De Sprong - Liselore gaat samenwonen (3)

Op de Grote Toverschool begon het op te vallen dat Liselore niet meer naar colleges en tentamens kwam. De tovenaardocenten hadden dit doorgegeven aan de tovenaarprofessor en die sprak Liselore hierop aan. "Is de studie te zwaar voor je, Liselore?" "Nee, tovenaarprofessor, ik vind het juist heel leuk allemaal." "Maar waarom zien we je dan zo weinig in de colleges, heksmeis?" Liselores onderlip trilde. Ze wilde het zo graag aan iemand vertellen, maar het mocht niet van Aran. "Gaat het thuis wel goed, Liselore?" Ze schudde heftig haar hoofd om aan te geven dat het thuis niet goed ging. "Misschien moet je er eens met iemand over praten?" Liselore keek de tovenaarprofessor aan. "Dat vindt hij niet goed.. ", zei ze aarzelend. "Wie vindt dat niet goed?" "Mijn vriend.." "Vertel het dan aan iemand waar dat vertrouwelijk kan", zei de tovenaar. Hij zag dat Liselore daar over nadacht. "Je toverhuisdokter misschien?" Dat leek Liselore een goed idee. Haar toverhuisdokter zou vast niet terugvertellen aan Aran dat ze iets gezegd had. "Vraag dan meteen een medisch briefje voor onze toveradministratie, zodat je meer tijd krijgt van ons om je hekstentamens te kunnen doen." Dankbaar keek Liselore de wijze tovenaar aan. Ze had zich daar al veel zorgen over gemaakt, want ze had inmiddels een behoorlijke achterstand opgelopen in haar hekswetstudie.

De volgende dag maakte ze een afspraak bij de toverhuisdokter. Die schreef niet alleen een briefje voor de Grote Toverschool, maar ook een doorverwijzing voor een tovertherapeut. Ze zou met die verwijzing naar een instelling gaan, en dan zou ze daar met iemand kunnen praten. Net zoals ze vroeger praatte met de dwergen en de feeën in het bos. Die wisten veel antwoorden op levensvragen, maar soms was het goed om hulp te zoeken bij een heks of tovenaar die daarvoor geleerd had. Nadat ze een afspraak had gemaakt voor een eerste gesprek, vloog Liselore op Hoorntje naar het bos dat net even buiten Triastad lag. Ze had even geen zin om naar huis te gaan. Bij het grote meer in het bos, ging de jonge heks in het gras zitten. Spetter sprong even in en uit het meer en nestelde zich toen in haar schoot. Zara gleed traag om haar middel omlaag en ging naast Spetter liggen met haar staart om haar kop gewikkeld. Lana en Hoorntje lagen naast Liselore in het gras. De sfeer was bedrukt.

Dwergfeetje Bibi doorbrak de stilte. "Hij zuigt alle energie uit je weg, Liselore." De jonge heks knikte. "Zzijn sssslang isss gemeen", zei Zara, die in het intieme spel geen enkele ruimte van Arans slang kreeg. "Zijn dolfijn is ook niet gezond", vulde Spetter aan. Want dolfijnen doen elkaar geen zeer, en zijn dolfijn had Spetter wel zeer gedaan. "Gebruik je verstand, Liselore", zei Lana. De groenblauwe draak tilde haar kop op, en keek de heksstudente indringend aan. "Ga zo snel mogelijk bij hem weg, en begin opnieuw. Wij helpen je wel. Maar dat gaat niet lukken met zijn draak in de buurt." Arans grijze draak was enorm groot, en als hij zijn vleugels uitsloeg, doken alle andere draken ineen. "Je geestkracht is sterk, Liselore, maar is wel aan het afnemen." Hoorntjes stem klonk oprecht bezorgd. "Er kan een moment komen dat ook de geestkracht breekt. Dat moment moet je voor zijn." Liselores eenhoorn had gezien hoe sterk Arans zwarte eenhoorn was. Zijn hoorn was zo krachtig, dat alle eenhoorns terugdeinsden in zijn nabijheid. "Hij maakt ons allemaal kapot, Liselore", zei dwergfeetje Bibi verdrietig. Ze lag peinzend op haar buikje op Liselores linkerschouder, haar vlinderlichte vleugeltjes zacht wapperend in de troostende najaarszon die gefilterd door de warmgekleurde bomen scheen.

Liselore slaakte een diepe zucht. Haar lieve dieren waren er al net zo ziek van als zijzelf. En zelfs dwergfeetje Bibi trok het niet meer. Ze hoopte maar dat er snel een oplossing kwam. Volgende week had ze de eerste afspraak voor de tovertherapiegesprekken. Daar was ze wel wat zenuwachtig voor. Maar ze kon niet meer terug. Er moest iets gebeuren. Want zo verder, nee, dat kon niet meer. Ze sliepen al niet meer samen. Ze kon het niet meer verdragen nog in hetzelfde bed te slapen. Hij viel haar dan in haar slaap lastig. Diverse malen was ze wakker geworden met hem in haar. "In je slaap ben je zo preuts niet", zei hij dan. Haar hele lichaam voelde ze dan verkrampen, en zijn bewegingen in haar deden haar veel pijn. Ze was verhuisd naar het kleinste kamertje, waar een logeerbed stond. Angstvallig deed ze die kamer 's nachts op slot, waar hij dan steeds weer boos om was. De enige aan wie ze haar zorgen toevertrouwde, was haar dagboek. Maar ook dat moest ze achter slot en grendel verbergen, want hij vond dat hij er recht op had haar intiemste gedachten te lezen. Vreselijke ruzie hadden ze daarover gehad. Maar ze had voet bij stuk gehouden, want wat hij ook zei, haar dagboek kreeg hij niet te lezen. Punt uit.

Een week later had Liselore haar eerste gesprek. Het was een gesprek om te zien of ze haar konden helpen en met wie ze dan verder praten zou. De hekstherapeut legde uit dat dit in een team van tovertherapeuten besproken zou worden. En dat ze daarover dan bericht krijgen zou. Nog een week later kreeg de jonge heks bericht dat ze ingepland stond voor een serie gesprekken. In de brief die bij haar bezorgd werd, las ze dat het de bedoeling was dat Aran met haar meeging, en ze samen met de tovertherapeut zouden praten. Oef! Dat viel Liselore zwaar op haar dak. Ze had Aran nog niets verteld over haar gesprekken met de toverprofessor, de toverhuisdokter en de hekstherapeut. Met de moed der wanhoop stapte ze met haar brief hun gezamenlijke woonkamer binnen, waar Aran Bababier dronk, eekhoornborrelnootjes at, en blaadjes met afbeeldingen van blote jonge heksen zat te kijken.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...

Biografie van deze schrijver

heksen tovenaars rel tovenaars relatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 6 stemmen 1.568