Ze zijn Coco op het spoor

Na twee weken van opperste extase op sexgebied komen baron Frits en modekoningin Marjan weer een beetje tot bedaren en veranderen ze van onderwerp. Er is een kunstveiling in Maastricht en barones Monica van Valkenburg tot Heerlen belde net met Frits, dat er een wonderschone Picasso wordt geveild. 'Daar gaan wij vandaag op af, mijn lekkere knuffeldier, want we hebben na al dat bedgezwoeg wel een luchtig uitje verdiend!', zegt Frits met hoge, chique stem. 'Maar stel dat ze me daar ergens herkennen, horny Fritsie, dat is toch veel teveel risico, mallerd!' 'We gaan incognito, snoes, je krijgt een oude jeans en een ordinaire bloemetjesbloes, een oubollige zonnebril, een zwarte pruik en cowboylaarzen.' 'En hoe ga jij dan?' 'In principe kan ik gewoon als mijzelf gaan, maar omdat ik naast je blijf lopen en zitten, pas ik me aan jou aan en ga ik in een kunstenaarskloffie'. Terwijl Frits maar niet van Marjan's riante voorgevel kan afblijven, haalt butler Piet de benodigde verkleedspullen van zolder. In de ruime aankomsthal verkleden ze zich en na een kwartier rijdt Piet de Bucatti voor. 'Kom, Marjan, we gaan even lekker uitwaaien!', zegt Frits, die zich weer achttien voelt, zeer opgewonden en verheugd.

Voordat ze wegrijden vraagt Piet nog even wat voor vlees ze vanavond willen eten. 'Doe maar het duurste wat je kunt vinden!', schreeuwt Frits helemaal door het dolle en als een opgefokte maffiabaas scheurt hij weg. 'Je moet je blonde haren wat beter onder je pruik stoppen!', zegt hij tegen een onwennige Marjan, die het helemaal nix vindt om in zulke armoedige kleding op stap te gaan. 'Dit is hoogst vernederend, Fritsje, maar goed, ik zal me er doorheen bijten!', zegt ze vrouwmoedig. In het dashboard ligt een flesje whisky, waar ze een paar flinke slokken van neemt. 'Heb je nog een snuifje voor me?', vraagt ze met zwoele stem. 'Alweer?, je raakt nog verslaafd, wildebras!', zegt Frits, terwijl hij haar de benodigdheden overhandigd. De regen klettert op de Bucatti neer en Frits loert naar de duimlange tepels van Marjan, die ieder moment door de katoen heen kunnen prikken. Marjan heeft het wel door en ze doet speels haar handen onder haar Spitsbergen, waarbij ze de rijpe watermeloenen omhoog schudt. 'Zeg, ik moet wel mijn ogen op de weg houden, geile poes, of wil je soms dat we uit de bocht vliegen?', oppert Frits met een vette knip-oog. 'Vannacht zijn ze weer helemaal van jou, okay?', antwoordt zij, terwijl ze met haar tong in slow-motion over haar dikke bovenlip van links naar rechts glijdt. 'Wat heb ik toch in godsnaam aan de haak geslagen!', denkt Frits serieus.

Eenmaal in de prachtige stad Maastricht gaan ze eerst wat koffie drinken op het Vrijthof, omdat de veiling pas om twee uur 's middags is. Na de koffie gaan ze over op Wieckse Witte met een schijfje citroen. De regen is gelukkig opgehouden en een zwak zonnetje verlicht het terras. Ze roken een jointje en de enigen die daar aanstoot aan nemen is een Duits, bejaard echtpaar. Ze horen steeds 'Verdammt noch mal!' en ze lachen zich in een deuk om die burgerkapsones. Rond één uur zwalken ze naar de veilinghal en verkennen ze de omgeving. Er is niemand die hen herkent, wat al een grote opluchting is. Na wat oude kasten, wat zilveren bestek en Jugendstil-hanglampen is eindelijk de fel begeerde Pablo Picasso aan de beurt.

Ondertussen wordt er bij kasteel De Gouden Pollepel aangebeld en ziet butler Piet tot zijn grote schrik twee politie-agenten voor zijn rode wijnneus staan. 'Klopt het dat baron Cocosnoot hier woont?', vraagt de nauwelijks vrouwelijk traceerbare agente. 'Dat klopt, waar kan ik u mee van dienst zijn, veldwachters?', zegt Piet met overslaande hartkloppingen. 'Wij hebben een groot vermoeden, dat uw meester meer van de ontvoering van Marjan Strijbosch weet, aangezien hij aan de signalementen van enige getuigen voldoet!', zegt de mannelijke agent met een achterlijk rood sikje. 'Nou, rare geit, pleur maar een end op!', denkt Piet, die zegt: 'Meneer de baron doet niet aan strafbare zaken, edelachtbaren, ik verzoek u om het landgoed zo snel mogelijk te verlaten!'. Dat doen de dienders helaas niet, want ze sluipen via de zijkant van het kasteel naar de achterkant, waarbij ze via de ongesloten keukendeur naar binnen sluipen. Via de centrale videobewaking heeft Piet het in de gaten en hij grijpt naar zijn jachtgeweer. Wanneer de twee agenten in de slaapkamer van meneer de baron enkele slipjes van Marjan vinden, schiet Piet naar voren en knalt hij hen naar het Walhalla. De lichamen dumpt hij in de vijver op het landgoed. Hij kuist de slaapkamer en hij begint al fluitend te koken voor de tortelduifjes.

'Eenmaal, andermaal en verkocht aan die meneer met de zwarte bolhoed!', schreeuwt de veilingmeester. Frits en Marjan kussen elkaar hartstochtelijk op de mond en een tijd later lopen ze met hun exclusieve aanwinst richting de Bucatti. Op de weg terug zingen ze luidkeels maffe songs van Borsato en Hazes. Marjan slaat helemaal door en ze zit op een gegeven moment topless in de auto, terwijl ze haar pruik uit het autoraam smijt. Eenmaal thuis doet ze haar bloes wel weer aan en na de omkleedsessie in de ontvangsthal smullen ze van het heerlijke gerecht, dat Piet voor hen heeft klaargemaakt, terwijl ze steeds maar toosten op hun grandioze Picasso, die op een antieke stoel staat te pronken. Al voor tienen zijn ze beiden zodanig dronken, dat ze als een blok in slaap vallen. Veel te moe om nog...

Ze zijn Coco op het Marjan Strijbosch baron Frits Cocosnoo

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 126