Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het beest leeft. (Cilacap 2)

De volgende dag ga ik op pad. Eerst knip ik mijn broekspijpen af voor wat koelte, koop in het winkelcentrum Sarinah een soort van Indiana Joneshoed en een mooi vlindermes. Gewapend met deze, wat geld en een camera op mijn borst stap ik met volle moed een taxi in met de taal die ik een beetje bemachtigd had richting treinstation. Deze laat drie uur op zich wachten maar dan is hij er ook in volle glorie als een dol beest met stomende neusgaten en hard jankende fluiten. Een stoomlocomotief die nog op kolen reed. Jezus wat een entourage! Dat ding behoort in een museum te staan bij de andere overblijfselen uit de VOC tijd.
Ja deze herrie deed de mensen wel langzaam overeind komen daar iedereen lekker vast lag te slapen op het perron. Nee stress was daar ver te zoeken, op zich heerlijk natuurlijk. Maar door deze kolereherrie van de locomotief was doorslapen voor de nog niet wakker te schieten Indonees toch geen optie.
Dit was dus de reden van de machinist om zo achterlijk lang door te blijven fluiten en stoom over de perrons te spuiten, zowel links als rechts. Het was de plaatselijke wekker van het station! Iedereen opstaan! De trein is gearriveerd!
Ongelooflijk wat een kabaal en wat een leven ineens. Een contrast van doodse maffe stilte naar een wirwar van ontblote benen en armen, kippen en varkens, bejaarden en kinderen die tot leven komt. De meesten arm en hier en daar een orang kaya 'rijk' persoon die zag ik later naar een van de betere plaatsen in de trein begeleid werd. Daar ik in mijn armoedig afgeknipte broek stond, ongeschoren en niet echt wachtte op bemoeienis van een weliswaar opdringerig doch vriendelijk persoon besloot ik snel de 1e klas wagon te zoeken en in te stappen voor een plekje, dat dacht ik tenminste. Eerst maar wachten tot de trein echt stil stond.

De oude locomotief komt stoomsissend en met scherp metaal op metaal piepend geluid tot stilstand en doen mijn trommelvliezen en kaken verkrampen totdat ik weer wat geluid hoorde als de pijn wat afneemt na mijn tijdelijke doofheid. De trein lijkt zo weggereden van het doek af uit een oude zwart-wit film van Hitchcock. Na me zelf serieus af te vragen of het wel veilig genoeg is om in te stappen kies ik letterlijk eieren voor mijn geld daar ik naar een plaatsje gedrukt word tussen wat kippen, geiten, manden met eendeeieren en een lepralijder waarna zowel de mensen als dieren van mijn totaal misplaatste bleke muil zich het leplazerus schrikken alsof Jezus zelf naast hen is komen zitten en snel opzij schuiven om plaats voor mij te maken of om zo ver mogelijk bij mij vandaan te zijn denk ik eerder eerlijk gezegd. Dit was dus de eerste klas? Nou dan zou ik de tweede wel eens willen zien. Ik heb nu in ieder geval wat ruimte en kan zelfs mijn benen strekken.

De trein vertrekt langzaam opgang komend maar eenmaal op snelheid gaat hij dan ook echt hard, eigenlijk veel harder dan goed voor hem en ons is. Dat merk je aan alles maar vooral aan de krakende, brekende en hout afscheurend geluiden en het jankende veroeste metaal onder de schueren van de bodem waarop je zat of lag. De wagons liever de geest geven zoals eerder vermeld om in een museum of een oude loods af te sterven. Maar ze doen tegen hun wil in hun best door zichzelf te corrigeren door op de kromme of soms wijd uitstaande- of juist te smalle rails overeind te blijven waar zij door de trekkracht van de locomotief niet onder uit kwamen al is overeind een groot woord in de vaak schuin in de flauwe bocht hangende wagon. Zelfs moesten zij af en toe een stuk de lucht in te vliegen om weer met een harde klap en veel geschud op het spoor neer te komen te worden als in een cartoon van Walt Disney. De mensen kijken elkaar dan even snel schigtig bijna onzichtbaar angstig aan net als in een vliegtuig met heftige luchtzakkingen waar niemand echt goed na wil denken aan het risico waar je jezelf daawerkelijk in bevindt met natuurlijk de dood als eindpunt in het verschiet. Verdringen dus die angst en niet verder over nadenken is dee enige remedie. De enige andere keus die je hebt is gillend de trein uitspringen waar ik echt iedere vijf minuten aan dacht maar dan kom je niet waar je wezen moet. Is het wel? Ook af en toe stopt hij omdat de rails even 'snel' gerepareerd moeten worden. Dat duurt gemiddeld zo'n twintig minuten en na wat harde metalen klappen en gewrik met houten balken kunnen we weer verder. Ook als hij vaart mindert en iedereen uit het raam hangt kijk ik even mee. Een verroeste brug die half op instorten staat die nog is gebouwd in de tijd van de Nederlandse bezetting in het jaar zeventien of achttienhonderdzoveel kraakt en schommelt onder ons. Deze bruggen heb ik een keer of twintig overgestoken en iedere keer hou je je hart vast en soms moest iedereen eerst even uit stappen om de trein erover heen te laten rijden en dat eenmaal gelukt liepen wij als wezenloze zombies waarvan de meesten op flip flop slippers met bagage meesleurend er over de rails zuchtend achter aan.

Ook iedere keer dat de trein stopt springen er mensen aan boord om de meest uiteenlopende zaken te verkopen zoals gestoomde nootjes, flesjes water, banaanchips, kelapa muda (verse kokos op sap), tahoe met losse pepers en blimbings beter bekent als starfruit. Ook door de raampjes tiert een welige handel en vliegen de armen van buiten naar binnen en van binnen naar buiten. Geld en handel overstekend. Ik besloot deze griezelige trip te skippen trok mijn hoed schuin over mijn ogen rookte een flinke dikke kretek sigaret van het mer Sam Sjoe en was al schuddend en op en neer kwakkend toch vertrokken in een diepe slaap.

Schrijver: Franciscus Borst, 7 januari 2016


Geplaatst in de categorie: reizen

3.7 met 3 stemmen 85



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)