Het begin - De tienerheksjaren van Liselore (1)
Eindelijk was het zover. Het was een week voor haar tiende verjaardag. Liselore mocht haar eenhoorn, haar Hoorntje, zoals ze hem al genoemd had, opnieuw ontmoeten in het magische bos. Deze keer zou hij voor altijd met haar meegaan. Opgewonden deed ze haar mooiste heksjesjurk aan met alle kleuren van de regenboog. Zingend liep ze naar de keuken, waar Nana broodjes smeerde om mee te nemen. De moederheks zag het stralende gezichtje van haar dochter en glimlachte. "Wat een mooie dag vandaag, Liselore", zei ze opgewekt. De kleine heks begon nog meer te stralen en klapte in haar handjes van plezier. Berald, Liselores broertovenaar kwam de keuken binnen. "Wat is er hier zo leuk?", vroeg hij, nog half slaperig. "Liselore mag vandaag haar eenhoorn halen", legde Nana uit. "Dat is leuk, Lies, kunnen we samen vliegen op onze eenhoorns", zei Berald. Hij was de enige die haar naam afkorte. Haar ouders deden dat nooit. Maar hij was nog maar anderhalf jaar geweest toen zij geboren werd, en kon haar naam niet volledig uitspreken. Dus hij mocht dat. Nog steeds. Dat zou ook altijd zo blijven.
Liselore hield veel van haar broer Berald. Hij had haar vroeger altijd beschermd toen ze nog klein was en ze samen buiten speelden. Ze was een keer zonder hem buiten gaan spelen, in de zandbak vlak voor hun huis. Vier jaar was ze nog maar, en kinderen hadden haar omver geduwd. Huilend was ze naar binnen gelopen. Nana en Berald waren thuis en ze vertelde wat gebeurd was. Berald werd boos en zei: "Kom maar met mij mee." Hij had haar hand gepakt en was met haar naar buiten gelopen, naar de zandbak. "Wie heeft dit heksje geduwd?", had hij gevraagd. De kinderen in de zandbak keken hem met grote ogen aan en durfden niets te zeggen. Hij wachtte het antwoord ook niet af. "Die moet dat niet nog een keer proberen, want die krijgt dan met mij te maken!" Hij had ze allemaal waarschuwend aangekeken en was toen met Liselore nog steeds aan zijn hand terug naar Nana gelopen. Vanaf toen wist Liselore dat Berald haar altijd beschermen zou. Nu was zij bijna tien jaar, en Berald zou over een paar maanden twaalf jaar zijn. Wat zou het leuk zijn om samen met hem op hun eenhoorns te kunnen vliegen!
"Gaan jullie mee Hoorntje halen?", vroeg Liselore aan Nana en Berald. Herald en Myra kwamen ook net de keuken binnen. De hele familie zat nu aan de ontbijttafel. "Ik ga zeker mee, meisje", zei vadertovenaar Herald. "Ik ga wat later naar het werk, speciaal voor jou vandaag", zei Nana en knipoogte naar haar dochterheksje. "Ik ga niet mee, want ik heb een vliegafspraak op mijn draak", zei Myra en stak haar lange neus hooghartig in de lucht. Zij had als enige van de drie toverhekskinderen al een draak, die de heksen en tovenaars kregen als ze vijftien waren. Eenhoorns halen, dat was voor kleine kinderen, zo liet Myra duidelijk blijken. Berald haalde diep adem. Hij wilde wat zeggen, maar haperde en bleef happen naar lucht. Dat gebeurde weleens als hij zenuwachtig werd. Myra kon met haar hooghartige opmerkingen de andere twee kinderen, die gevoelig voor sfeer waren, snel zenuwachtig krijgen. Herald legde zijn hand op het hoofd van zijn zoon en meteen kon Berald zonder haperen spreken: "Ik ga ook mee, Lies", zei hij tegen zijn hekszusje, en hij lachte breed en opgelucht, omdat hij zijn woorden toch in één keer uit zijn mond had gekregen.
Eenmaal in het bos, kon Liselore haar opwinding niet langer bedwingen en riep haar eenhoorn. "Hoorntje, Hoorntje, waar ben je?" Ze zette haar handen om haar mond, in een poging haar stem nog luider door het bos te laten klinken. "Hoorntje, Hoorntje, ik ben het, Liselore!" Ze danste om haar broer en ouders heen, en om alle struiken langs het pad. De vogeltjes en vlinders in het bos kwamen kijken wat er te gebeuren stond. Het gezelschap naderde de oude eik waar Liselore vorige keer de eenhoorn gezien had. Ze bleef stil staan en tuurde naar de boom. Hij zou er toch wel zijn...
Opeens zag ze de punt van de hoorn vanachter de eik tevoorschijn komen, met het fraaie hoofd en lichaam van haar lieve eenhoorn erachteraan. Liselore hield haar adem in... Ze had haar eenhoorn een paar maanden niet gezien. De zon scheen door de bomen op zijn prachtige verschijning en met zijn vleugels leek het wel of er een engel uit de hemel was neergedaald. Voorzichtig liep het meisje naar haar eenhoorn. "Hoorntje", sprak ze zacht toen ze dichtbij hem was. Ze had tranen van ontroering in haar ogen hem weer te zien. Hoorntje snoof zachtjes ter begroeting, net als de eerste keer. Ze omhelsde hem in de wetenschap dat hij nu bij haar zou blijven, en tranen van geluk liepen over haar blozende wangen.
Nana, Herald en Berald waren dichterbij gekomen. "Dit is Hoorntje", zei Liselore trots. "Hoorntje, dit zijn mijn mama, papa en mijn grote broer Berald", vervolgde ze. Berald ging een beetje meer rechtop staan. Het leek of hij een centimeter groeide, want zij had hem haar 'grote broer' genoemd. Hoorntje hinnikte blij ter begroeting en de eenhoorns van Nana, Herald en Berald verschenen nu ook aan Liselore. Ze had nu de leeftijd voor de eenhoorns, dus kon ze niet alleen haar eigen eenhoorn zien, maar ook die van anderen.
"Tijd voor een familievlucht", zei Herald en allen stegen zij op de rug van hun eenhoorns. "Welkom in de familie, Hoorntje", sprak de vadertovenaar. De eenhoorns hinnikten blij naar elkaar en vlogen tot hoog boven de bomen, in een mooie vlucht over Mosastad en omgeving. Nana had in een picknickmand broodjes, een sinaasappelcake en bessenlimonade meegenomen, die langs de waterkant genuttigd werden. Het was een van de mooiste dagen in het leven van de kleine Liselore, die nu een heuse tienerheks geworden was.
~ wordt vervolgd ~
... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...
Zie ook: http://www.josephinewall.co.uk/
Schrijver: Lilith de Wit, 30 december 2014
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: kinderen
heksen
255
Geef je reactie op deze inzending:
De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn, zoals steeds vermeld, van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall. Ik ben al heel lang fan van haar werk, en ze zijn inderdaad van een ongekend niveau. Tot nu toe heb ik bij ieder Liselore verhaal nog een bijpassend kunstwerk van haar gevonden, alsof het ervoor gemaakt is. Terwijl ik eerst het verhaal schrijf en dan pas haar galerie induik. Het gebruik hier op deze site van haar werk is volgens haar algemene toestemming en regels voor non-commercieel gebruik, zoals vermeld staan op haar website. Als ik haar werken zou willen gebruiken voor een boek, dan is natuurlijk eerst haar speciale toestemming nodig, en als ze haar werk er al voor zou willen lenen, want dat is uiteraard maar de vraag, dan hangt daar logischerwijs ook een prijskaartje aan.
Voorlopig vind ik het al heel wat dat ik hier gelezen word, en haar mooie werken hier gebruiken mag. Laten we het daar maar even bij laten. Ik heb bij iedere inzending al genoeg plankenkoorts zonder al te ambitieuze dromen. Het verhaal moet eerst een einde krijgen, en daarna zie ik wel of ik met mijn hoogtevrees die duikplank op durf.
Wat een vreugde om die eenhoorns, die ook de aard van trouwe paarden hebben.
Nu, als ik een tovenaartje was, zou ik ook op latere leeftijd nog liever op een eenhoorn dan op een draak gaan. Dit laatstgenoemde dier zou ik alleen voor heel verre en gevaarlijke reizen gebruiken.