Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De kleren van de nieuwe president

Op Facebook raakte ik de laatste tijd steeds meer bevriend met hoogopgeleide, Amerikaanse dames. Bij één van hen, Amanda Zuckerberg, een therapeute met een eigen verlichtingscentrum, zag ik zeer intelligente anti-Trump informatie op haar tijdlijn. Ik zette er in gebrekkig Engels mijn goedkeuring onder en wat persoonlijke inzichten over de arrogante Donald Dagobert Duck, die zegt, dat zijn regering het hoogste IQ van alle regeringen ooit heeft. Gezien het laagste EQ daalt die mening meteen naar nul,komma,nul. Ik schreef Amanda, dat we Donald in gedachten maar het beste veel hugs kunnen geven en alle bloemen van de wereld, zodat zijn hart gaat smelten, inplaats van de ijsbergen op de Noordpool.

Dat was een week geleden. Inmiddels bevind ik mij op Amanda's gulle kosten in een hotelkamer in Washington DC. Vandaag is de inauguratie (in de augurken natie) van de multibiljonair en selfkicker Trump. Amanda heeft mij uitgenodigd om met een protestmars mee te doen en daar heb ik in mee gestemd. Vanuit mijn hotelkamer zie ik de straten volstromen met allemaal lachende en uitbundig uitgedoste Trump-fans. De agenten in uniform houden de voortschrijdende meute nauwlettend in de gaten. Wapperende vlaggen lijken de dreigende taal van de nieuwe president weg te wuiven, maar dat is slechts schijn. Er wordt op mijn deur geklopt en ja, het is de mooi gepakte en beplakte Amanda, die mij continu met een vastgeroeste glimlachstand gerust probeert te stellen. 'Can I give you a calming pill?', vraagt ze. 'A what?' 'Come on, my friend, take this and all will be alright!' 'But there is nothing wrong!' 'For the time being, my friend, for the time being!'. Ik slik de pil maar door en ik pieker wat door over wat zij zei.

Op straat worden we meegezogen door de grote mensenmassa en zoeken we naar gelijkgestemde protestgangers. Amanda raakt al in the mood en zij kust me op mijn blozende wang. Eenmaal bij de andere protestgangers zwellen we aan in krachtdadigheid. Onze protestborden worden door velen met afgrijzen bekeken en er beginnen mensen tegen elkaar aan te drukken. Agenten staan op scherp en dreigen bij het minst geringste in te grijpen. Er is een agent, die zijn tong tegen Amanda uitsteekt. Ik ontvlam in woede, maar Amanda trekt me aan mijn jas terug. Ze fluistert: 'Let him, my dear, he is just one of Trump's pigs!'. Op een gegeven moment mochten we niet verder, want de binnenste cirkels mochten alleen door Trump-fans betreden worden. Amanda weet samen met mij via een sluiproute naar het heilige der heiligen te komen, waar we ruim zicht op het podium hebben en waar de zeer omstreden inauguratie plaats gaat vinden. De opwinding stijgt, zelfs bij ons, ook al wij barsten wij van de bezwaren, even voelen we ook de collectieve, happy vibratie, die door de lucht zweeft.

Juist op het moment dat Donald de eed wil afleggen, schreeuwt een kind duidelijk hoorbaar: 'But daddy, that is that evil man, who stole my scooter!'. CNN en diverse andere tv-stations richten meteen hun camera's op het verbijsterde jongetje en Trump onderbreekt zijn eedbetuiging. 'Is that true?', vraagt de vader van het moedige jongetje. 'It's fake!', blaaskaakt Trump. 'No, daddy, he is lying!', zegt het jongetje totaal verbouwereerd. Van opwinding geef ik Amanda spontaan een mondkus, waarna zij meteen in tranen uitbarst. 'Put that thief in gail!', scandeert zij met hoge piepstem. Ik zie ene Hillary met open ogen en uit een coma ontwakend naar Amanda kijken. 'She is right!', schreeuwt Hillary ineens en een geërgerde, woeste Trump smijt de bijbel door de lucht en hij krijst: 'What the hell, go to hell, you all, I won't do it!'. Een groot boe-geroep knalt uit de miljarden tv's wereldwijd. Trump pakt nog eenmaal de microfoon en hij schreeuwt: 'You are fake and indeed, I liked your scooter, stupid boy and I selled it for more than you bought it!'. De inauguratie wordt afgeblazen en ik heb een superhete hotelkamernacht met Amanda in petto. Het sprookje van Donald is ontmaskerd door een goudeerlijke jongen, die het lef had om zijn mond open te doen. Morgenochtend neem ik diktevreden het vliegtuig naar Schiphol terug.

Schrijver: Joanan Rutgers, 20 januari 2017


Geplaatst in de categorie: humor

5.0 met 5 stemmen 197



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
20 januari 2017
Dankjewel, wijze Joanan, dit was de hug die ik vandaag nodig had.
Geen betere medicijn dan een lach!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)