Vreemd gedrag
Toen ik nog in het dorp woonde, wandelde ik vaak naar het einde van de straat om te genieten van het groene landschap. Het was wel oppassen geblazen voor Annemarie, een magere vrouw van in de vijftig met rood haar. Op een keer toen ik haar huis voorbij liep, hoorde ik achter mij een harde plons. Ik keek achterom en zag Annemarie boven voor het raam staan met een pispot in haar hand en ik rook een sterke urinelucht. Dat is toch niet normaal, hé? Een dag later kwam ik haar tegen bij de sigarenboer en had ze vijf pakjes sigaretten van Miss Blanche gekocht en ze groette mij vriendelijk met een gulle lach. Toen ik haar vroeg waarom ze die pot met urine naar mij gegooid had, begon ze keihard te lachen net als een spook in een kasteel. Ik dacht die is met de overgang bezig.
In het buurtcafé trof ik haar buurman Henk aan en hij vertelde mij, dat Annemarie de laatste tijd een beetje vreemd deed. Verleden week werd ik midden in de nacht wakker van schreeuwen op straat. Ik stapte het bed uit om te kijken wie dat deed. Toen ik het gordijn een beetje had opengeschoven, zag ik Annemarie in haar pyjama met een bezem de stoep vegen, die vol lag met bladeren. Op zich is dat een normale bezigheid, maar niet om half drie in de nacht. Daarbij hoorde ik haar in zichzelf praten, wat ik niet kon verstaan. Ook hoorde ik haar opeens schreeuwen van 'ze willen me opsluiten'. Henk wilde haar helpen en kwam er achter, dat zij een zuster in Amsterdam had wonen. Die kreeg hij aan de telefoon en aan haar vertelde het vreemde gedrag van Annemarie. Gelukkig was zij meteen bereid te komen om met haar zuster te praten.
De volgende morgen werd ik opgebeld door Henk en die vroeg mij of ik ook bij het gesprek wilde zijn, gezien mijn ervaringen met het vreemde gedrag van Annemarie. Aanvankelijk wilde ik mij er niet mee bemoeien, maar op zijn aandringen was ik bereid te komen. Twee dagen later was ik daar en werd ik voorgesteld aan haar zuster, een knappe verschijning.
Ze zei:
''Dag mijnheer, ik ben Chantal en ik ben blij, dat u gekomen bent. Haar buurman heeft mij het een en ander verteld over mijn zuster en ik ben er van overtuigd geraakt, dat ik haar huisdokter moet inschakelen. Ik maak mij erg bezorgd om haar, omdat ze 's ochtends niet uit bed wil komen en als ik haar daartoe beweeg, begint ze mij uit te schelden. Het gekke is, dat ze dan de naam van haar gescheiden man roept, namelijk Jan. Vanmorgen schrok ik ook geweldig, want bij het aankleden deed ze haar plas in een pot en ging bij het geopende raam staan en stond ze maar te giechelen, waarschijnlijk wachtte ze op een voorbijganger.
Gistermorgen was ik met haar bij de huisarts en toen deed ze heel normaal. Ze gaf duidelijke en goede antwoorden op de vragen van de arts en toen die vroeg waarom ze met een volle pispot bij het raam stond, zei ze dat stemmen in haar hoofd dat hadden gezegd. De dokter keek mij bezorgd aan, maar wilde haar nog niet doorsturen naar een specialist en gaf haar een recept om goed te slapen. Volgens mij wilde de dokter het nog even aanzien. Haar zuster bleef nog een paar dagen en vertelde Henk en mij, dat ze weer wat geks had meegemaakt met Annemarie. Wij luisterden met bezorgde blikken.
Ze vertelde:
''Annemarie slaapt rustig met de diazepam, die de dokter had voorgeschreven, maar toen ik vanmorgen met haar naar de markt ging begon ze me toch te schreeuwen. Ik kocht bij de bakkerskraam zes krentenbollen, maar ze wilde geen krentenbollen, maar appelgebakjes en ze noemde mij weer Jan, haar vroegere echtgenoot.
Ik heb toen maar twee appelpunten gekocht. Toen was ze weer rustig. Daarna wilde ze naar de kringloop, een rommelmarkt. Daar zat ze een hele tijd te woelen in allerlei dozen. Toen had ze een nachtjapon te pakken van rozenkleurige zijden stof. Die betaalde ik voor haar voor een prikkie. Nu komt het. Ik zat middags in de huiskamer naar een voetbalwedstrijd op de televisie te kijken toen ze de kamer in kwam gekleed in die nachtjapon tot haar enkels en droeg ze op haar hoofd een nachtmutsje met allerlei kunstbloemen erop.
''Hoe vind je het staan, Jan?'', zei ze.
''Ik ben je zuster hoor, uit Amsterdam.'', zei ik.
''Weet ik, Jan'', zei ze.
''Volgens mij kan ze niet verkroppen, dat Jan van haar is gaan scheiden en met een jonge vrouw naar België is verhuisd.''
Ik ging er verder maar niet op in, maar het is wel beangstigend wanneer een iemand van gedrag verandert. Chantal vertelde ook nog, dat haar zuster veel dingen niet meer wist en het eten liet aanbranden en vergat het gas uit te doen. Ik kreeg er koude rillingen van en dacht, ze gaat nu wel heel snel achteruit. De huisdokter liet haar opnemen voor verder onderzoek. Misschien is het toch beter dat ze verpleegd wordt, ook voor haar eigen veiligheid.
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ziekte
raam
117
Geef je reactie op deze inzending: