Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

NAGELKUREN (deel 1)

Het ijdele meisje Jolanda lag 's avonds in haar bed te genieten van de sterrenhemel.
"Mooie gouden stralen komen mij bezoeken," mijmerde ze. "De sterren zouden weleens wonderlijke krachten kunnen hebben. Wie weet, zullen ze mijn nagels erg veel groeikracht geven. Ja, ik wil graag heel lange nagels hebben."
Jolanda legde haar handen op de dekens; ook haar voeten kwamen bloot te liggen. "Ja, laat de sterren mijn nagels maar beschijnen."
Terwijl het meisje indommelde, vochten haar geloof in sterrenkracht en de aard van het occultisme met elkaar. Deze strijd zette zich voort in haar droom. De sterrenstralen veranderden in soldaten met blinkende kleding. Die moedige mannen richtten hun geweren ergens op... O, daar kwamen zwarte draken aangeslopen. Die monsters van verborgen, gevaarlijke krachten gingen brullend op hun achterpoten staan. De sterrensoldaten schoten allemaal. Maar het gevecht duurde erg kort, kende geen overwinning of verlies. De beide legers vergingen in het nachtelijke duister.
De volgende dag vroeg Jolanda zich af wat die droom te betekenen had. Langzaam aan verdween die gedachte. Maar een week later wist ze er meer van. De nagels van haar vingers en tenen waren geweldig gegroeid. Daarom kon ze haar handen bijna niet meer gebruiken, ook niet meer in haar schoenen staan. Ze wilde haar ouders geen last bezorgen. Daarom verliet ze het huis.

Blootsvoets strompelde het wanhopige meisje langs eenzame wegen, door weilanden. Telkens struikelde ze over haar eigen, te lange nagels, en krabbelde moeizaam weer overeind. 's Avonds legde ze zich neer tussen twee struiken, vlak naast een groot korenveld. Droefgeestig ruisten de halmen in de nachtwind. Jolanda sliep, ondanks haar zorgen, heel diep. 's Morgens voelde ze een vreemd gekriebel in haar neus. Wild begon ze te peuteren.
"Voorzichtig met mij!" piepte het jonge dwergmuisje. "Jouw neusholte is zo'n heerlijk warm huisje. Vannacht wandelde ik wat rond, en jij leek mij een heel vriendelijke reuzin."
Sluipend ging Jolanda naar de boerderij, waarbij dit korenveld hoorde. Daar stond ze bij de voordeur. De kinderen van de boer waren voor het huis, maar renden angstig naar binnen. Wat was dat voor een griezelige meid? Jammer genoeg kon Jolanda zich niet voorstellen. Want met dat muisje in haar neus kon ze niet spreken, alleen schreeuwen of doffe klanken uitstoten.
"Verdwijn onmiddellijk, wanstaltig schepsel!!" riep de boer woedend uit. Hij gooide een rotte appel naar Jolanda. Het angstige meisje maakte gauw dat ze weg kwam. Toch zag ze tegelijk nog kans om een brood en een stuk kaas op te pakken. Dat had de medelijdende boerin haar achterna gegooid, al was ze zelf ook van die "zwerfster" geschrokken.
De hele dag kroop Jolanda verder, drukte met één arm het eten tegen zich aan. Ze kwam in een groot bos terecht. Terwijl het avondrood achter de boomtoppen glansde, ging ze aan de rand van een klein meertje zitten. Gulzig at ze het brood en de kaas op. Daarbij duwde ze ook wat van dat eten in haar neus.
"Fijn dat je mij ook wat geeft," murmelde het muisje. "Maar ik blijf gezellig in jouw neus zitten."
Het was een vollemaansnacht. De donkere hemel was ook vol sterren. De eiken en dennen weerspiegelden zich prachtig in het heldere meertje. Jolanda sliep in .
Gouden stralen raakten haar handen en blote voeten. Had ze daarom weer zo'n bijzondere droom?
Tussen de bomen van het bos kropen griezelige zeemonsters. Grote haaien en geweldige inktvissen met reuzenlange vangarmen schoven op hun buik voort. Die dieren begonnen te vechten met mooie, stevige gestalten. Dat waren hemelgeesten, die zojuist neergedaald waren op de aarde. De strijd was heel hevig. Woest gebrul en moedige zang klonken door elkaar heen.
Met een luide schreeuw schrok Jolanda wakker. Gauw kwam ze weer tot zichzelf. Met verbazing ontdekte ze dat zijzelf helemaal als goud blonk.
"Ik ben nu het trefpunt van manen- en sterrenschijnsel," dacht Jolanda. Met veel vragende gedachten viel ze opnieuw in slaap. Een aangename droom vergezelde haar nachtrust. Allemaal blinkende stralen van maan en sterren gleden voort, kronkelden tenslotte door elkaar heen. Zou het een warrige en felle strijd worden? Er klonken stemmen uit de dansende, krioelende stralen. Maar ze spraken allemaal hetzelfde:
"Wij kunnen wonderen doen, maar brengen tenslotte het belangrijkste: vrede."
Verblijd door deze uitspraak opende Jolanda haar ogen. Ook was het een geluk dat het dwergmuisje eindelijk haar neus verliet. Als een gids liep dat pientere diertje voor haar uit. Daar ging het door het bos heen, steeds verder.


(wordt vervolgd)

Schrijver: Han Messie, 27 januari 2015


Geplaatst in de categorie: vrouwen

4.5 met 2 stemmen 555



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Lilith de Wit
Datum:
27 januari 2015
Wat gebeurt er veel in dit verhaal! Ik ben benieuwd waar dat muisje naar toe gaat.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)