Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over verdriet

Hij was bang om een spreekbeurt te houden

Een herinnering van de vijfde klas in de lagere school. Japie zat naast mij in de schoolbank en ik zag, dat hij verdrietig was. Tranen gleden over zijn wangen. Wanneer ik hem aanstootte en vroeg wat er was, waarom hij verdriet had, gaf hij geen antwoord. Alle kinderen keken naar hem. Vooral de meisjes in de klas toonden medeleven en gingen bij hem staan, maar kregen ook geen woord uit hem. Toch wilde ik de oorzaak van zijn droefenis weten. Ik kreeg hem in de pauze op het speelterrein aan het praten en wat bleek, hij moest een werkstuk maken, maar was zijn schrift kwijt.

Ik zei:
''Is dat nou alles Japie, maak jij je daar nou druk om en ook nog te gaan janken. Je moet flinker worden hoor, anders gaan ze een loopje met je nemen later in de harde maatschappij. Hij richtte zijn hoofd op en keek mij met die droevige ogen aan en ik kreeg medelijden met hem.
''Misschien ligt je schrift nog wel thuis'', zei ik.
Achteraf ontdekte ik, dat het een leugen van hem was. Hij moest een werkstuk maken over de luchtvaart en had een paar boeken over dat onderwerp geraadpleegd.

Ik nam maatregelen.
''Laat je tas eens zien?''
Tot mijn ontsteltenis begon hij weer te janken. Ik begreep meteen waarom. Hij had zijn schrift wel in zijn tas zitten, want ik vond het tussen een paar boeken. Ik opende het schrift en inderdaad had hij heel goede aantekeningen gemaakt over het onderwerp, luchtvaart.
''Je hebt je schrift wel bij je en er staan goede aantekeningen in over de luchtvaart, waarom jank je nou man, er is toch niets aan de hand.''
De aap kwam uit de mouw. Hij moest de volgende dag voor de klas een spreekbeurt houden over dat onderwerp. Hij was de wanhoop nabij, want dat durfde hij niet. Ik begreep het wel, want hij was erg op zijn eigen en verlegen. Meester Dirk wist dat natuurlijk ook, maar juist deze verlegen jongens moesten van hem voor de klas een spreekbeurt houden, om ze weerbaarder te maken. Voordat hij aan de beurt was moest ik een spreekbeurt houden.

Ik was zelf ook geen held, maar omdat mijn hobby weerkunde was en ik de namen van alle wolken uit mijn hoofd kende, ging het heel gemakkelijk. In het begin ging het stuntelig, maar geleidelijk ging het een stuk beter. Ik kwam zelfs tijd te kort, want de meester zei, dat het prima was en kreeg het cijfer acht. Ik legde de klas uit hoe wolken ontstaan en welke betekenis ze hadden voor de weersvoorspelling. Je bent natuurlijk zenuwachtig, want je mocht van de meester je verhaal niet voorlezen van een stuk papier. Wel mocht je naar trefwoorden kijken, als je het niet meer wist.

Japie was na mij aan de beurt. Wat was dat jong zenuwachtig. Hij was liever de klas uit gevlucht. Ik was ook gespannen, want ik had hem de vorige dag op mijn manier geholpen. Samen namen we het onderwerp door. Ik vroeg hem welke punten van je onderwerp weet je goed. Maak daar een trefwoord van. Schrijf het op een stuk papier. Op een gegeven ogenblik hadden we vijf trefwoorden. Ik liet hem daarover praten en het ging prima. Ik zei:
''Doe hetzelfde morgenmiddag voor de klas.''

Hij was aan de beurt. Meester Dirk riep hem voor de klas.
Daar stond hij naast de meester.
''Begin maar'', zei hij.
Hij haalde het stuk papier uit zijn broekzak en legde dat op het tafeltje naast hem. De leerlingen keken geamuseerd naar hem. Onder hen waren ook bangerds, maar die kwamen ook aan de beurt.

Hij begon heel zachtjes te praten. Het was bijna niet te horen.
'' Praat wat harder'', zei de meester. Gelukkig deed hij dat en zei bijna huilend:
''Meester, ik weet het niet meer.''
''Kijk op je papiertje jongen, doe maar rustig aan, het lukt wel.''

Hij begon:
''Ik houd mijn spreekbeurt over vliegtuigen. Een wonder geschiedde, want wat was het geval. Toen wij in de vijfde klas zaten was het nog oorlog. Toevallig was in de nacht voor zijn spreekbeurt een Engels vliegtuig neergeschoten door het Duitse afweergeschut. In de buurt waar Japie woonde was een bom gevallen. Door de harde dreun was hij uit zijn bed gevallen en waren de ramen van het huis gesprongen.

Daar vertelde hij over en het ging heel goed. De vijf trefwoorden werden door hem niet geraadpleegd. De meester was heel tevreden en gaf hem een zeven. Iedereen in de klas klapten voor hem. Japie was zichtbaar tevreden en had wat meer zelfvertrouwen gekregen. Ik was ook blij en gaf hem een knuffel en zei:
''Zie je wel, dat je het kan. Je deed het heel goed.''
Hij keek heel opgelucht naar me.

Schrijver: kees niesse, 10 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.5 met 2 stemmen 886



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Mirjam
Datum:
11 augustus 2016
Wat een fijn verhaal!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)