Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

HET RODE PLANTJE (deel 1)

Het eenzame landschap bestond uit grote heuvels met allemaal bossen en velden. Boven de dalen vol eiken en beuken wuifden lange graspluimen op de heuveltoppen.
Ergens was een eigenaardige heuvel, die heel rond van vorm was. Maar vreemd genoeg, daar groeide haast niets. Die hoge bult van droog zand en stenen had alleen hier en daar wat droge halmen.
Heel wat zaden van bomen en bloemen waaiden op die doodse heuvel neer. Maar die zaden ontkiemden niet, stierven meteen. De enige wezens die er wel eens kwamen, waren kraaien. Die vogels rustten dan even uit van het vliegen.
Op een keer ging het toch anders. Ja, een heel bijzonder zaadje ontkiemde goed. Er kwam een merkwaardig plantje uit. Het was of er twee felrode eikenblaadjes, tegen elkaar aan, rechtop in de grond stonden. Maar dat plantje had onvoorstelbare krachten. Een jaar later was de heuvel vol mooie bloemen en planten. Je herkende het niet meer.
Dat rode plantje had haar macht over en door heel de heuvel doen gelden. Zeker, want ook het binnenste van de heuvel was er onder de invloed van. Nieuwe onderaardse beekjes gaven steeds te drinken aan wat er boven hen groeide.
Maar het rode plantje stond heel bescheiden op de top van de heuvel, onder een grote, oranje lelie. Waar had het niet voor gezorgd? Tussen de keien stonden cactussen met paarse bloemen. Alle hellingen waren vol wiegende kleurenpracht. Wie dit zou willen afbeelden, moest wel een heel kundige tekenaar zijn!
Tussen de bloemstengels bouwden heel wat vogels hun nesten. Daar was het nog eens prettig wonen en broeden!

Een tovenaar, die aan de andere kant van de eenzame heuvels woonde, was druk in zijn tuin bezig. Met zijn vingers streek hij over witte, blauwe en roze bloemen. Daarmee vulde hij zijn handen met gunstige toverkracht. Dan kon hij zieke mensen weer gezond maken. Ook kon hij een zwaarmoedig iemand opbeuren door hem even aan te tikken. Deze kreeg hierdoor weer lust om van alles met blijdschap te ondernemen. Zoveel meer goeds kon de tovenaar.
Een enkele keer deed hij het tegenovergestelde. Dan omklemden zijn handen brandnetels of harde distels. Zo kwam er kwade macht in hem. Mensen, die zijn gunst niet genoten, konden daar veel narigheid van krijgen.
Eens was er een mooie juffrouw bij het huis van de tovenaar gekomen. Die knappe dame was vals... Ze plukte bloemen uit de tovertuin. Voor straf had ze het uiterlijk gekregen van een ineengeschrompelde, oude vrouw...
Maar nu streelde de tovenaar een paar mooie azalea's. Hij was van plan iemand goede moed te geven. Ja, een man, die veel van paardrijden hield, was kort geleden van zijn paard gevallen en had zijn arm gebroken. Hij durfde zijn dier niet meer te bestijgen. Zou de hulp van onze tovenaar ervoor zorgen dat hij toch weer zo dapper zou zijn om zijn liefhebberij uit te oefenen?
Opeens hield de tovenaar op, snoof eens diep.
"Wat is dat voor gekriebel in mijn neus? Er moeten ergens onbekende tovermachten aan het werk zijn. Eens goed ruiken... Hhmmmm, het zal ergens achter de heuvels zijn. Ik vermoed dat er met die dorre heuvel iets bijzonders is."
De volgende dag stond de tovenaar al bij de heuvel, die hij vele jaren geleden voor het laatst gezien had.
"Nou, zelfs ik, een tovenaar, sta hier versteld van. Die onooglijke heuvel van vroeger... Hoe komen daar al die prachtige bloemen en gezonde planten? Mijn vingertoppen laten me voelen dat ik naar boven moet. Want het wonder schuilt op de top."
Voetje voor voetje schuifelde de tovenaar voort door de wirwar van stengels. Opeens tintelden zijn tenen verschrikkelijk. Dat kwam omdat hij vlakbij het rode plantje stond.
Voorzichtig groef hij het met wortel en al uit de grond en ging ermee weg. Het rode plantje kwam in de tovenaarstuin terecht.
Maar de tovenaar beleefde er geen vreugde mee. Al zijn bloemen begonnen hun kleuren te verliezen. Slap hingen ze aan hun stengels, dof en verwelkt. De tovenaar merkte spoedig dat die bloemen hem ook geen goede toverkracht meer konden geven.
Wel kwamen er steeds meer brandnetels en distels, die kwade macht wilden geven. Gelukkig maakte hun eigenaar daar toch geen gebruik van. De tovenaar zag dat de twee blaadjes waaruit het rode plantje bestond, helemaal gerimpeld waren. Dat rode plantje leed hier duidelijk een kwijnend bestaan... Daarom was de tuin zo lelijk geworden.
De tovenaar nam dadelijk een besluit Opnieuw haalde hij het plantje en bracht het terug naar de ons bekende heuvel. Wat zag het daar nu bedroevend uit! De hellingen waren bedekt met dode stengels en bladeren, die plat neerlagen.
"Dat zal wel anders worden als ik het rode plantje weer op haar oude plaats heb gezet," dacht de tovenaar.
Maar niets daarvan. Op de heuveltop schrompelde het plantje steeds meer ineen. Alles wat op de heuvel gebloeid had, was dood en bleef dood.
"Wat nu?" peinsde de tovenaar. "Wacht, ik zal hier blijven wonen om te speuren naar de geheimen van dat rode plantje, hoe lang dat ook mag duren!"


(wordt vervolgd)

Schrijver: Han Messie, 10 januari 2017


Geplaatst in de categorie: planten

4.0 met 2 stemmen 68



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Karel Jong
Datum:
11 januari 2017
Han's sprookjesachtige en moralistische bijdragen kunnen mij niet altijd bekoren. Maar te midden van de turbulentie in het gekkenhuis van ons moderne leven, vind ik dit Rode Plantje wel fascinerend. Zo geweldig verwijderd van akelig getoeter van de cynische medemens. Zo compleet anders dan de talloze berichten over bommen, op elkaar in beuken, vervolgen, discrimineren en 'grenzen bepalen'.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)