Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

AWBZ

Als een ongeleid projectiel schiet een scootmobiel rakelings voorlangs en hobbelt vervolgens hortend en stotend door het kleurrijke bloemperk van de Rooseveltlaan.
Narcissen, krokussen en ander vrolijk bolgewas spuit onder de achterwielen vandaan als spaanders uit een hakselaar.
Julius kan nog net de rolstoel van Chrissie achteruittrekken om een crash te voorkomen.
‘Kunt u niet even opzij, jongedame, je ziet toch dat ik voorrang heb of heb je soms geen opvoeding genoten?’ klinkt het grimmig bijna snauwend.
Chrissie en Julius kijken elkaar verbouwereerd aan.
‘Neemt u mij niet kwalijk, mevrouw, mijn wiel bleef even steken achter een scheve stoeptegel,’ verontschuldigt het meisje zich onverplicht.
‘Ja, ja, nog brutaal ook. In mijn tijd was dat wel anders. De jeugd van tegenwoordig deugt niet, ze hebben geen respect meer voor ouderen.
Altijd maar telefoons kopen van mijn zuurverdiende belastinggeld,’ gilt ze in haar gloednieuwe bordeauxrode scootmobiel.
Een Pride Victory-XL met een F1-stuur, verchroomde stuurspiegels, hoofdsteun en een rvs-hondenmand voor haar chiwawa zodat het mormel niet hoeft niet te lopen.

De scootmobiel is eigenlijk een gemotoriseerde versie van piratenkapitein Long John Silver. De geamputeerde boekanier met zijn ondergescheten schouder waarop zijn Blauwkeel Amazone papegaai zich comfortabel liet vervoeren.
Dankzij de AWBZ voor gehandicapte zeerovers werd aan de schavuit een houten poot toegekend en daarmee profiteerde de vogel indirect van de mobiliteit van zijn gehandicapte verzorger zodat het mormel niet hoefde te vliegen.

‘Dit meisje is invalide, oma. Respect moet van twee kanten komen,’ roept Julius luid tegen de eveneens bordeauxrode Grand Prix helm op haar grijze watergolf.
‘Niks mee te maken, schorriemorrie. Weet je wel hoe oud ik ben?’ krijst ze via het open vizier.
‘Nee, maar zo oud als u eruit ziet wordt u nooit.’
Boos geeft ze elektra en hobbelt kapseizend op haar luchtbanden naar het overdekt winkelcentrum.
Het laatste wat de twee scholieren zien is haar gebalde vuist vanuit de cockpit.
Bij het voetgangerslicht op de hoek staat die grijze meute vaak in militaire slagorde opgesteld. Tussen hun speculaasbruine steunkousen de AH-shoppers geklemd waar breipennen met bollen wol uitsteken als felgekleurde shaslicks.

In colonne laveren ze dan met gevaar voor andermans leven over het zebrapad naar het buurthuis voor hun dagelijks shotje bingoverslaving in de hoop een magere rookworst of de zoveelste kruimelcrimineel van Blokker te scoren.

Een zuinig kijkende tang is het met samengeperste bloedeloze lippen omdat bij de bloemenstal een bosje Chlamydia’s € 0,10 duurder is dan in Benidorm waar ze deze zomer met het hele tehuis gratis naartoe is geweest.
Een Oost-Indische invalide die ‘s avonds de flamenco danst met een volslanke replica van Imca Marina en na twee terracotta kannetjes sangria de barman in plat Fries probeert uit te leggen dat zoiets in Holanda de horlepiep heet.
Uitgedost in een zomerse creatie met zinloze coupenaden en een purper aangelopen hoofd vanwege de sangria probeert ze met haar drieëntachtig lentes een mooie jonge Spaanse ober op haar knokige knieën te trekken om aan te tonen dat ze nog net zo vitaal is als Ellen ten Damme.
Als een stokstaartje kijkt ze om zich heen of ze wel gezien wordt door haar muisgrijze achterban. Maar die huppen vrolijk en zonder hulpmiddelen de vogeltjesdans in polonaise door de intiem verlichte bodega. Het lijkt Lourdes wel in plaats van Benidorm.
Castagnetten zijn niet nodig want dat gaat prima met hun kunstgebit en het flamenco voetenwerk op de houten vloer wordt geheel verzorgd door de eikenhouten hakken van het orthopedisch schoeisel.
Toen was die dure rolstoel niet nodig, die stond al dagen in de hal van het hotel geparkeerd, toen ging het allemaal makkelijk zonder. Wat moet die meegereisde fysiotherapeut een makkie gehad hebben al die tijd.
Alleen bij aankomst op Schiphol hingen ze weer scheef in hun peperdure bolides, klagend over het mooie weer en de laxerende olijfolie. Met een sombrero Cordobés op hun grijze permanent en een roodgele waaier van EasyJet worden ze met een taxibus naar Huize Avondrood gereden.

“Kijk eens wat oma voor jullie heeft meegenomen. Een hele zak suikerklontjes en melkcupjes uit het hotel omdat ik me streng aan de Natrena-zoetjes moet houden vanwege mijn slechte gezondheid. Ja, ja, oma denkt altijd aan jullie.”

Schrijver: John de Wit, 28 juni 2016


Geplaatst in de categorie: ouderen

3.6 met 8 stemmen 211



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)