DE JUNGLE VAN RUBY
‘Hallo, Ruby aan Aarde, Ruby aan Aarde.’
Hoe lang zweefde zij nu al boven het leven? Toch al gauw een maand of vier. Waarom reageerde er niemand? Ze begreep er niets van. Ze was dood en toch ook weer niet.
Als zij naar de linkerkant van haar lichaam keek, zag zij enkel een ivoorkleurig skelet: halve schedel, ribbenkast en bekken en dijbeen, knieschijf en scheen- en kuitbeen. Geen arm. Alleen het hart pompte daar nog wat levensadem rond.
De rechterkant van haar lichaam zag er aanvankelijk uit als zwartgeblakerd bot, maar vanuit as was er een zwarte, gladde huid opgerezen en deze had zich over het verbrande deel gevlijd.
De zwarte, gladde, rubberachtige huid, was aan de rechterslaap en op de rechterschouder met kleine diamantjes afgezet. Het gaf het effect van een koninklijk, buitenaards wezen. Het had schitterogen en keek niet onvriendelijk. Voor dit alles had zij al jarenlang het gevoel dat er een ineengekrompen, kromgetrokken, duidelijk door vuur verteerd mens aan haar zijde zweefde. Zij kon het toen maar niet duiden of het nu een kind of een volwassene betrof en of het bij haar hoorde of bij iemand anders.
Toen ze achtentwintig was, begon ze te huilen en kon net meer stoppen.
De huisarts raadde een rusthuis voor jonge, overspannen moeders aan, of medicatie. Omdat ze haar kinderen niet in de steek wilde laten, koos ze voor het laatste en er was toen een wereld voor haar opengegaan. Tot dan toe had ze nooit innerlijke rust gekend en was ze altijd in de weer geweest.
Omdat ze toen wel rustig kon zitten begon ze te lezen, te schrijven en te groeien in een razendsnel tempo. A4 was haar eerste eenpersoonstuintje, niemand anders mocht er komen. Haar echtgenoot kon haar niet bijhouden. Ruby veranderde. Ze werd zich bewust van allerlei dingen en ontdekte het feminisme.
Alles moest anders vond ze al snel. Haar lijflied werd "I want to break free" van Queen. Ze ging alleen wonen in de buurt van haar oude huis en wilde een LAT relatie met haar man, teneinde elkaar opnieuw te ontdekken. Hij voelde daar niet veel voor.
Ruby had zich vrij gevochten. Daarbij was ze er wel zoveel mogelijk, eigenlijk vrijwel dagelijks geweest voor haar kinderen. Tussen de middag en na schooltijd en als haar ex-man weer thuiskwam, verdween ze naar haar eigen flatje.
Toen het definitief tot een breuk kwam, kreeg Ruby na een jaar een tien jaar oudere minnaar, waardoor er weer een geheel ándere wereld voor haar openging. Goddank wist ze toen niet dat deze elf jaar later al zou sterven en dan ook nog eens in hetzelfde jaar als haar vader en haar hond en dat alles een jaar nadat zijzelf borstkanker had gekregen.
Haar soulmate was belezen en bereisd en een vrijbuiter, net als zij geworden was. Hij wees haar op vele groten uit de literatuur. Van hem kreeg ze RubyFruit Jungle cadeau. Slang voor de vrouwelijke geslachtsorganen ontdekte ze later, hoe toepasselijk!
Ze wist nog goed hoe ziek ze was van de chemokuren. Hoe bereid ze was om te gaan. Los te laten. Ze was ervan overtuigd dat haar tijd erop zat. Rondom haar bed hadden ze zich verzameld. Dierbare overledenen. In een kring stonden ze om haar heen en pushten haar de moed niet op te geven. Ze overleefde!
Dat was nu allemaal heel lang geleden. Er waren beelden geweest van monsters aan kathedralen, donkere middeleeuwen en de man met de zeis.
Buiten dit alles bleef ze zich maar afvragen wat het verkoolde skelet, dat koppig in haar nabijheid bleef verkeren, te betekenen had. De woorden mentaal verwaarloosd kwamen in haar op. Dat had een psycholoog ten tijde van haar scheiding van haar gevonden. Mentaal: de geest betreffende, de psyche, dat wat met denken en voelen te maken heeft. Hij vond de verhouding tussen haar en haar ex-man rigide. Rigide: hardvochtig, stijf, star, bewegingloos, weinig ontvankelijk voor de opvattingen van anderen. Zou het verkoolde in haar voor geestelijke verwaarlozing kunnen staan? Was ze brandend van verlangen geweest en naar wat dan?
Op Internet las ze over zware, melancholische depressies. Die brachten in sommige gevallen dezelfde ervaringen als die van haar teweeg. Ze vroeg zich af of ze niet rijp was voor een bezoek aan een psychiater.
Een jaar na de dood van haar minnaar had ze zich in de armen van een elf jaar jongere minnaar gestort. Het had een paar jaar geduurd. Hij was als een godsgeschenk geweest. Zonder hem had ze de dood van haar geliefde waarschijnlijk niet overleefd. Ze stond voor altijd in het krijt bij de jongere man, ze was hem voor eeuwig dankbaar. Nu wist ze niet hoe hij er aan toe was en hij wist niet hoe zij verkoold ronddoolde. Levende dood was. Het deed haar denken aan de veelzeggende titel van haar eerste gedichtenbundel; “Kappend de Lianen”. Ze baande zich daarin, net als haar naamgenote uit het boek van Rita Mae Brown, een weg door de jungle die het leven kan zijn.
Pas op latere leeftijd ontdekte Ruby dat haar opa van vaderskant ook zwaar melancholisch depressief was geweest. Hij had er een psychiater voor bezocht en dat was in zijn tijd en in zijn milieu, dat van visserman, zeer ongewoon. Zijn moeder was een erg dominante vrouw geweest, net als Ruby’s moeder. Ze was ook nog eens van jongs af aan veelvuldig overspannen geweest. Op haar zesenveertigste was ze zó opgebrand dat ze in bed ging liggen en er tot aan haar dood niet meer was uitgekomen. Ze had acht kinderen gebaard en dat is veel als je al niet zo sterk bent. Het lag dus in de lijn der verwachting dat een kleinkind of achterkleinkind erfelijk belast zou zijn. Daar had het lot Ruby voor uitverkoren.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: literatuur
melancholie
97
Geef je reactie op deze inzending:
Het deed me direct denken aan 'Ruby Tuesday' van The Rolling Stones, oorspronkelijk van Brian Jones, tekstueel van Keith Richards, die geïnspireerd werd door zijn ex-vriendin Linda Keith, die in de harddrugs onderdook. Die Ruby is even ongrijpbaar zwevend als deze Ruby, die met de demonen (onverwerkte trauma's) van haar voorouders strijdt.