Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zo kan het ook!

Een MRI niet mijn meest favoriete onderzoek, ook al vanwege claustrofobie maar ja, soms moet je erin, ontkom je er niet aan, of je moet zeggen "het zal allemaal wel" we hebben nou eenmaal die dingen en tja, als de arts zegt dat het nodig is, dan moet je! En zo togen schoondochter en ik richting het Limburgse, want daar, en alleen daar dus is sprake van een zogenaamde MRI-machine en een open wil zeggen dat je niet tien centimeter boven je neus het plafond al weet te zitten.

Kijk, het blijft een vervelende sessie, maar ja, wat ik al aangaf...moeten is onvermijdelijk.
Na aankomst melden, krijg je een paar formulieren die even in de wachtruimte moeten worden ingevuld. Koffie en thee staan uitnodigend in de hoek te wachten op de binnenkomende gasten.
Heel uitnodigend en ach het personeel weet natuurlijk best dat er zat mensen zijn die dit allemaal niet fijn vinden! Ze komen ook van alles tegen, jong, oud ertussenin, kortom van alles!

Dan wordt mijn naam afgeroepen en ben ik (de klos) aan de beurt, maar, schoondochter ging mee dat scheelde al de helft, de andere helft moest ik zelf opbrengen! Echter ondanks dat we het besproken hadden, ze is zichtbaar zwanger en na een hele discussie k n i p ik de knoop door - 'hakken' staat zo cru - door te zeggen: als het niet goed is voor de kleine, moeten we het gewoon niet doen!
Mijn hart zei NEE, mijn verstand zei JA, oei wat klink ik dan dapper terwijl ik dat helemaal niet ben!

Ondertussen sta ik in een allercharmantst schort met de opening aan de voorkant bij de tafel waar ik in eerste instantie op moet zitten, want er moet een infuus worden ingebracht. Prikbeurt nummer 1 mislukt, niet getreurd we gaan voor ronde 2, maar ja, dat gaat dus dermate mis, dat er door de ader geprikt wordt. Helaas! Ik zeg: dan maar in mijn hand, want er kan vanwege oedeem maar in 1 arm worden geprikt. Tja zegt de zuster, we mogen het twee keer proberen, want dat is de afspraak, nu moeten we een narcotiseur bellen.

Is niet anders, en zo is het wachten op de experts in prikken, want DAT zijn ze hoor, de mensen die je op de OK in slaap brengen! Hoe ze het doen, schitterend, vinden overal een ader die het wel doet! En zo ook bij mij. In mijn hand zit de naald, en naast de tafel zit een zuster die volgens mij nu nog zere handen heeft, want omdat mijn schoondochter niet bij me mocht blijven en ik het niet prettig vond alleen in die ruimte te blijven (kinderachtig, ik weet het maar ik geneer me er helemaal niet voor) bleef er een zuster bij me en maakte contact door tijdens de luchtaanvallen al die tijd mijn hand vast te houden en ik moet zeggen, ik hield haar VAST, oei, heel vast!

Door de koptelefoon kreeg ik te horen dat er een sessie kwam van 1 minuut, OHHH dat is te doen, vervolgens was het even stil en kwam er de boodschap van 3 minuten, iets langer dus, waarna het niet lang duurde voor ik te horen kreeg dat de komende sessie 7 minuten zou duren en na 1 minuut zou de contrastvloeistof ingespoten worden. Zeven lange minuten, met een compleet bombardement dat door wel tien koptelefoons zou komen qua geluid! Ik voel mijn arm koud worden, was niet bedacht op het feit dat de inspuiting computergestuurd zou plaatsvinden, maar de vrouw met blauwe handen riep dat, ja roepen moest ook wel, je komt domweg niet door die luchtaanvallen heen!

Zeven lange minuten, en als de stilte valt, nou dan valt de stilte, oorverdovende stilte en de opmerking "we zijn klaar". Heeft me als muziek in de oren geklonken! Als muziek echt waar! Maar weet je, de hulp, de warmte en last but not least de handen van die zuster, waren zo geruststellend dat ik van de weeromstuit beide meiden een zoen op beide wangen heb gegeven! Zoveel begrip, zoveel hulp en ik zou zeggen, mensen die met zoveel gevoel en liefde hun beroep uitoefenen, verdienen een lintje, ze halen de angst bijna bij je weg.

Blauwe handen Ester, nog hartstikke bedankt!

Schrijver: An Terlouw, 5 november 2014


Geplaatst in de categorie: ziekte

2.7 met 7 stemmen 92



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
5 november 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Niks kinderachtig, An, horrorverhaal! Ik snap je helemaal, weet precies waar je doorheen bent gegaan. Het is toch werkelijk niet te geloven dat ze je niet eens in ene keer goed kunnen prikken! Ik heb er een prikangst aan over gehouden. Ik weet precies waar ze moeten prikken, dáár, en nergens anders, nee, niks eerst andere arm, daar lukt het niet, dus geef ik ook geen toestemming voor. En alleen prikken nadat ik 'ja' heb gezegd! Ik sta er ook op de bijsluiter van de contrastvloeistof te krijgen. Vooraf, en anders is het klaar en ben ik naar huis. Ik kreeg overigens wel een koptelefoon op tegen het kabaal, doen ze dat niet meer? Jemig... Je bent tien keer dapperder dan ik ben, An, en nu mag je jezelf een lintje geven. Of een lekkere reep chocola. Dik verdiend!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)