Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Muis Jimmy overleden

Tegen de ochtend viel ik pas in slaap. Helaas was het mij niet gegund langer te slapen, want de telefoon rinkelde naast mijn bed. Ik nam de hoorn van het toestel. Het was mijn broer Gijs in Amsterdam. Hij was helemaal overstuur en kon niet uit zijn woorden komen. Eindelijk begreep ik zijn verhaal. Zijn witte muis Jimmy was dood. Ik wist, dat hij zijn trouwe vriend allerlei kunstjes had geleerd. Zo kon hij met zijn rechterpootje de militaire groet brengen en fietsen.

''Je hebt hem toch niet uit het raam gegooid, hé?'', zei ik. Had ik niet moeten zeggen, want mijn arme broer van 80 begon nu nog harden te snikken. Ik kreeg medelijden met hem en zei, dat het maar een grapje was. Hij had Jimmy al een paar jaar en nam hem overal mee naar toe, waar dieren kunstjes mochten vertonen en hij had zelfs al een prijs gewonnen, een nieuwe kooi.

Ik stelde hem gerust en zei:
''Beste broer, ik koop voor jou een nieuwe muis. Bij ons in het dorp is een dierenwinkel, die witte muizen verkoopt, afkomstig uit Afrika. Die zijn zeer intelligent en die kan je snel weer kunstjes leren.''
Wat was hij blij. In de dierenwinkel kocht ik een mooie witte muis en hij keek mij al guitig aan. Hij heette Boeka en kwam uit de Congo. Hij werd netjes in een doorzichtig doosje met gaatjes gezet en begon blij te piepen. Ik nam hartelijk afscheid van de verkoper en ging snel naar huis.

Hoe kom ik nou zo gauw in Amsterdam. Dan moet ik eerst met de bus naar Assen en dan met de trein. Dat kost een vermogen, maar gelukkig kwam de redding, want toen ik het verhaal aan mijn buurvrouw Chantal vertelde, was zij bereid met haar auto naar Amsterdam te gaan. Ik kuste haar van blijdschap.

Spoedig reden we via Lelystad op de dijk naar Amsterdam. Ze had die route genomen, want dan heb je een mooi uitzicht over het IJsselmeer. Ik genoot van de rit, want het was ook nog stralend mooi weer. In de verte zag je al de kust van Noord-Holland. Opeens hoorden wij een harde knal op het dak van de auto. We keken elkaar aan.

Chantal bracht de auto in de berm tot stilstand. We stapten uit en zagen tot onze grote verbazing een reusachtige torenvalk op het dak van de auto. Ik probeerde hem weg te jagen, maar hij bleef gewoon zitten. Hij deed zelfs een poging mij weg te jagen door zijn vleugels uit te slaan. Ik schrok geweldig, want zijn vleugel had zeker een wijdte van tachtig centimeter. Chantal was zo angstig geworden, dat zij in de auto vluchtte.

Opeens herinnerde ik mij, dat ik deze torenvalk eerder had gezien boven op een monument dichtbij de dierenwinkel. Die heeft mij natuurlijk gezien, dat ik met een muis naar buiten kwam, want het doosje was aan de zijkanten doorzichtig. Een torenvalk heeft zeer goede ogen en kan een muis vanaf ruim honderd meter op de grond zien lopen. Die heeft de auto natuurlijk gevolgd.

Ik probeerde nog een keer hem weg te jagen, maar nu met een paraplu. Dat lukte weer niet. Toen gebeurde er iets verschrikkelijks. Chantal opende het portier aan de andere kant van de auto om mij in te laten stappen. Ze wilde verder rijden in de hoop, dat de vogel wel weg zou gaan, maar tot onze verbijstering vloog de torenvalk de auto in en ging op de achterbank naast het doosje zitten.
De muis kreeg waarschijnlijk een zenuwaanval toen hij die grote vogel zag en begon afgrijselijk te piepen. Chantal zag het ook niet meer zitten en begon van angst te kokhalzen.

Wij waren de wanhoop nabij en sprongen de auto uit. De arme buurvrouw stond in de berm te kotsen. Ze was op van de zenuwen. Toen ik in de auto keek, zag ik die vogel al aan het doosje pikken. Het zal toch niet gebeuren, dat hij die dure witte muis opeet.
Chantal kreeg een goed idee. Ze gaf mij haar mobieltje om de dierenambulance te bellen. Ik kreeg gelukkig meteen contact en ze zouden komen.

Spoedig arriveerde een ambulanceauto van het dierenasiel. Ik keek mijn ogen uit, want een zeer forse vrouw stapte uit de auto met een hermelijn in haar handen. We keken gespannen wat er ging gebeuren. We hoefden niet lang te wachten. Ze liep met de hermelijn naar onze auto en liet de hermelijn aan de torenvalk zien. Die schrok zich een ongeluk en vloog met volle vaart uit de auto naar de Oostvaarder plassen.

Wat was ik gelukkig. Boeka zat nog te trillen van angst, maar toen ik het doosje met hem erin oppakte werd hij rustiger en begon weer vrolijk te piepen. Wij bedankten de vrouw voor haar hulp en reden weer verder naar Amsterdam. Toen we de straat inreden waar Gijs woonde zagen wij, dat het zwart stond van het volk. Ik schrok mij kapot, want ik zag, dat mijn broer in een ambulanceauto lag.

Een ziekenbroeder vertelde mij, dat Gijs een zenuwaanval had gekregen en nu lag bij te komen, na een kalmerende injectie. Toen hij weer rustig was mocht hij de ziekenauto verlaten. Chantal en ik namen hem tussen ons in en brachten hem in zijn woning. Toen hij de nieuwe muis zag, was hij zeer ontroerd. Boeka werd in een kooi geplaatst en begon meteen luidruchtig te piepen. Gijs gaf hem gauw stukjes oude kaas en het beestje begon heerlijk te smullen. Om allemaal wat bij te komen zijn we met z'n allen gaan eten bij Mac Donald, patat met een kroket. Heerlijk.

Schrijver: kees niesse, 14 november 2014


Geplaatst in de categorie: dieren

4.0 met 1 stemmen 115



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Kees niesse
Datum:
17 november 2014
Dat is waar Han, eenzaamheid is naar voor veel mensen. Ik moet er niet aan denken alleen achter te blijven. Eerder dood gaan dan mijn vrouw lijkt mij het beste. Ik ben 83 en mankeer van alles. Heel vriendelijk bedankt voor je mooie reactie.
Naam:
Han Messie
Datum:
16 november 2014
Email:
hmessielive.nl
Het aandoenlijke van jouw verhaal is dat veel mensen , vooral die in eenzaamheid leven, zich bijzonder kunnen hechten aan kleine diertjes, als waren het hun eigen kinderen.
Een mooi voorbeeld is hoe de ene vijand door een andere vijand verjaagd wordt: torenvalk en hermelijn.
Het sobere eten van Mac Donald, is zeker een eervolle maaltijd aan het einde van deze belevenis.
Kees, je hebt al ongelofelijk veel geschreven en dat er nog maar zeker zoveel verhalen van jouw hand hier in de toekomst mogen verschijnen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)