Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Feuilleton 17. V.I.P.

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen

Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan scholengemeenschap De Vallei (waar adaptieve leersystemen binnenkort in een flexibel kader werden gezet), zat aan zijn tafel in lokaal D2-7 en haalde met een plechtig gebaar een enveloppe uit de binnenzak van zijn bruine ribfluwelen colbertje.

‘Eva’, zei hij tegen zijn stagiaire, die zojuist tijdens het eindgesprek haar stagejaar met een welverdiende G had afgesloten, ‘ik wil je als blijk van mijn waardering iets aanbieden. Maar onder één voorwaarde, dat jij me daarbij gaat begeleiden. Want het is ook een beetje een cadeautje voor ons samen.’
Eva keek vol verwachting naar de rode enveloppe in Otto’s hand.
‘Nou, je maakt me wel nieuwsgierig hoor’
‘Tadaaaa …!’
Als een goochelaar die een spel kaarten aan zijn toeschouwers demonstreert, liet Otto de toegangsbewijzen voor het dancefestival uit de enveloppe glijden en gaf er een aan Eva. Haar mond viel open toen ze de tekst las.

‘Nee, wauw, A state of Trance, te gek, vrijkaarten, Yes!’
Ze balde haar vuisten en kneep haar ogen even dicht.
‘Nee mevrouw, VIP kaarten’, vulde Otto deftig aan. ‘Dus plaatsen in de loge, gratis drankjes in de artiestenfoyer, voorrang bij de entree en ga zo maar door.’
‘Otto die dingen kosten een vermogen, ik had willen gaan weet je, maar ‘t is al twee weken uitverkocht. Hoe kom je daaraan?’
‘Foei’, zei Otto met een glimlach, ‘dat mag je nooit vragen hoor.’
‘En jij gaat ook mee?”
‘Als je het tenminste niet erg vindt om met zo’n oude man naar een festival te gaan.’
‘Dat neem ik op de koop toe’, lachte Eva. ‘Je bent nu ook mijn stagebegeleider niet meer, dus … En we gaan met de auto?’
‘Tot voor de deur, die wordt geparkeerd en weer opgehaald.’
‘Man, man, hier ben ik echt wel blij mee.’
Even leek het alsof Eva hem wilde omhelzen, maar ze maakte de beweging niet af en zakte weer terug op haar stoel aan de andere kant van de tafel.
‘We bellen nog om af te spreken’, zei Otto terwijl Eva haar jas aantrok, en haar rugzak aan haar schouder hing. Bij de deur van het lokaal draaide ze zich nog even om.
‘Echt te gek hoor Otto, bedankt.’

Otto zag haar nog een stukje door gang huppelen en voelde zich ineens
ontzettend moe. Zijn gedachten buitelden over elkaar heen.
Wat waren nou zijn gevoelens tegenover dit meisje, zo jong en zonder butsen, zo woest aantrekkelijk. Maar hij zou toch nooit … ,of was Eva de dochter die Janneke en hij wel gewenst, maar na haar laatste curettage nooit gekregen hadden.
Het was de lokroep van de jeugd. Hij moest het verlangen naar zijn eigen verloren jaren ook niet verwarren met verliefdheid.
Verdriet niet met geilheid dempen. Eva lag buiten zijn bereik, daar moest hij geen substituut van maken nu Janneke geen cent meer voor hun relatie leek te geven.
Buiten dat was de gedachte dat hij bij vrouwen van haar leeftijd ook maar een schijn van kans zou maken van een belachelijke ijdelheid, waar hij zich ineens voor geneerde.
Nee, een Peter Jan Rensje zat er voor Otto Berendsen niet in.
En een Wilma Beekmannetje ook niet.

Otto was na de film, die hij als kwalificatie oppervlakkige en racistische oplichterij had meegegeven, nog even met Wilma naar East End gegaan. Daar had ze hem met stijgende vertrouwelijkheid bekend dat haar huwelijk met Wouter wat haar betreft passé was. Ze zou hem dat na zijn terugkeer uit Thailand ook direct mededelen.
Nadat ze in al die eenzame jaren zichzelf was kwijtgeraakt zocht ze nu naar een nieuw zelfbeeld en wilde weer in haar kracht komen.
Vandaar ook haar recente keuze voor de politiek en de vrouwenwerkgroep.
Otto had geduldig naar haar bonte verzameling Viva clichés geluisterd en verteld dat hij zelf nog niet toe was aan nieuwe avonturen.
Hij wilde eerst na zo’n lange relatie, die trouwens nog niet eens was afgerond, bij zichzelf te rade gaan.

Otto vond deze afleidingsmanoeuvre erg goed gevonden, want Wilma had hem met waterige ogen steeds intiemer aangekeken en had haar boezem al voor een groot gedeelte op het tafeltje voor hem gelegd.
Bij het afscheid aan de deur had Wilma hem toevertrouwd dat hij de laatste tijd een centraal plekje in haar gedachten had gekregen en dat hij haar altijd kon bellen als hij daaraan toe was.
Otto was met een zucht van verlichting in zijn auto gestapt en had thuis zijn bevrijding nog even met een klein flesje gevierd.

‘Laatste ronde, we gaan sluiten Barendse.’
Sjaak liep met een rammelende sleutelbos door de gang en wekte hem uit zijn gedachten. Otto stond op en pakte zijn spullen. Het was Kerstvakantie.
‘Fijne dagen’, riep hij naar de conciërge die in het volgende lokaal de lichten uitknipte en de stoelen rechtzette.
‘En een zalig uiteinde, als je snapt wat ik bedoel’, lachte Sjaak.

Schrijver: trawant, 14 maart 2015


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.2 met 4 stemmen 80



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
17 maart 2015
Je hebt een smeuïge verteltrant, Trawant.
Jouw verhalen te lezen voelt als deelgenoot te worden van een onvermijdelijk complot.
Waarvan je niet zeker weet of je er aan mee wilt doen.
Maar toch....verlang je naar het vervolg.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)