Voskuil: zilver schoon (4)

Leeuwerik had het kaartje met de naam aan de lade bevestigd. Plotseling ging de deur open en met een klap weer dicht. Hij draaide zich om, maar zag niemand. Hij liep naar de deur terwijl de lade langzaam open schoof met het ontbloot lichaam erop.
Op de grond bij de deur zag hij een voetafdruk van aarde. Hij liep terug en op het lijk lag een briefje met een tekst. Hij pakte het briefje van het blootte lichaam en las: “Voskuil speelt dubbelspel”.
Schuw keek hij om zich heen, maar er was niemand te zien in de ruimte. Hij deed het briefje in zijn jaszak. Leeuwerik controleerde met aandacht of de lade dicht was. Luidruchtig kwam Beersteen de ruimte binnen. Leeuwerik schok doordat de automatische deurbel het niet deed. Beersteen had het zilveren voorwerp bij zich dat in het water was gevonden.
Leeuwerik vroeg met gefronste wenkbrauwen: “kwam je dertig seconden geleden ook binnen?
“Nee! Ik zet net een stap binnen!”
“Mag ik onder je schoenen kijken”.
“Ja, dat mag. Hoezo?”
“Sinds een uur doet de automatische deurbel het niet. En bij de deur ligt een voetafdruk van aarde?”
Beersteen liet de onderkant van zijn schoenen zien en zei lachend: “nou, het spookt hier Leeuwerik”.
Met een glimlach reageerde hij: “ja! Wat wil je met de overledene hier, maar! Ik zie geen aarde onder jouw schoenzolen”.
“Maak een foto met je mobiel van die voetafdruk?“
“Goed idee! Beersteen”.
Plotseling klonk er een klap bij de entree achter de deur.
Leeuwerik keek naar de monitor en zag een persoon die het gezicht verborgen had onder een motorhelm en droeg een zwart leren pak. Leeuwerik stootte Beersteen aan en vroeg: “zijn dat jouw vrienden?”
“Nee! Ik zal vragen wat degene wil”. Beersteen holde naar de deur en op dat moment maakte de persoon een gebaar met de wijsvinger dat Leeuwerik in de gaten wordt gehouden. Daarna rende de persoon weg.
Leeuwerik dacht: morgenochtend bel ik eerst een monteur om de deurbel te repareren. Hij bekeek de haarspeld onder een vergrootglas en deed zijn bandrecorder aan en vertelde zijn observatie.
“Het is een zilveren speld die er schoon uit ziet. Het lijkt wel nieuw! De speld bestaat uit twee delen. Ik kan een brede stevige naald van ongeveer twaalf centimeter loshalen. De rechthoekige vorm eindigt aan weerszijden in drie scherpe punten als een davidster. De drie punten worden diagonaal door kronkeling als een slang verbonden van de linkerkant naar de rechterkant. Hierdoor krijgt de speld een figuur van twee ogen.
In het midden van de speld is gegraveerd . . .”
Hij bewoog de vorm iets zodat er licht op kon komen.
“Ik lees: ‘Agusta’, door slijtage kan ik de tekst moeilijk lezen”.
Peinzend dacht hij: waar ken ik dat woord van?
Hij liep naar zijn computer en zocht op internet wat het woord “Agusta” betekende.
Plotseling ging de deur open, en met een harde klap dicht. Leeuwerik keek verschikt om: “Chantal? Wat een verrassing”.
Chantal keek angstvallig naar de computerscherm waar een afbeelding van een motor opstond en zei: “ik zag zonet een dame uit uw pand komen. En die zag ik eerder vandaag bij een motordealer staan”.
“Mijn collega Voskuil? Zij is naar kantoor gegaan om haar verslag te maken. En zij is geen liefhebber van motoren”.
“Dat zal wel, maar ik zag haar voor een etalage staan bij de motordealer. Ze ging naar binnen en glunderde toen ze op een motor zat.”
Leeuwerik zei kalm: “Voskuil komt vanmiddag dan zal ik het navragen aan haar.”
Chantal draaide zich om en liep met een sarcastische glimlach de obductiekamer uit.

Voskuil deed de deur open met een glimlach en zei: “zo! Ik kan de deur ook rustig open doen”.
Belangstellend vroeg Leeuwerik: “heb je vandaag informatie gezocht bij een motordealer?”
Verbouwereerd reageerde ze: “ik ben niet bij een motordealer geweest”.
“Maar je bent daar gezien?”
Verbaasd zei ze: “twijfel je aan mij?”
“Mijn nichtje vertelde mij dat?”
“Dan heb ik het idee dat zij ons uit elkaar wilt halen?”
Geïrriteerd zei hij: “Je hebt over mijn nichtje?”
“Weet jij dan wat zij in haar privéleven uitspookt?”
Luidkeels zei hij: “zij is familie!”
Hij keek haar boos aan en zei: “ga! Alsjeblieft, ga naar huis Willemijn. Voor vanavond zijn we klaar.
Hij keek haar niet meer aan en richtte zijn blik naar de grond.
Zij zette een stap in zijn richting en strekte haar arm: “maar Vincent?”
Vincent keek haar niet aan en bleef met zijn gezicht naar beneden kijken.
Met een gekwetst gevoel liep ze met een gebogen hoofd naar de deur en keek nog één keer om naar Vincent en vroeg onzeker: “dán, houden we contact?”.
Het bleef stil in de ruimte! Ze sloot de deur achter haar dicht.
Vincent haalde het briefje uit zijn jaszak en las enkele secondes bedachtzaam de tekst, daarna keek hij beduusd naar de dichte deur.

haarspeld zilver con zilver conflict

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 48