Het Wonder van het Lampionnetje
Het meisje stak het lichtje aan in het lampionnetje dat ze samen met haar opa een aantal jaren geleden gemaakt had. Hij was er nu niet meer, maar het lampionnetje deed nog steeds trouwe dienst als ze zingend langs de deuren liep voor snoepjes in haar snoepzakje. Ze koesterde de dierbare herinneringen aan haar opa, hoe hij haar geholpen had om de vorm van de ster te knippen, het lichtje te bevestigen en het stokje eraan te binden. Trots als een pauw was ze die eerste keer ermee de spannende avond ingelopen. Als een dierbaar kleinood had ze het al die jaren daarna meegenomen op het donkere zangavontuur. Nadat haar opa naar een andere wereld was gegaan, scheen zijn lichtje voor haar die avonden in de liefdevol gezamenlijk gemaakte ster.
Die avond maakte ze een wens toen ze het lichtje aanstak in het lampionnetje. "Lieve opa, mag ik jou nog één keer zien? Eén keer maar. Voor een warme knuf. Net als vroeger. Dank je wel, lieve opa." Het was het derde achtereenvolgende jaar dat ze die wens deed bij het aansteken van het lampionlichtje. Ooit zou de wens uitkomen, ze wist het zeker. Ze knoopte haar jas goed dicht, deed haar sjaal om, en stapte dapper met haar mooie sterrenlampion de duistere avond in. Ze liep met de buurkinderen mee, en had haar ouders beloofd alleen in de eigen straat te blijven en daarna meteen weer naar huis te gaan.
De eerste paar huizen zong ze samen met de andere kinderen de gebruikelijke liedjes. Maar bij de eerste bocht in de straat stond een nieuw huis, waar de andere kinderen aan voorbij liepen. Het was een prachtig huis, en ze snapte niet dat ze het niet eerder opgemerkt had. Waarom belden de andere kinderen daar niet aan? Er brandde licht. Het meisje voelde dat het licht voor haar brandde. Met het lampionnetje stevig in haar hand, liep ze naar de deur van het mooie huis. Ze ging op haar tenen staan om aan te bellen en wachtte. De deur ging open en ze begon gelijk te zingen:
"Lieve sterrenlampion
Als ik één wens maken kon
Is het dat mijn opa mijn
Hier en nu bij mij zal zijn"
Ze had haar ogen dicht gedaan toen ze zong. Toen ze haar ogen weer open deed, stond er een man voor haar. "Lieve schat, wat heb je dat mooi gezongen voor je opa", zei de man in de deuropening. De ogen van het meisje werden groot en haar mond viel open van verbazing. "Opa!", riep ze, en haar hele gezicht lichtte op, nog lichter dan het lampionnetje. "Dag lieve meis, wat is het fijn jou weer te zien", zei de man en hij spreidde zijn armen. Het meisje legde het lampionnetje voorzichtig neer en vloog toen snel in de armen van haar geliefde grootvader. "Opa... opa... ik wist dat ik je weer zou zien..." Haar opa tilde haar op, zoals hij vroeger altijd deed. Ze sloeg haar armpjes heel vast om hem heen, en wilde dit moment voor altijd vasthouden. De wijze oude man hield zijn kleindochter stevig vast. Hij wist dat het kind moest aangeven wanneer hij haar kon laten gaan. Want alleen het kind wist hoelang ze zijn knuffel nodig had. Er zijn momenten in het leven dat de tijd even stilstaat en oneindig lijkt te zijn. Dit was zo'n moment.
Eindelijk maakte het meisje haar armpjes los en keek haar opa liefdevol aan. "Ik wist dat je mijn wens zou horen, want de lampion heeft haar lichtje naar je toegestuurd." "Ja", zei haar grootvader', "zo is het inderdaad gegaan." Hij streek zijn kleindochter zachtjes over haar haren en werd beloond met haar mooiste glimlach. "Het is nu tijd voor jou om naar huis te gaan, schatje." Ze knikte en begreep dat het moment niet blijven kon. "Weet dat ik altijd bij je ben", zei hij voordat hij haar voorzichtig neerzette. "Waar jij ook bent, waar ik ook ben, we zijn altijd samen. Want jij woont in mijn hart en ik woon in het jouwe." Het meisje legde haar handje op haar hartje. "Voor altijd samen", zei ze. De man legde zijn hand op zijn hart. "Ja, voor altijd samen."
Het meisje nam haar lampionnetje weer in haar hand. Het lichtje brandde nog steeds. Ze ging nog éénmaal op haar teentjes staan om haar opa een dikke kus te geven. 'Dag lieve opa. Tot voor altijd ziens!" "Dag lieve meis. Tot voor altijd en eeuwig ziens." Met een tevreden gemoed draaide het meisje om en liep het pad van het huis af naar de straat. Nog één keer draaide ze zich om, om te zwaaien. Haar grootvader zwaaide terug. Toen zag ze hem en het huis langzaam verdwijnen. In het niets. Het huis stond er niet meer. Maar zij wist zeker dat het er wel gestaan had. En dat haar opa er geweest was. En haar omhelst had. Want dat was het wonder van het lampionnetje.
Dit alles gebeurde ongeveer een halve eeuw geleden. En als het meisje nu nog leeft, dan brandt nog ieder jaar op die bijzondere avond het lichtje in het lampionnetje.
yahoo.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: afscheid
wonder
413
Geef je reactie op deze inzending:
De reactie van Joanan is na wat gisteren in Parijs gebeurd is, nog meer actueel. Ik zou willen dat ik met het schrijven van verhalen daar iets aan zou kunnen doen. Misschien kunnen we allemaal er iets aan doen, door te blijven schrijven, vanuit ons hart, vanuit liefde.
De nuchtere vraag van Han is een slim opgemerkt detail. Ik heb het verhaal bewust zo geschreven dat het zowel zou kunnen spelen op 6 januari (Driekoningen) als ook op 11 november (Sint Maarten), zodat het zowel voor het Zuiden als ook voor het Noorden een herkenbaar verhaal zou zijn.
De schrijfster van het verhaal heeft zelf in haar jeugd op Driekoningenavond met een lichtje langs de deuren gelopen, en ze opent nu de deuren voor de buurkinderen op 11 november (de dag dat in haar geboortestad het seizoen van de Carnaval begint).
Joanan heeft zeker gelijk dat de schurkachtige mensen van IS dit moeten lezen of horen.
Ongelovige of twijfelzuchtige mensen konden weleens door dit verhaal zich gaan bezinnen en een andere kijk op het leven krijgen.
Het meisje, waar dit verhaal over gaat, zal naar ik hoop, een altijd helder en oprecht geloof mogen behouden.
Even een nuchtere vraag: speelt dit verhaal zich af op een driekoningenavond?
Een verhaal om zo door meegenomen te worden naar de twilight zone waar alle zielen en alle heiligen en alle dierbaren ons even kunnen ontmoeten. Prachtig.