Smerige opmerkingen van dat kreng

Wout was op de markt en kwam zijn oude buren Coba en Joop tegen en nodigde ze uit vanavond te komen klaverjassen. Dat vond het echtpaar hartstikke leuk. Joop vroeg of ze konden blijven slapen, omdat zijn auto achter het politiebureau stond, wegens rijden onder invloed. Was geen bezwaar, zei Wout. Voor alle zekerheid nam Wout nog wat kaas, leverworst en een paar zoute haringen mee, lekker bij de borrel. Toen hij weer thuis was, zei hij tegen zijn vrouw:

''Je weet nooit wie ik op de markt tegenkwam?''
''Wie dan?''
''Joop en Coba, en ik heb ze meteen uitgenodigd om vanavond bij ons te komen klaverjassen.''
Ze blijven slapen, want de bus rijdt zo laat niet meer en zijn auto is inbeslag genomen, omdat hij te veel op had. Ik heb gezegd, dat het wel kon.''
''Nou, daar ben ik niet blij mee, maar ik krijg een brainwave, Wout. Laat ik haar eens een loer draaien.''
''Wat wil je dan flikken, darling?''

''We plaatsen een microfoon tussen de veren van de stoel in de slaapkamer. Dan kunnen we meteen horen hoe Coba over mij kletst met haar smerige opmerkingen. Ik heb nu al lol.''
''Dat kan je niet maken.''
''Jawel, we doen het, plaats die microfoon maar en doe het snel, want ze zullen wel gauw komen als er wat te zuipen valt.''

Wout ging aan de slag en verstopte de microfoon op de afgesproken plaats en legde een draad aan onder het tapijt naar de versterker in de huiskamer. Janneke wreef lachend in haar handen en genoot van het vooruitzicht dat kreng af te luisteren. Alles werkte prima, het geluid kwam duidelijk verstaanbaar over. De huisbel rinkelde.
''Zie je wel ouwe, er valt wat te zuipen, ze staan al voor de deur.''

Wout opende de deur en liet ze binnen. De begroeting was allerhartelijkst. Joop was een knappe man van in de vijftig. Met zijn donkere ogen en een klein zwart snorretje zag hij voor de vrouwen er aantrekkelijk uit.
Coba was ook in de vijftig, klein van gestalte en droeg een leuk hoedje met een netje voor haar gezicht en praatte bekakt. Janneke kon dat niet uitstaan. Joop keek met gretige ogen naar zijn vroegere buurvrouw. Hij had zelfs kort verkering gehad met Janneke.

Coba begon al meteen met een smerige opmerking:
''Jezus, Janneke wat ben je dik geworden, geen gezicht en die jurk staat je helemaal niet. Ik ben twintig kilo afgevallen en ik lijk nu wel dertig.''
Janneke reageerde maar niet en dacht, zak in de stront met je schele kop.

Ze ging koffie zetten. De visite nam plaats op de bank, maar plotseling schoven de boeken waarmee de bank was gestut weg, met het gevolg, dat de gasten op de grond belandden. Ze lagen daar nog toen Janneke met de koffie en appelgebak de kamer in kwam.
''Attenoje, wat doen jullie nou?'', zei ze.
''Afschuwelijk die bank, hebben jullie niets beters, wat een armoede, zeker tweedehands hé?'', zei Coba.

Janneke genoot van het schouwspel, maar werd inwendig woedend door die smerige opmerking van dat kreng. Joop nam het allemaal rustig op en bood aan de bank te repareren.
Eindelijk gingen ze klaverjassen. Janneke had cocktails klaar gemaakt. Ze ergerde zich kapot aan dat geschimp van Coba. Zij was bij het spel de maat van Wout en hij deed volgens haar niets goed, zodat ze punten verloren. Kon ik haar maar een rot schop geven, dacht ze.

Joop vond ze wel een aardige kerel. Hij knipoogde steeds naar haar. Vroeger had hij een oogje op haar, maar Wout was hem voor. Toen Janneke even naast hem stond om zijn glas met jajem te vullen voelde ze zijn hand tussen haar dijen. Zonder dat de anderen het in de gaten hadden gaf ze hem een schop tegen zijn poten. Hij moest glimlachen.

Na het avondeten van rode kool met gebakken bloedworst en piepers en gortepap toe ging het gezelschap nog een wandeling maken in de omgeving.
''Het is hier wel een gat, hé? Wat een kale troep, ik zou het hier niet uithouden'', zei Coba met haar bekakte stem. Janneke ergerde zich verschrikkelijk aan haar en ging naast Joop lopen en pakte zijn hand.

Weer thuis gekomen bleven ze de hele avond klaverjassen onder het genot van jajem en bier. Gelukkig bleef iedereen gezellig. Janneke schonk vaak de glazen vol en steeds flikte Joop het haar in haar kont te knijpen. Ze liet hem maar begaan, ze vond het eigenlijk wel lekker, want haar kerel was aanraken al vergeten, die dacht alleen maar aan bier. Laat op de avond bakte Janneke voor ieder nog een uitsmijter met koffie.

Het was tijd geworden om naar bed te gaan.
Janneke genoot al. Joop en Coba gingen de slaapkamer in. ''Welterusten'', riepen ze nog lallend.
''Gauw Wout, zet het toestel aan.''
''Ik hoor ze, Wout. Moet je horen wat dat kreng zegt. Ik was een dik ordinair wijf dat op ma Flodder lijkt. Wat een vuil secreet, hé.

Luister, hoor je dat, ze zegt, dat jij niet kon klaverjassen en dat je te veel zoop. Moet je nou eens horen wat ze zei, ik ga hier niet meer naar toe, wat een armoedig zooitje. Wie geeft zijn gasten nou rooie kool te vreten en aardappelen met bloedworst. Hoe verzint ze het.''
''Dat zijn nou zogenaamd je vrienden, het schompes kunnen ze krijgen. Je had ze niet moeten uitnodigen, vooral haar niet. Joop valt wel mee.''

Schrijver: kees niesse, 15 december 2014

c.niesse1931gmail.com

Biografie van deze schrijver

klaverjassen opmerki opmerkingen schompes

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 76