Wat je niet hebt, kun je niet geven, toch?
Tenminste dat dacht ik dan toch, wat je niet hebt, kun je niet geven, wat je niet leert kun je niet doorgeven, wat je niet meekrijgt, tja, zo kan ik oeverloos doorgaan over dingen die je al dan niet meekrijgt tijdens en gedurende je opvoeding. Dat schept verwarring niet in de eerste plaats voor bijvoorbeeld mijn persoontje maar ook voor de mensen om me heen.
Waarom ik hierover begin en waarom ik dit graag ventileer is: omdat ik vast en zeker niet de enige ben die dit probleem heeft. Voor de vierde keer moet er een operatie aan mijn lijf plaatsvinden vanwege borstkanker, niet grappig, niet leuk maar ik neem het maar met een schep zout, want het IS niet anders.
Praten doe ik er maar weinig over want veranderen doe je er niks aan. Dat de anderen in de familie er meer, veel meer moeite mee hebben, WEET ik niet, omdat niemand me iets vertelt. En komt de datum in zicht, een dag waarop ik vergezeld zal worden door mijn oudste. Eega is geen optie die is verre van gezond en hou ik graag uit de wind. Raar?
Ja misschien wel, maar dat is mijn keuze en hij accepteert het. De avond voor de operatie blijkt dan ineens dat zoons' vriendin mee wil. Maar dat wil ik dus niet. Ik heb ineens visioenen van buitenlandse families die altijd met veel mensen een ziekenkamer bezoeken en DAT wil ik dus niet. Wat ik wilde was gewoon, door mijn oudste in dit geval weggebracht worden en dus een bekend gezicht zien, thats all.
De drie voorgaande operaties werden door de jongste qua begeleiden gedaan en tja, die moest werken en dus kwam optie twee. Maar de keus om een vriendin mee te nemen, was niet mijn idee van begeleiden, dus kwam optie drie in beeld, in de vorm van een vriend, die me gewoon weg zou brengen en ik zou alleen achterblijven in het ziekenhuis. Niks mis mee toch?
Dan hoort dochterlief van de toestanden en besluit vrij te vragen van werk, laat dat weten en staat 's morgens voor de deur. We gaan richting ziekenhuis en ze blijft bij me, mag zelfs mee naar de voorbereidingskamer en moet dan, omdat ik naar de OK moet weg. Tot straks kind, ik hou van je!
Als ik bijkom duurt het nog een poosje voor ik weer naar zaal terug mag, maar grotendeels slaap ik en krijg er weinig van mee...
Het besluit om niet de oudste mee te nemen, veroorzaakte nogal wat commotie, waar ik niet blij van werd, de rest evenmin, maar ja, ik keek alleen maar naar mezelf.
Want weet je, mijn ouders waren niet in beeld, bij mijn ouders heb ik nooit de gang naar een OK hoeven maken, omdat ik die niet had, simpel toch? Dus hoe kan ik dan weten hoe de achterblijvers zich voelen? Dat KAN ik niet weten toch! En dat wist ik dus ook niet, tot ik bij het thuis zijn inmiddels de jongste aan de telefoon had en vroeg: als je me wegbrengt wat gebeurt er dan?
Nou mam, dan sta ik eerst een potje te huilen, pak een peuk en ga het thuisfront bellen...oei, dat wist ik niet. Dus ik vroeg, maarre, als je me wegbrengt wat MERK je dan? Nou mam, het is hetzelfde als wanneer ik met een van de kinderen zoiets moet doen, je laat een stukje van je hart achter als het ware...oei, nou DAT wist ik dus wel, want ook mijn, inmiddels volwassen kinderen zijn wel eens "onder het mes geweest" en dus weet ik WEL hoe dat voelt, maar nooit, echt nooit stond ik stil bij het idee, dat wanneer ik werd weggebracht de kinderen zich alleen voelden.
Oei, miskleun. Dus bied ik mijn zoon excuus aan, omdat ik DAT niet wist, niet KON weten, tja, een mens is nooit te oud om te leren en dit is typisch een goeie leer voor een (niet te hopen) volgende keer! En ik maak nog steeds fouten.
casema.nLGeplaatst in de categorie: emoties
Fouten
137
Geef je reactie op deze inzending: