Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Drijfhout

Ik zit op een vlot, kijk uit over de oceaan, waarom niet de zee nou het mag best een beetje meer water zijn en dus zit ik op een vlot, gemaakt van drijfhout met wat touwtjes aan elkaar geknoopt en kijk in de verte, de oneindige verte. De horizon of zo, de kim, de einder of gewoon het einde van de aardbol. Het water valt nooit van de aarde af en ik dobber verder met al mijn bagage in mijn hoofd.

Ze noemen dat met een mooi woord psychische bagage en het probleem met dat soort bagage is, je kunt het niet overboord gooien, niet kwijt raken, niet verliezen, maar het heeft ook een voordeel je hoeft het nooit in te pakken. Scheelt weer koffers en tassen want vergis je niet, op mijn vlotje zou die troep ingepakt en wel dus echt niet passen. Ik zit op mijn vlot overdenk en peins, bedenk wat de grootheden nog meer voor me in petto hebben, zonder zielig te zijn hoor, want dat pakje zielig zit in mijn hoofd en niet ingepakt, dus ik peins verder.

Wat deed ik goed in mijn leven, nou das eigenlijk best veel. Ik heb gezorgd, gebaard, gezoogd, gewerkt, gekuist, gevoederd, geliefd (soms ook niet), ben lief geweest (soms ook niet), was dus eigenlijk best te pruimen. Ik peins en kijk verder, wat deed ik niet goed (fout is een te groot woord) tja das eigenlijk best iets meer denk ik dan, maar ik kan niet zo 123 bedenken wat ik echt fout deed, ik zie de golven.

Echte fouten zijn dingen die een ander kwetsen en dat heb ik wel eens gedaan maar nooit met opzet. Dus dat scheelt. De einder komt dichterbij lijkt het wel, maar dat is natuurlijk maar schijn. Ik zit nog steeds op mijn vlot zo af en toe kabbelt er een golfje over mijn tenen, heerlijk is het op die grote oceaan....ik wil daar wel blijven, zonder bagage, zonder eten, zonder drinken zonder wat dan ook. Dan hoor ik iets kraken, achter me en kijkend zie ik een stuk van mijn vlot afbreken, tja het touwtje was niet al te stevig maar het hout nog minder.

Vast houtrot dat er in zit....nog meer gekraak, meer stukken breken af, van het vlot dat ik bouwde van drijfhout tot er alleen een stukje touw overblijft en ik kijkend naar de einder met de bagage in mijn hoofd langzaam wegdrijf....in die grote oceaan...ik peins....ik overpeins en ik drijf met het laatste stukje drijfhout.

Schrijver: An Terlouw, 10 juli 2015


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 1 stemmen 98



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
10 juli 2015
Email:
hmessielive.nl
An, de overdenking van jouw leven is een grote oceaan. Je wikt en weegt... Maar alleen het feit dat je je zoveel afvraagt duidt er al op dat je een goed mens geweest. Over de zee van jouw gepeinzen welft zich de onmetelijke hemelkoepel van de Goddelijke genade.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)