde. De doorns en het gif lagen op de bodem van het meer, om door Moeder Aarde te worden omgepoold tot positieve liefdeskrachten, die via een reis door het Universum bij haar terug zouden keren. Hierdoor zouden alle prinsen en prinsessen, Goden en Godinnen, alle man- en vrouwenergieën binnenin haar, de balans vinden die nodig was om haar vruchten aan de wereld te schenken.

Het was gelukkig niet druk in de supermarkt. Aan de kassa was ze snel klaar. Met een halfvol karretje aan levensmiddelen liep ze terug naar de auto, en opende de kofferbak. Opeens klonk een bekende donkere stem naast haar: "Goedemorgen, mooie vrouw." Ze keek verbaasd op en zag de door Zon verlichtte blauwgrijze ogen van de man die zij vannacht, op de bodem van het diepblauwe meer, vol liefde geheeld, en vol passie bemind had. Ze vergat even adem te halen en voelde zich zo wankel worden, dat ze dacht om te vallen. Ze greep met beide handen de rand van de kofferbak en probeerde weer lucht te krijgen. "Ik laat je toch niet schrikken?" Hij klonk oprecht bezorgd. Ze herstelde zich, zo goed als op dat moment mogelijk was, en haalde een ietwat trillende glimlach tevoorschijn. "Osiris... ", was alles wat ze met een zachte hese stem zeggen kon. Hij keek haar indringend en onderzoekend aan. "Dus jij hebt de droom ook gehad", concludeerde hij.

Ze realiseerde zich wat ze prijs gaf door hem Osiris te noemen. Maar ze wist geen andere naam, ze waren immers nooit aan elkaar voorgesteld. Ze knipperde met haar ogen en probeerde zo goed en kwaad als het ging weer terug in de werkelijkheid te komen. Want de ontmoeting met deze man hier op de parkeerplaats, kwam haar onwerkelijk voor, alsof ze weer droomde. "Het zal ongetwijfeld in gang gezet zijn door de rituelen van de Nacht van Volle Maan." Haar stem klonk al iets vaster, en ze was tevreden over haar eigen uitleg. "Dat denk ik ook." Zijn stem klonk nog rustiger dan vorige week bij het bankje. Nu ze over de eerste schrik van deze tweede ontmoeting heen was, doorspoelde haar een diepe innerlijke kalmte, en kwam ze met beide benen stevig op Moeder Aarde terug. "Heb je zin in een kop koffie?" Zijn uitnodiging toverde een zachte glimlach op haar gezicht. Eer haar lippen bewogen, had hij het antwoord al in haar door Zon verlichtte groenbruine ogen gelezen. "Ja, graag."

Hij hielp haar de laatste boodschappen in de kofferbak te zetten, en haar oog viel op zijn linkerhand. Als door een wesp gestoken, deinsde ze terug. Met bleek weggetrokken lippen keek ze hem geschrokken aan. "Ik bedenk me opeens dat ik een afspraak heb, ik moet gaan." Ze gooide snel de kofferbak dicht en haastte zich in de auto te stappen, de man verbouwereerd achterlatend. Hij deed nog een paar stappen in haar richting, maar ze sloeg de deur van de auto genadeloos dicht. "Isis... " Hij wist zelfs haar naam niet. Waarom ging ze weg? Wat had hij gedaan? Hij had alleen gevraagd een kop koffie te gaan drinken, en had haar geholpen met de boodschappen. Wat was hier in hemelsnaam aan de hand? Want dat ze geen afspraak had, was hem zonneklaar. Terwijl hij vertwijfeld met een hand door zijn zilverzwarte haren streek, startte ze de auto en reed meedogenloos weg, zonder ook maar één keer om te kijken.


~ wordt vervolgd ~

Schrijver: Gabriëla Mommers, 1 november 2014


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.6 met 5 stemmen 228



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
2 november 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
@Günter: Wat fijn om te lezen hoe je het verhaal leest en beleeft. Ik heb de indruk dat dit soort verhalen niet veel andere lezers trekt, maar ik schrijf voor mezelf. Al is het wel héél fijn om reacties als deze te krijgen, waarvoor mijn oprechte dank!
Naam:
Günter Schulz
Datum:
1 november 2014
Joanan (reactie deel een) heeft gelijk; het is een gouden formule.
Terwijl ik lees, prikkelt de verhaallijn mijn eigen beleving en fantasie - ademloos!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)