Geen traan.
Heel lang geleden was er eens een meisje met anorexia en een aantal fobieën dat op de kunstacademie zat. Voor haar herstel werd ze uitgenodigd te komen werken in het beeldhouwatelier van een beroepskunstenaar en bronsgieter. Aldaar bouwde ze vier kleine beeldjes van danseresjes, want Dans was haar grote liefde. En de beeldhouwer zag dat het goed was, toen hij weer terugkwam in zijn atelier, waar het meisje enkele weken had mogen doen wat ze wilde. Ze genoot van de klassieke muziek op Hilversum 4 en de toegewijde sfeer in het atelier. Haar handen dansten als vanzelf in de zwarte was.
De kunstenaar bood aan twee van de beeldjes tegen een vriendenprijsje in brons te gieten. En zo geschiedde. Waarna de beeldhouwleraar van de kunstacademie aanbood de andere twee in lood te gieten voor de studie. En zo geschiedde.
Daarop werd het meisje uitgenodigd voor een expositie. Ze bouwde een groot beeld van een mens die in een vogel veranderde en op het punt stond weg te vliegen. Maar tijdens de kerstvakantie bevroor het beeld dat nog in de klei stond. Het meisje huilde niet. En tijdens de expositie werden twee van haar beeldjes gestolen. Een van brons en een van lood. Haar mede-exposant en beeldhouwleraar keken haar verwonderd aan, want het meisje huilde geen traan.
Geplaatst in de categorie: kunst
Het meisje kon niet huilen, ze was net als haar beeld van klei bevroren.
Ik hoop dat het meisje later nog heeft leren vliegen.