Het "zwaard" weet je wel?
Toch zijn er ook dingen die gebeuren met minder impact, met meer menselijkheid en met meer gevoel waarmee ik dan weer niet de 24 uurs aanwezigheid van pijn bedoel, want die is er nog steeds, is ook niet zomaar weg. We (ikke dus) moeten geduld hebben en zo bezit ik mijn ziel in lijdzaamheid, wat een prachtige zin in een minder prachtige periode.
Maar: ik ga niet zitten klagen, daar is dit stukje niet voor bedoeld, want er zijn ook best leukere dingen te bedenken. Dan heb ik het ff niet over de onmogelijkheid om met vakantie te gaan, want ach, we waren al vijf jaar niet weg, dus kan dit jaar er makkelijk bij. Nee hoor, ik heb het over de niet aflatende zorg die men me brengt als ik 's morgens de douche in moet.
Want ik kom er eerlijk voor uit, ik kan niet alleen douchen en heb daar dus verpleging voor nodig. Pff wat een mazzel en wat een geluk dat die meiden (soms jongens) me komen helpen, want vleugellam dat ben ik best en niet een klein beetje. Ik snap hoe een vogeltje zich voelen moet als ie uit het nest knikkert, zo voel ik me een beetje. Het uit handen geven van de meest "gewone" dingen, is een stap die je zetten moet en tja. Ik MOEST die stap zetten, met als grote voordeel dat ZIJ naar de wond kijken, en de wonden van de plaatsen waar de drains zaten, want heldhaftig als ik ben: ik kijk niet naar mijn gehavende lijf, ik wil de oorlogszone niet bekijken, voelen vind ik genoeg! En elke dag opnieuw vragen de verpleegsters: wat voor cijfer is de pijn?
Vandaag is dat een dikke vette vijf, het lijkt wel rapporten week (weken) ik verrek namelijk van de pijn, heb stiekem spijt dat ik nee gezegd heb tegen het morfine aanbod, maar weet je, uit ondervinding weet ik dat je bij gebruik van dat middel dus echt achteruit gaat lopen. En je moet er dus ook weer vanaf, das vaak lastiger dan ermee te beginnen. Maar nu heb ik stiekem een beetje (klein beetje) spijt. Ach dat is morgen vast weer over, of overmorgen dan?
En dan die meiden die langskomen en me helpen, is weer een lichtpuntje want je knapt op van een douche, al moet ik ook gelijk kwijt dat je er MOE van wordt en dat is allemaal logisch want je lijf krijgt een optater, je hoofd trouwens ook eerlijk gezegd. En stiekem kruis ik mijn vingers, stiekem steek ik mijn duim in mijn mond (nee ik word niet seniel) want woensdag is de uitslag en in al die maanden heb ik (van binnen alleen dan) er niet zo erg mee gezeten, was het of het om een ander ging, maar nu hoor ik dan of er chemo aan te pas moet komen en daar zie ik dan weer wel tegenop.
Vandaag de laatste dag van de Tour, dan nog drie dagen dat ik weer "tussendoor" terug moet komen...
Dat zwaard hè? Dat zwaard zou niet mogen bestaan, maar ja het bestaat wel en als je weet wat een bloedhekel ik heb aan wapens, dan snap je ook dat ik meer dan een bloedhekel aan dat zwaard heb.
Wordt vervolgd
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Deel zoveel
112
Geef je reactie op deze inzending:
Ja, je hebt veel moeten inleveren. Maar voor mij staat als een paal boven water dat jij de kunst verstaat om des te meer genot te vinden bij hetgeen voor jou nog overblijft of om nieuwe mogelijkheden te vinden.