Steffie en Zara; Herinneringen aan mijn oma
Tijdens een wandeling door het Brabants Natuurmuseum zagen ik en mijn vriendin, naast al die andere, schitterende en ontroerende, zij het opgezette, dieren, zoals katten, vossen, kraaien, sperwers ook die lieflijke Zwitserse honden met hun zo koninklijke en elegante natuurlijke bontjassen en met het vaatje cognac om de hals: de St. Bernardshonden.
En ach, hoe herinnerden ze me aan jou, mijn oma en aan het plakboek waarin je de kleurige afbeeldingen van het stripverhaal over Steffie en Zara, de Zwitserse honden, die zeer tot mijn verbeelding spraken, voor me plakte....
Oma, je was onderwijzeres geweest en hoe leuk moet je het gevonden hebben mij, je eerste kleindochter, het schrijven en lezen, nog vóór mijn zesde jaar, bij te brengen!
(En inderdaad tekende ik de kersjes en huisjes van de optelsommetjes die je me dicteerde, gezeten aan mijn eigen, kleine tafeltje...)
Later stond mijn trotse portret van eenentwintigjarige jonge vrouw op jouw dressoir, oma en bij jou, alleen bij jou, mocht ik komen na de dolzinnige, tragische escapades van mijn turbulente jeugd en samen dronken we, mijn oma, uit je ragfijne porseleinen kopjes....
Ik heb je af moeten geven, over moeten geven aan het onachterhaalbare, aan het onherroepelijke en een onstuitbare rivier van tranen verblindt mij nu en stroomt over mijn gezicht, tweeëndertig jaar na ons afscheid....
Geplaatst in de categorie: afscheid
oma
184
Geef je reactie op deze inzending: