Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vol verwachting: nieuw leven.

Ik genoot van het uitzicht op de top van een duin en zag sluierbewolking en dacht: “het belooft een kleurrijke zomeravond te worden met deze wolkendeken in de lucht. Het zal een fascineerde structuur op mijn netvlies geven tijdens zonsondergang”.
Met dat beeld sloot ik mijn ogen en voelde een aangename frisse wind tegen mijn gezicht.

Mijn herinnering ging terug naar vier jaar geleden in het jaar tweeduizendentien. De spanning voelde ik weer in mijn buik net als het moment dat ik wachtte in de Engelse pub. Nu wacht ik voor een andere spannende situatie in mijn leven! Ik dacht: “deze vier jaar zijn in een stroomversnelling gegaan; een andere baan waar men mijn kwaliteit zien waardoor ik meer rust voel, ik word elke ochtend wakker naast een fantastische vrouw, ik ervaar balans in mijn leven.”

Tijdens het terugdenken voelde ik een klein bol buikje in mijn rug. Twee handen gingen over mijn schouders langs mijn borst tot mijn middenrif. De handen werden gevouwen en drukte mijn rug tegen het buikje.
Arcelia fluisterde in mijn linkeroor: “wat een rustige buikademhaling voel ik bij jou”.
Ik maakte een zuchtende geluid van tevredenheid.
Ik legde mijn linkerhand op haar rechterhand en klemde mijn hand zacht om haar pols. Ik draaide mijn gezicht naar Arcelia. Terwijl ik mij voorzichtig omdraaide schoof mijn linkerhand langzaam teder over haar onderarm naar haar schouder.
Arcelia droeg een rode blouse met een V-hals en vlindermouwen tot haar elleboog. Het uiteinde van het haar kwam tot haar sleutelbeen. Sinds een half jaar had zij h
et haar golvend kort tot de schouders.
Met een straalde lach wreef ze met haar rechterhand over haar buik en zei: “over twee weken ga ik niet meer naar boven op deze duin. Want dan loop zestien weken niet meer alleen!”
Ik plaatste mijn linkerhand op haar rechterhand en ging achter haar staan. Terwijl ik mijn kin op haar rechterschouder had vroeg ik zacht: “zou hij dezelfde zonsondergang ervaren wat wij nu zien?”
“Ze!”, zei Arcelia terwijl ze glimlachend naar de horizon keek.
“Wat?”, reageerde ik traag, terwijl ik van de zonsondergang genoot.
“Ze”, herhaalde Arcelia met een oranjegloed dat weerspiegelde in haar twinkelende ogen.
“Het wordt een meisje! Dat voel ik als aanstaande moeder”.
Ze legde haar linkerhand op mijn linkerhand en draaide haar hoofd naar mijn linkerwang en gaf mij een intense zoen.

In de dagen dat we ons voorbereiden op een gezinsleven vertelde Arcelia regelmatig dat ze het jammer vond dat het kind nooit haar oma zal zien. De oma van Arcelia heeft wel het jawoord in mei tweeduizendtwaalf meegemaakt.
Toen Arcelia op haar zevende met haar ouders naar Nederland verhuisde ging haar oma mee. Zij besloten drie kilometer van elkaar wonen. Vanaf deze periode ontstond een hechte relatie tussen Arcelia en haar oma.
In januari tweeduizendenveertien kreeg haar oma een hersenbloeding. Doormiddel van thuiszorg en afspraken binnen de familie door mantelzorg kon haar oma thuis blijven wonen. Eind mei kreeg haar oma longontsteking en overleed begin juni op zesentachtig jarige leeftijd.
Haar opa heeft zij nooit gekend. Hij werd in negentienvierentachtig ziek en kon niet meer werken in de aardbeienkwekerij. Haar vader vroeg toen zijn broer om de aardbeienkwekerij door te ontwikkelen. Haar vader had wel jaren ervaring in het bedrijf, maar niet in het zakelijke deel. Haar opa overleed een jaar later in negentienvijfentachtig op vijfenvijftig jarige leeftijd. Haar opa overleed aan hartritmestoornis. Hij sprak nooit over pijn of lichamelijk beperking en ging nooit naar een dokter.

De eerste week van december tweeduizendveertien was ons huis van binnen bijna steriel schoon. Micro-organismen hadden geen kans om zich te nestelen. Stofzuigen werd twee keer op een dag gedaan door Arcelia. Daarna haalde ze een vochtige doek over kasten, beelden en langs lijsten van schilderijen.

Maandag zestien februari tweeduizendvijftien ging de deurbel om half elf. Evelien deed de deur open. Daar stonden de trotse opa en oma in de deuropening. Arcelia lag op bed te glunderen, maar met een bleek gezicht. Dat was niet raar! Want de bevalling die rond half twee vannacht was afgelopen vergde een lichamelijke inspanning. Ik kwam net uit de keuken met een plateau beschuiten die ik had bestrooid met roze en witte muisjes. Ik wilde Evelien ook weer niet alles laten doen in de huishouden. Ik vond het fijn als zij zich concerteerde over de zorg van mijn vrouw en ons pasgeboren meid Valentina.

Schrijver: Alexander v/d Zande, 17 augustus 2015


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 2 stemmen 86



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)