In de zomer van 1945 kwam vader weer thuis
Levendig herinner ik mij kerstmis in het jaar 1944. Het westen van ons land was nog steeds bezet door het Duitse bestuur en leger. Moeder en haar vier zoon woonden in Amsterdam. Ik was de oudste. Vader was een jaar eerder wegens verzet tegen de bezetter overgebracht naar een concentratiekamp in Duitsland. Wij kregen geen bericht meer van hem. We lagen al vroeg in bed. Stroom en gas waren uitgevallen. Het was bitter koud en de ramen zaten vol ijsbloemen. Opeens sprong mijn moeder huilend het bed uit en rende naar de veranda. Daar ging ze vreselijk hard schreeuwen. Ik schrok en liep haar achterna. Ze riep steeds, het is jouw schuld Hitler, mijn kinderen gaan bijna dood van de honger.
Ook keek ze naar de hemel en riep: Lieve Heer, waarom laat u ons zo lijden.
Ik wist haar weer een beetje tot rust te brengen en naar bed te brengen. Ik was toen dertien jaar en stak al een kop boven haar uit. In bed bleef ze nog een hele tijd snikken. Arie, de jongste van het stel lag ook te huilen van de honger. Hij kreeg zelfs nog een gedeelte van het eten van mijn moeder en dat was al heel weinig.
De volgende morgen, op de tweede kerstdag, gebeurde er een wonder. Toen het al licht was en ik al mijn kleren had aangetrokken hoorde ik kloppen op de deur. Ik liep door de gang en opende voorzichtig de deur, maar zag niemand. Wel zag ik een doos op de grond staan. Mijn moeder kwam er ook aan en zei, pak die doos.
Ik tilde de doos op en die voelde tamelijk zwaar aan. We keken erin en we zagen wat aardappelen, brood, boter en bruine bonen. Genoeg om er een paar dagen van te eten. We waren allemaal erg blij. Het duurde wel heel lang voordat de aardappelen gaar waren op dat noodkacheltje. De bonen heeft mijn moeder in de week gezet voor de volgende dag.
Het was feest bij ons op de tweede kerstdag. Mijn moeder vertelde ons, dat God voor het eten had gezorgd. Ik ging daar maar niet op in, want dat geloofde ik toen niet. Ik dacht, waarom laat God die ellende op de wereld toe als Hij almachtig is. Nu ik 84 jaar ben denk ik er anders over, want God is nog steeds bezig met de schepping en de duivel regeert nog steeds, vandaar die ellende op de wereld. Spoedig kwam de erge honger weer terug en de kou wist niet van wijken. Ik zag al dode mensen op straat liggen. Ik wist, dat er een gaarkeuken bestond voor de NSB’ers. Daar ging ik vaak naar toe en likte beetjes eten uit de gamellen toen die op straat werden gezet, maar ik was natuurlijk niet de enige. Je moest soms vechten om een likje eten te bemachtigen.
Uiteindelijk zagen de Duitsers ook wel in, dat het zo niet door kon gaan, want ze waren bang, dat bij het warmer worden van het weer, besmettelijke ziektes zouden uitbreken en gaven toestemming aan de geallieerden voedselpakketten te droppen uit hun vliegtuigen. Ook kwam uit Zweden schepen met graan om brood voor de hongerige bevolking te bakken, het zogenaamde Zweedse wittebrood. Je moest er wel een paar uur voor in de rij staan, maar dan was je ook erg blij en genoot je van het brood met de margarine erop. Het smaakte als cake.
Toen kwam het voorjaar, maar van onze vader kregen we geen teken van leven. Je hoorde verschrikkelijke verhalen van mensen die de concentratiekampen hadden overleefd, dat je begon te twijfelen of hij ooit zou terugkeren naar huis. De voedselschaarste werd steeds minder dank zij de hulp van de geallieerden. Vooral blikken voedsel van de militairen kregen we tot onze beschikking, zoals bonen met vlees uit Argentinië, biscuits, melkpoeder en eierpoeder. Veel producten bleven nog op de bon, maar de hongersnood was wel voorbij. Ook het weer werd zachter, dus het leven was weer aangenamer aan het worden.
Toen kwam de zomer en het was warm. Ik speelde met Gijs en Ben voor de deur op straat. Opeens zagen we een militaire auto met een gesloten achterbak aan komen rijden. Die stopte bij ons voor de deur. Wij keken gespannen naar de man in een Engels legeruniform, die uit de auto sprong. Ook had hij twee grote koffers bij zich. Hij riep onze namen. Toen zagen we het pas, het was onze vader als soldaat gekleed. Hij zag er gezond uit, had zelfs een dikke kop. Wij waren hartstikke blij. Mijn moeder was ook naar buiten gekomen en viel in zijn armen. Ze huilde weer, maar nu van blijdschap.
Vader was weer thuis. In de koffers, die hij versierd had bij de Amerikanen, zaten blikken met vlees, eipoeder en nog veel meer en vooral sigaretten. Hij was bevrijd door de Russen en na een paar weken overgebracht naar de Amerikaanse zone in Duitsland, waar hij moest wachten voor vervoer naar Amsterdam. Gedurende die tijd moest hij in de keuken van de Amerikanen werken en mocht wat goederen mee nemen naar huis.
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: oorlog
Hitler
143
Geef je reactie op deze inzending:
Groet.
Die column van u op nederland.nl over: In de zomer van 1945 kwam vader weer thuis, mag ik die vrij gebruiken op mijn FB Vogel DE Loermeeuw, met uw naam eronder natuurlijk.
Groeten,
De Loermeeuw
Elburg