Feuilleton 12 Kind of Blue
Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
( Een feuilleton dat zijn eigen gang gaat)
Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan Scholengemeenschap de Vallei ( Waar men ‘Big Data’ van leerlingen in hun eigen context ging optimaliseren), stond in de open keuken bij het aanrecht en vulde een dienblad met 12 kopjes zwarte koffie.
Hij had speciaal voor de gelegenheid het oude filterapparaat uit de kelderkast opgediept en schoongemaakt. Zoveel espressootjes in een keer was niet te doen, dat gaf een hoop troep en vertraging. Als je dat allemaal in een keer uit wilde serveren was het eerste kopje al koud voordat het laatste met veel geraas was doorgelopen.
De werkgroep ‘Danoontje Powerrr’, zoals het clubje vrouwen in de politiek zichzelf gekscherend noemde, zat in een kring in de huiskamer.
Otto had Janneke toegezegd de helpende hand te bieden bij het verstrekken van de consumpties en vulde bakjes met tubetjes koffiemelkpoeder en suiker. De schaal met gesneden plakken roombotercake kon hij op het blad niet kwijt, daar moest hij nog een keer voor presenteren.
Janneke zat dicht naast Marieke op de bank.
Zij en Otto hadden in een doorwaakte nacht afgesproken dat ze de tijd kreeg die ze nodig had om uit te zoeken hoe ze haar leven verder wilde inrichten. Met of zonder Otto.
De eerste weken van haar relatie met Marieke hadden haar totaal door elkaar geshuffeld zoals ze zelf zei.
Ze kwam zichzelf op zo’n nieuwe manier tegen dat ze ruimte wilde om al die gevoelens te onderzoeken en een plek in haar systeem te geven.
Otto had de prietpraat geduldig aangehoord onder het adagium ‘rekken en erbij blijven’. Volgens hem wilde ze gewoon een tijdlang zo vaak mogelijk met Marieke robbedoezen op het King Size waterbed dat de halve slaapkamer van haar appartement scheen te vullen.
Hij hoopte dat de nieuwigheid er dan snel af zou zijn.
Hij zou op de achterhand in huis aanwezig kunnen blijven, maar op dagen dat Janneke thuis sliep stelde ze er prijs op dat hij 's nachts op de bank plaats zou nemen om geen extra verwarring te stichten.
Een echtscheiding was volgens haar nog niet aan de orde.
Otto had in een rondslingerende Happinez gelezen dat er een fase in ieder vrouwenleven aanbrak waarop ze haar spirituele grenzen wilde verleggen en er behoefte aan kreeg ook met nieuwe relatievormen te gaan experimenteren.
Hij had zijn knopen geteld en de eerste aanvallen van tomeloze jaloezie ingeslikt. Dat Janneke een tijdje van twee walletjes wilde eten kon hij haar na een huwelijk van meer dan 30 jaar wel gunnen. Omdat haar bevlieging een vrouw betrof voelde dat toch anders.
Vooral ook omdat hij concludeerde dat een en ander hem ook wat speelruimte kon opleveren. Maar dat had hij er wijselijk niet bij gezegd.
‘Cake?’ Otto ging met zijn schaal de kring rond. De meeste vrouwen zaten
met de benen onder hun achterste of in kleermakerszit op de Berber. De rest op aangesleepte tuinstoelen en op hun ruime driezitter van Rolf Benz, een aanschaf die hem vorig jaar zijn hele vakantiegeld gekost had. Voorlopig kakelden ze er nog ongestructureerd op los. Straks zou het Thema ‘Een vrouwenhand is gauw gevuld’ besproken worden.
Vanuit een ooghoek zag hij dat Marieke een ogenblik haar arm op de rug van Janneke legde die zich daarop behaaglijk in haar richting schurkte.
Marieke van Arnhem was voor Groen Links gemeenteraadslid in de provinciale hoofdstad. Een forse vrouw, kop groter en 15 jaar jonger dan zijn Janneke. Een wilde bos blonde krullen omlijstte een vlezig gezicht waarin vooral de felle blauwe ogen opvielen. Ze droeg een groene Angora trui boven een bruine leren broek met spitse zwarte laarzen daaronder.
Ze zat naast zijn vrouw alsof ze zich haar al volkomen vanzelfsprekend had toegeëigend. Bezitterig, bijna op een mannelijke manier, sneed door Otto heen.
Op weg naar zijn kamer waar hij zich volgens afspraak de rest van de avond zou terugtrekken stuitte hij in de gang op de enige deelneemster die hij vaag kende. Wilma Beekman, die op de lijst van het CDA stond voor de volgende verkiezingen, ze kwam net van de wc.
Een mooie klassiek geklede vrouw. Otto monsterde bliksemsnel haar aangenaam voluptueuze postuur. In het voorbijgaan legde ze haar hand op zijn arm en zei zacht;
‘Ik heb het gehoord van jou en Janneke, en ik vind het zo knap van je Otto dat je dat aan kan, dat je het geduld hebt. Ruimte geven, dat kunnen niet veel mannen in zo’n situatie.
‘Dank je’, meer kon Otto niet uitbrengen.
‘Als je er eens over wilt praten, dan weet je het.’
Ze kneep haar beide ogen vertrouwelijk samen, draaide zich om en deinde naar de woonkamer.
Otto ging zijn werkkamer binnen, zette zijn geluidsinstallatie aan, legde voorzichtig Kind of Blue van Miles Davis op de Thorens draaitafel en liet de naald in de eerste groef zakken.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
feuilleton
4.071
Geef je reactie op deze inzending: