Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Voodoo ( EMG)

Zittend bij de neuroloog op consult bepaald zij dat mijn been moet worden onderzocht, een ondefinieerbare aanhoudende nachtelijke afschuwelijke pijn, die zich niet laat onderdrukken door een fikse hoeveelheid pijnstillers moet nu door een specialist bekeken worden en zo geschiedde. De eerste keer dat ik haar zag, een zeer vriendelijk en bekwaam vrouwelijke arts, moest ik na het inleidende gesprek mijn broek uitdoen, logisch want door een broek heenkijken kan alleen maar met röntgen ogen en die heeft ze niet.

Ik moet een onderzoeks kamer in en daar komt het gereedschap boven drijven, niet letterlijk natuurlijk want een en ander lag klaar op een tafeltje. Ook een hamer, zo'n fijn ding waarmee reflexen gecontroleerd worden. Na de eerste onderzoeken komt de hamer eraan te pas die innig wordt omklemd door de artsenhand. Hij daalt neer op mijn been, pok.

Geen reactie, dan het andere been maar eventjes proberen, slechts een maal pok en mijn been schiet de lucht in. Gelukkig, die doet het! De aandacht wordt weer verlegd naar het been wat het niet deed, dus de hamer komt die kant op, pok, niks, geen reactie, dan een aantal malen pok-pok-pok, niks, er gebeurd niks, het been vertikt het om om het hamertje- tik te reageren. Heel fijn. De dokter zegt: wilt u even gaan zitten, dan lukt het misschien wel en natuurlijk wil ik dat, al is het alleen al om ervoor te zorgen dat het been " het gaat doen".

Al bungelend komt wederom de hamer met vernietigende werking richting mijn knie, pok-pok- POK, kanonnen, het doet nu toch wel zeer, dus ik hoop dat ze nu toch de knoop doorhakt en zegt dat het genoeg is! Het been doet het niet, het wipt niet omhoog maar zo langzaamaan krijg ik een blauwe plek van al dat gehamer.

Ik mag me aankleden, pfff gelukkig en weer naar haar kamer toe. Tja, dat klopt niet, er is iets niet goed met dat been, ja dokter, dat weet ik al, maar ik wil weten hoe ik van de pijn af kan komen! Er is een vervolgonderzoek nodig zegt ze, om zenuwen en spieren te checken en er wordt een afspraak gemaakt voor een voodoo date. Die heb ik net achter de rug, eerst nog subtiel met plakkers en stroomstootjes maar daarna komen de naalden aan bod.

Die op mijn bovenbeen geprikt wordt valt nog mee, maar dan moet er eentje in mijn lies, op zich niet zo erg, maar er wordt een beetje gewroet om de juiste positie te bepalen niet echt een lekker gevoel maar ja, we willen toch weten wat er aan de hand is en dan doorsta je dit soort dingen natuurlijk. Op de monitor zijn allerlei dingen en golfjes te zien en een soort van onweersbui klinkt door de kamer, maar uiteindelijk zegt de arts, zo, we zijn klaar, de naald eruit halend.

Heel prettig moet ik zeggen. De uitslag weet ik nog niet, die krijg ik binnenkort, neem afscheid en loop naar het hokje waar ik me mag aankleden om vervolgens te vertrekken. In de wachtkamer zit een nerveus mensje nagelbijtend te wachten op haar beurt, als ik haar goedendag wens, vraagt ze me, wat kreeg u voor onderzoek? Ik geef antwoord en ze vraagt met een wit gezichtje; deed het pijn? Haar man verduidelijkt, ze is bang voor pijn, en ik zeg: ben je mal, je merkt et niks van, de tandarts is erger hoor!

Een leugentje om bestwil, alleen hoop ik haar de volgende keer niet tegen te komen, want na vier uur heb ik nog last!

Schrijver: An Terlouw, 4 mei 2015


Geplaatst in de categorie: ziekte

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 79



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)