Anders.
Men heeft moeite met alles dat anders is en wordt multicultureel opgeroepen zich te voegen bij wat ánders is. Ik ben anders. Geboren in Nederland. Blank. Vrouw. Uit een blanke Nederlandse fascistische moeder en een blanke Nederlandse afwezige vader, in een hardwerkend welgesteld gezin. Mijn moeder kon niet van me houden. Dat was erg voor haar, is mij geleerd.
In mijn pubertijd woonde ik bij de nonnen in een internaat omdat ik dom was. Het was niet de bedoeling dat mijn talent ontdekt zou worden, maar dat gebeurde toch en ik ging naar de kunstacademie.
Ik leerde nergens en van niemand, dat ook ik geld zou kunnen verdienen en ook ik kwam niet op het idee dat ik moest werken voor geld en raakte vervreemd van de arbeidsmarkt.
Het internet wil ik niet meer in huis hebben en ik betaal nog steeds per giro en post. Ik ga niet vreemd. Ik word met de dood bedreigd door mijn moeder en raak hierdoor wel vervreemd van andere mensen.
Dat je geen kansen hebt als je van welgestelde afkomst bent, bestaat niet. Je bent een verwende sik. Men mag geen schuldige zoeken, behalve als het je kind is; er mogen geen daders zijn, dat is zielig voor die daders en geen slachtoffers, want dat is slap en onaantrekkelijk; in een wereld waar het nieuws bol staat van succesverhalen en van betaald werkenden die zonder geld niks kunnen - hoe krijg je dát voor elkaar! - en alle mensen bang zijn voor de Bijstand, waar ik mijn leven lang al zonder gebrek van leef. Dat kan kennelijk ook niet. En zo komt het dat ik anders ben en dat komt nooit meer goed, maar ik heb er vrede mee.
Geplaatst in de categorie: moraal