Readers Digest Prijzenfestijn
Reactie op de mededeling dat ik de gelukkige winnaar ben geworden in het prijzenfestijn van Readers Digest. T.a.v. Susan de Groot, Manager Prijzenfestijnen
Hallo Susan,
Gisteren de grote gele enveloppe mogen ontvangen waarop met hoofdletters stond vermeld dat ik de gelukkige prijswinnaar was in jullie prijzenfestijn.
Ik was zo nerveus bij het openen van die enveloppe, dat ik per ongeluk het blauwe kofferlabeltje dat je had bijgevoegd (had ik nodig voor mijn bagage als jullie ons naar Hawaï sturen) kapot heb gescheurd. Mijn vrouw was daar erg ontstemd over en heeft vanwege dit incident in de logeerkamer geslapen waar geen horrengaas voor de ramen geplaatst was zodat ze nu onder de muggenbulten zit en omdat ze uit hygiënisch oogpunt nooit een pyjama draagt, heeft ze nu een opgezwollen… enfin, ik dwaal af.
Vanmorgen vroeg gedoucht, mooi kostuum aangetrokken van mijn broer Kees die al weer twee jaar in memoriam is (wat gaat de tijd toch snel) en naar de bank gegaan met jullie roségekleurde cheque ad € 100.000,00.
Ik werd keurig te woord gestaan door een blonde, vriendelijk ogende dame met een voluptueuze boezem die onmiddellijk de indruk wekte dat je geld veilig bij haar zat opgeborgen.
‘Mag ik de directeur spreken?’ vroeg ik vriendelijk maar enigszins hautain vanwege mijn nieuw verworven financiële status.
‘Waarover gaat het?’ vroeg de hoogblonde baliemedewerkster die argwaan koesterde vanwege mijn champagnekegel van de vorige avond en het kamferballenaroma van het pak van mijn geliefkoosde broer zaliger.
‘Zeg maar tegen je baas dat ik bereid ben om hem te helpen bij het aflossen van de openstaande staatsschuld.’
‘Oh… en hoe wilt u dat doen? Al enig idee?’
‘Ehh… ja. Readers Digest gaat me daarbij helpen, kijkt u maar.’
Wapperend met het barbieroze kleinood boog ik voorover en overhandigde haar de cheque die op mijn naam was geaccrediteerd.
Ze keek me aan of ik uit de ballenbak van Ikea was gevallen.
‘Hoe oud bent u?’ vroeg ze allervriendelijkst en tegelijkertijd het vijfvoudig waardepapier van elkaar scheidend.
‘Zoiets vraagt u niet aan een heer van stand,’ kweelde ik met een lichte vorm van zelfingenomenheid.
‘Ehh… nou…ik denk dat u uit de tijd van Geppetto stamt, meneer de Wit. U weet wel, de vader van Pinoccio toen hij met houtsnijwerk zijn ideaal creëerde in de hoop dat hij het hele volk bij de neus kon nemen.’
Haar lach was enigszins meelijwekkend maar ze ging onverdroten voort: ‘Lieve meneer de Wit. U bent zo’n mooie man maar u heeft een zandhoop in uw ogen zo groot als de Veluwe en u gelooft nog steeds in sprookjes?’
‘Maar het staat hier toch op de zuurstokroze cheque, mevrouw. Ik mag dan een lange neus hebben, maar het staat hier toch overduidelijk.
Eerst word ik met een limousine van huis opgehaald, daarna word ik gefêteerd op garnalenkroketten en Franse frietjes bij van der Valk in Hoofddorp met meneer de Rooij van Readers Digest en zijn bevallige secretaresse, waarna een ploeg van Boobytrap opnames komt maken van de financiële overdracht door een werknemer van Brink en… dan ben ik rijk.’
‘Ehh… ja… maar misschien heeft u het verkeerd begrepen, lieve meneer de Wit.’
‘Wat bedoelt U?’
‘Nou, ehh...Geppetto heeft nooit bestaan en Pinoccio dus ook niet en die prijsuitreiking ook niet. Het is een illusie, maar zolang er illusies bestaan, is er verlangen en zolang er verlangen bestaat kan dat vervuld worden, al is het maar met een zuurstokroze cheque.
‘Dus deze op naam gestelde cheque is niets waard?’
Ik kreeg een zoen op mijn voorhoofd van mijn lieftallige baliekluifster en een reductiebon voor twee personen voor Disneyland Parijs waar werkelijkheid en illusie hand in hand gaan.
Misschien kunnen we samen naar Parijs, Susan.
Ik zorg wel voor een nieuw kofferlabeltje.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: geld
Pinoccio
171
Geef je reactie op deze inzending: