Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Oriënteren moet je leren

Een paar jaar geleden werd ik door de Hogeschool Utrecht gevraagd een gastcollege te houden voor de werkveldoriëntatie van eerstejaars Personeel & Arbeid studenten. Een college met verplichte aanwezigheid welteverstaan. Bij de woorden verplicht en eerstejaars gierde de adrenaline al door mijn lijf. Terugdenkend aan mijn eigen eerstejaars verplichte psychologiecolleges, waarbij je zonder enige vorm van intrinsieke motivatie enkel en alleen aanwezig was om je naam op de presentielijst af te vinken, wist ik dat ik voor een grote uitdaging werd gesteld. Voor een spanningszoeker als ik een te grote uitdaging om te laten schieten. Met een lichte aarzeling stemde ik toe in het verzoek.

Op de dag van het college werd ik naar een mooie zaal geleid, voorzien van alle snufjes op het gebied van techniek en een professionele geluidsinstallatie, zodat zelfs de studenten op de achterste rijen niet aan mijn woorden konden ontkomen. Nadat de presentatie klaargezet was en de microfoon ingesteld was, kwamen de toehoorders een voor een naar binnen druppelen. Na ongeveer een kwartier was de zaal gevuld en staarden zo’n tweehonderd paar ogen me afwachtend aan.

Terwijl een deel nog bezig was met het bijwerken van hun facebook-en twitterstatus - hashtag weer zo'n verplicht college - stak ik van wal. Drie kwartier luisteren lijkt misschien moeilijk, maar een monoloog houden van dergelijke lengte neigt in mijn ogen naar een soort narcisme dat ik, in al mijn bescheidenheid, onvoldoende bezit. Enigszins opgelucht vroeg ik dan ook na mijn praatje, waarin ik de studenten meenam in mijn loopbaan en het HR vakgebied, of er nog vragen waren. Wetend dat de interactie van het vragenkwartiertje mij beter lag, keek ik vol verwachting de zaal in. Dit was het moment waarop de studenten het initiatief konden nemen om uiting te geven aan hun oriëntatiebehoefte.

Na een korte stilte, op het geluid van al tas inpakkende en jassen ritsende studenten na, ging een aantal vingers de lucht in. Het meisje dat net iets eerder dan de rest en vol overtuiging haar vinger de lucht in stak, leek mij een goede kandidaat om het spits mee af te bijten. Al keel schrapend bleef ze me verwachtingsvol aankijken. Hier zat duidelijk een belangrijke vraag aan te komen. “HR Adviseur”, begon ze zelfverzekerd, “wat verdient dat eigenlijk?”. Nadat ik mezelf had herpakt en aangaf dat salaris niet hetgeen was waar ik in dit college op wilde focussen, zakte direct het merendeel van de vingers naar beneden. Op zo'n twee vragen na bleef het vervolgens stil in de zaal.

Onlangs las ik in een onderzoek dat ruim 63% van de studenten in Nederland bij loopbaanoriëntatie ‘plezier in het werk’ belangrijker vindt dan het salaris. Best knap dat de overige 37% net die dag in mijn collegezaal zat.

Schrijver: Annette Hier, 5 juni 2016


Geplaatst in de categorie: humor

4.2 met 6 stemmen 125



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)