Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

DE VERRASTE SCHILDER (derde deel)

De man kwam weer bij. Hij lag gewoon nog tussen de paardenbloemblaadjes. Over zijn hele lichaam voelde hij opeens een hevig gekriebel. Maar het was geen mug! Nee, drie duizendpoten kronkelden zich om hem heen en hielden hem stevig vast! De schilder kneep zijn ogen dicht van afschuw. Maar wat was dat? Verstond hij door zijn betovering nu ook de taal van de dieren?
"Zielig, klein wezentje, wees maar niet bang," hoorde hij vlakbij zijn oor. "We zullen jou meenemen naar onze woning om je te beschermen. Want jij bent vast niet opgewassen tegen al die hongerige spinnen en wespen van deze buurt."
Willoos liet de schilder zich meeslepen. Hij voelde hoe zijn lijfje langs gladde halmen en ruwe stengels streek. Wat zou er nu weer gaan gebeuren?
De schilder waagde zijn ogen weer open te doen. Heel wat tangvormige poten hielden hem bij armen, benen en zijden. Te griezelig om aan te denken! De duizendpoten brachten hem naar een hoekige steen. Daaronder was een klam, donker hol.
"Blijf hier maar, lekker bij ons," zeiden de duizendpoten "Hier ben je veilig en mocht er toch gevaar zijn, dan zal je met ons wegvluchten."
Mistroostig ging de schilder zitten, leunde tegen een aarden wand van het hol. Weglopen durfde hij niet, want al die grijppoten zouden hem dan wel eens heel lelijk kunnen klemmen en knijpen. Met een vies gezicht zag hij dat één van de duizendpoten een muggenvleugel en een spinnenkop oppakte.
"Zal dat beest daarvan gaan smullen?" ging het door hem heen. Maar de duizendpoot kwam naar de schilder toe.
"Hier, laat je dit eens lekker smaken," zei het welwillende dier heel vriendelijk.
Met bevende handen nam de schilder die maaltijd van muggenvleugel en spinnenkop aan. Omdat hij erge honger had, wilde hij het toch maar proeven, hoe verschrikkelijk het ook zou smaken... Wat moest hij op dit ogenblik anders eten?
Wat klonk daar buiten het hol? Schuifel _ schuifel... Bons! Bons! Schuifel...

"O! Daar komt natuurlijk een menselijk wezen aan!" schreeuwden de duizendpoten, die dat gevreesde geluid maar al te goed kenden. "Allemaal in het hol blijven! Goed verstoppen!"
De voetstappen dreunden steeds luider. De duizendpoten drukten zich tegen de grond aan. Wilden ze zich misschien ingraven?
Bom!! De steen boven hun hol vloog met een vaart weg.
"Weg! Weg!" schreeuwden de duizendpoten. Angstig kronkelden de dieren vooruit, zo snel het nog kon. Die geweldige schoen zou hen elk ogenblik kunnen verpletteren! Van angst kon de schilder zich niet meer bewegen, bleef roerloos zitten. Die schoen ging vlak over hem heen... Een harde koude windvlaag! De schoen kwam vlak voor hem op de grond, stond stil... Bukte dat reusachtige menselijke wezen zich om hem te grijpen?
De schilder kreeg zijn tegenwoordigheid van geest terug en kroop snel voort op zijn buik. Zou hij zich nog ergens in het gras kunnen verbergen? Wéér een harde windvlaag! De schilder werd vastgepakt! Een geweldige reuzin hield hem vast tussen haar duim en wijsvinger. Ze tilde hem op, tot vlakbij haar gezicht. Maar _ maar, wat leek die reuzin op zijn vrouw! Zij keek de schilder heel verbaasd aan. Maar wat verliep alles wonderlijk! Van schrik en opwinding begon de schilder heel snel te groeien en te zwellen. Het toverwerk van de elfen en aardmannen verloor zijn kracht! Kwam dit door de grote verwondering, die zich van de schilder meester maakte?

De schilder stond voor zijn eigen vrouw. Hij was weer even groot als vroeger.
"Maar waar ben je vannacht geweest?" vroeg zijn overgelukkige echtgenote. "Ik ben de hele nacht opgebleven," ging ze verder. "Tegen de ochtend ben ik het huis uitgegaan om je te zoeken."
"Hm, hm," kuchte de schilder.
"Ja, geloof maar gerust dat ik al urenlang een speurtocht naar mijn man houd," lachte ze nu opgelucht. "Ik zie daar opeens een vreemd kaboutertje in het gras, bekijk het eens goed. Wat lijkt dat ventje op mijn man! Ik pak het kaboutertje op, en _ heb mijn man terug!"
De schilder had op zijn beurt ook heel wat te vertellen. Bijna de hele dag stond zijn mond niet stil.

Voortaan schilderde en tekende onze vriend altijd thuis in de kamer. Hij hoefde maar in zijn stoel te zitten en aan de belevenissen van die merkwaardige nacht te denken... Dan zag hij zoveel voor zich! Dat wilde hij allemaal uittekenen en schilderen.
Zijn hele leven heeft hij schilderijen gemaakt en tentoongesteld, die wel iets met zijn vreemd, nachtelijke avontuur te maken hadden.
Wel wandelde hij vaak nog door bossen en weilanden. Maar nu ging zijn vrouw altijd mee. Rare dingen gebeurden niet meer.


Slot.

Schrijver: Han Messie, 16 december 2014


Geplaatst in de categorie: kunst

4.5 met 2 stemmen 68



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Lilith de Wit
Datum:
19 december 2014
Gelukkig loopt het allemaal goed af! Met veel plezier gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)