Suikerzoet: Carnaval (deel 2)

Nikita zat op een top van de duin in Kijkduin en keek tijdens zonsondergang over de Noordzee.
Met een diepe zucht was ze verzonken in gedachten van de afgelopen twee jaar. Ze kan nu nog de harde klap van het glazen potje horen in de portiek bij de voordeur van haar buurman, “Richard”.
Tijdens dit mijmeren voelde Nikita op haar rechterschouder een vertrouwde warme hand.
“Mooi uitzicht”, hoorde ze fluisterend in haar linkeroor.
Richard was links achter haar gehurkt en ging naast haar zitten op de top van de duin.
Hij omarmde Nikita stevig tegen zijn lichaam waardoor hun beide wangen tegen elkaar kwamen en zei: “Dit wil ik samen met jou niet missen”.
Nikita pakte met haar beide handen Richard zijn onderarm en schoof met haar linker wang op zijn borst. Zo had zij zicht op de glinstering van de deining vanuit de horizon. De koele bries in haar gezicht maakte de euforie.
Met een glimlach keek ze naar de horizon en knipperde één keer met haar ogen. Ze dacht aan het moment dat zij op de tuinstoel zat en haar oma stilletjes bedankte.
Het glazen potje moest wel sneuvelen! Maar daarvoor in de plaats heeft ze nu een nog mooier tastbaar geschenk.
Ze schoof haar lichaam nog steviger tegen zijn lichaam van geluk. Maar kon één autorit nog goed herinneren. . . .

“Alle wegen leiden naar Rome”, zei Nikita terwijl ze de routekaart boos in het dashboardkastje gooide en de klep hard dicht klapte.
Richard zette de auto aan de kant en pakte uit de kofferbak de navigatiesysteem.
Nadat hij weer in de stoel zat en de autodeur dicht had gedaan wreef hij in zijn handen. Hij zei: “Het is koud in februari”.
Nikita keek hem arrogant aan en zei: “een goede reden om nu niet vier uur in de middag in de auto te zitten om naar het zuiden van Nederland te gaan”.
Hoofd schuddend volgde ze haar zin: “Onder de brede rivieren als een echte Randstad meid”.
Cynisch maakte ze het handgebaar door vier vingertoppen van haar rechterhand tegen haar linker slaap te doen en riep: “Alaaf”, Pffff.
“Je bent al op dreef zie ik”, zei Richard met een lach. Hij tikte de straatnaam in zijn tomtom en startte de auto.
“Ik heb gisteren een nieuwe versie voor de kaart in mijn navigatiesysteem gedaan”, zei hij.
“Jottum”, zei ze met haar rechter duim omhoog.
“Dankzij de technologie kunnen we op deze wijze toch het carnavals dorp vinden”.
“Nou, ik hoop het niet”, snauwde Nikita.
Ze volgde haar zin: “er kan altijd nog een vreemde hobbel op de wegkomen”.
“Hè, heerlijk! Wat ben je toch altijd een optimistisch mens”, en gaf haar drie zachte klappen tegen haar binnenkant van haar linker bovenbeen.
“Ja. . ja, charmeur. Als de volgde hobbel op de weg een hotel is vind ik het niet erg”, reageerde Nikita met een grijns.
“Wat vind je er toch leuk aan?”, zei ze met een nors gezicht en haar armen over elkaar naar buiten kijkend door het raam van de passagierskant.
In vluchtige beweging keek ze naar Richard. Met opgetrokken wenkbrauwen en een smekend gezicht zei ze: “Een fanfare die maar denkt dat zij elk willekeurige kroeg in kunnen komen, om hun getoeter te verkondigen. Zij vragen niet eens of de bezoekers er van gediend zijn”.
“Echt waar Richard”, zei ze met een schuddend hoofd. Om een signaal aan te geven dat ze nu iets serieus uit de grond van haar hart wilde zeggen.
“Ik vind je een schat van een man! Je bent behulpzaam en galant. Je bent een droom man voor mij. Maar! Eén keer in het jaar kan ik je wel schieten”.
“Schat, kom op! Ik vind het werkelijk een mooi pleidooi. Maar! Je wist anderhalf jaar geleden dat carnaval vieren mijn uitlaatklep in het leven is”.
“Ja! Maar als je nu ook eens aan de veertig dagen vastentijd deed! Want dat hoort er ook bij”, zei ze gniffelend en venijnig.
“Maar die periode blijkt dan niet te bestaan”, zei ze sarcastisch en bijna opgevend met haar hoofd heen en weer en met beide handen in lucht.

Langzaam deed Nikita haar ogen open en zei met een schorre stem: “zijn we er al schat?”
“We zijn er bijna”, zei Richard opgewekt.
“Ik bedoel! Zijn we al bijna bij het hotel voor ons eigen verkleedpartij”, zei Nikita slaperig met haar wang tegen de ruit.
“We hebben het hele weekend voor ons zelf in de boerderij van mijn ouders”, zei Richard met een knipoog naar Nikita.
“Ja. . ja! Maar die toeteravond mag morgen overgeslagen worden”, reageerde Nikita met een brede cynische lach terwijl ze in de ogen van Richard keek.
“Je zal merken dat je het leuk gaat vinden tijdens het feest”.
“Ja! Wat voor pilletje wordt daarvoor gebruikt in mijn drankje?”
Richard reed de oprit, maakte het contact met de motor van de auto uit en zei: “we zijn er. We zijn onder de grote rivieren van Nederland”.
“Ik zal niet meer chagrijnig tegen je doen”, zei Nikita. Ze stapte uit en gaf Richard een stevige zoen. Ze pakte de eerste koffers uit de kofferbak om het huis binnen te gaan.

“Ik kan mij niet herinneren dat ik deze koffer in de auto heb geplaatst”, zei Richard terwijl hij de koffer op bed legde.
“O Ja! Die koffer ken ik heel erg goed”, zei Nikita. Ze wierp haar schoenen door de lucht en rende naar Richard. Ze sprong met haar billen op zijn buik en klemde haar knieën tegen zijn zij. Haar voeten gekruist met haar linker hiel tegen zijn billen. Richard kwam in een hurkende positie terecht door de kracht waarmee Nikita op hem sprong. Hij verloor zijn evenwicht en plofte op het bed met Nikita onder zich. Haar armen klemde ze steviger om zijn nek, en met haar hiel duwde ze zijn onderlichaam tegen haar onderlichaam. Met een brede zwoele glimlach keek ze recht in de ogen van Richard en zei: “Zo! En nu hebben we eerst onze eigen carnaval”.