De Sprong - Liselore en de tovenaars (3)

Liselore moest die ochtend haasten om op tijd op het hekscollege te komen. Gelukkig vloog Hoorntje haar er snel heen en redde ze het nog net. Het was de avond ervoor flink laat geworden, en eenmaal thuis had ze een en ander te verwerken gehad, waardoor de slaap niet meteen was gekomen. De jonge tovenaar Aran, met wie ze uitgebreid gedanst had, bleek een huisgenoot van Jiwa en Olan te zijn. Dat had zij weer. Als Nana het hoorde, dan zou die vast zeggen dat die tovenaars er een wedstrijdje van maakten om allemaal met haar te zoenen en van die dingen meer. Nee, dit zou zeker niet in goede aarde vallen bij haar lieve heksmoeder. En zelf had ze ook haar twijfels over de hele gang van zaken. Want hoe toevallig kan toeval zijn? "Toeval bestaat niet", zei haar wijze vadertovenaar Herald altijd. En Liselore had al vaker ervaren hoeveel waarheid er in die uitspraak zat. Ze nam zich daarom voor om alle drie de tovenaars een poosje uit de weg te gaan. Ze had immers genoeg boeken om te lezen en bundels met opdrachten om haar tijd beter te besteden. Bovendien waren de hekscolleges erg interessant, en ze wilde niet dat ze door al dat gefeest er eentje missen zou.

Toen ze die middag thuiskwam, stond Aran voor haar deur tegen de deurpost geleund. Hij droeg zijn grijns die hij ook de avond ervoor zo vaak tevoorschijn had getoverd. "Hallo lief klein saladeheksje", zei hij gekscherend. "Mijn naam is Liselore", reageerde de jonge heks gepikeerd. "Neemt u mij niet kwalijk, schone Liselore", antwoordde hij quasi nederig, en boog overdreven diep, alvorens hij een stap opzij deed om haar door te laten. "Ik dacht ik kom eens even kijken hoe je hier woont", zei de jonge tovenaar, terwijl hij haar van top tot teen aandachtig bekeek. Liselore keek door het raam van de kapsalon, en zag de tovenaarkapper met argusogen haar en de onverwachte bezoeker in de gaten houden. "Er mogen geen tovenaars op bezoek boven, dus ik moet je helaas teleurstellen", zei ze snel en ook enigszins opgelucht. Want Aran maakte haar wel heel onrustig van binnen. Hij boog voorover en fluisterde in haar oor: "Dan kom ik vanavond, als de kapsalon dicht is, lief heksje". Liselores wangen kleurden fel rood, en ze wist niet hoe snel ze de deur open moest krijgen. "Ik moet vanavond heel veel l-leren, dus dat gaat niet l-lukken", zei ze bijna over haar eigen woorden struikelend. Met een onhandig stamelend "d-dag", sloot ze snel de deur, voordat hij nog iets zeggen kon.

Ze haastte zich naar boven, naar haar kamer, die ze snel op slot draaide, en plofte op haar bed om even bij te komen van alle wervelende emoties en verwarrende gedachten. Ze voelde instinctief dat het niet zou lukken hem uit de weg te blijven gaan. En ze wist ook niet zeker of ze dat wel wilde. In de weken die volgde, zag ze Aran opmerkelijk vaak 'toevallig' in de buurt van de kapsalon, op de tovenaarmarkt waar ze haar boodschappen deed, of in de pauzes van de hekswetcolleges in de tuin van de Grote Toverschool. Er was inderdaad geen ontkomen aan. Met zijn opmerkelijke lange verschijning, zijn opvallende pikzwarte haar, zijn mysterieuze donkergrijze ogen, en de grijnzende brede lach die hij steeds weer op zijn gezicht toverde, zodra hij Liselore zag, voelde ze zich als een magneet naar hem toegetrokken. Steeds als hij haar aankeek, liep ze als vanzelf zijn richting op, alsof haar voeten een eigen wil hadden, of misschien hadden ze zijn wil overgenomen.

Het duurde niet lang of ze waren regelmatig samen, deden samen boodschappen, dansten samen bij Orakel, en wandelden samen in het nabij gelegen toverpark om de prachtige witte en zwarte zwanen restjes brood te voeren. Terwijl ze op het bruggetje in het park naar de zwemmende vogels keken, nam hij haar in zijn armen en keek haar serieus aan. "Liselore", zei hij plechtig en liefdevol, "wil je mijn heksvriendinnetje zijn?" Liselore hapte naar adem. Hij wilde een relatie met haar.. want dat was wat je had als je iemands heksvriendinnetje was. En hij zou dan haar tovenaarvriendje zijn. Ze keek hem met grote ogen aan, waarin hij zag dat er vele gedachten door haar hoofd gingen. "Denk er maar over na", zei hij, "denk hier maar over na...", en hij bracht zijn mond dicht bij de hare, beroerde haar lippen even met de zijne, en op haar fysieke reactie, die haar ogen deed sluiten en haar op haar tenen liet staan om zijn lippen weer te vinden, sloot hij zijn lippen vol op de hare en vonden hun tongen elkaar in een hartstochtelijke kus.

Een paar maanden later besloot Liselore dat het tijd was om de tovenaardokter te bezoeken. Ze was inmiddels negentien en zou dat jaar twintig worden. De slang zou spoedig naar haar toekomen en ze wilde goed voorbereid zijn. Dat betekende dat ze alvast begon met maandelijkse voorbehoeddrankjes in te nemen. Want zolang ze studeerde, moesten er geen toverheksbabies in haar buik groeien. Aran was vier jaar ouder dan Liselore en zijn slang had hem een aantal jaren geleden gevonden. Zodra haar slang haar gevonden had, wilde ze niet langer wachten en van hem zijn. Ze maakten ook al plannen om samen te gaan wonen. Want hij mocht niet bij haar op bezoek komen, boven de kapsalon, en zij voelde zich niet helemaal op haar gemak als ze bij hem thuis was, in hetzelfde huis waar Jiwa en Olan woonden. Van het voorbehoeddrankje dat Liselore van de dokter kreeg, werd ze wel behoorlijk misselijk. Maar dat zou na een paar maanden over zijn, had de toverdokter gezegd. En Liselore hoopte maar dat dit inderdaad zo zou zijn.

~ wordt vervolgd ~

Illustratie: 'Bridge of Hope', kunstwerk van Josephine Wall