Servies
1958
Het licht van de Jugendstil lamp boven de eettafel weerkaatst in de geslepen vlakjes van de messenleggers en de verzilverde servetringen. Herfstavond, de schuifdeuren naar de zitkamer en de serre zijn dicht. Om de tocht tegen te houden is het zware gordijn voor de glas in loodramen geschoven. Mijn opa slijpt met afgemeten streken het lange mes waarmee hij het stuk gebraden rosbief in gelijke dunne plakken snijdt.
Als hij het vlees met zijn vork vastpint, sijpelen er aan de zijkant dunne straaltjes bloed naar buiten, die helderrood uitvloeien over de bodem van de schaal.
Het servies is de trots van mijn oma. Een huwelijksgeschenk van haar ouders. Het crème craquelé aardewerk, in een losse streek beschilderd met roze bloemen, de borden met de golvende rand waar ik mijn vingers langs laat glijden. De brede schalen vol dampende bloemkool en aardappelen, de juskom met de gebogen schenktuit, het witte damasten tafelkleed. Ik woon een jaar lang bij mijn grootouders.
Er hoort muziek bij de beelden. Waltz for Debby van Bill Evans, Oh Bernadine van Pat Boone, Buona Sera Senorita en daar dan in fantasie Engels de rest bij zingzeggen.
Op zaterdagavond zwart wit televisie, op mogen blijven voor de Weekend Show met Johnny en Rijk.
In bed flitst de vuurtoren door een kier in mijn gordijnen langs het plafond.
Een ijzeren ritme. Drie keer lang, drie keer kort, pauze, drie keer lang.
s’ Ochtends zijn we naar de kerk geweest. Op de muur achter het altaar een reusachtige Heilige Drie Eenheid. Links voor, rechts achter of in het midden van het schip, waar ik ook ga zitten, God de Vader kijkt me recht in de ogen. Hij ziet alles.
Na de dood van oma verkommert het servies bij mijn moeder op zolder.
Stuk voor stuk ingepakt in pagina’s uit de Haagsche Courant van 21 en 22 mei 1985.
Opgestapeld in een bananendoos heeft het alle magie verloren.
Het moet ergens in zijn atomen de talloze maaltijden, de grapjes en gesprekken hebben opgeslagen, maar slaagt er na een lange verwaarlozing niet meer in om nog iets van haar oude glorie terug te geven.
Het servies is ontheemd bij ons, het behoort tot een andere, warmere tijd. Mijn moeder heeft het zichzelf denk ik niet aan willen doen het op tafel te zetten.
Oud aardewerk werd het, hier en daar gebarsten en geschilferd. Bij het uitruimen van haar huis heb ik het nog een keer in handen gehad, toen mocht het weg. Naar de kringloop. Voor de anonieme liefhebber. Voorbij.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
jaren '50
79
Geef je reactie op deze inzending: