Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het podium: Tibetaans

Charlotte en Julia waren alleen in de kleedkamer. Julia opende enthousiast de kartonnen doos, en zag de twee verschillende grootte koperen klankschalen die Thomas had besteld.
Ze pakte één schaal in de handen en bekeek dit opgetogen. Charlotte zat met belangstelling naar de klankschaal te kijken en zei: “ik vind dat de schaal er mooi glanzend uitziet.
Ze wees naar een brede stok in de doos en vroeg: “mag ik die stok eens voelen?”
Het handvat zag eruit als drie heuvels en drie dalen. De hamer deel was twee keer zo breed, en daar zag zij een rode doek omheen en dat voelde zacht.
Charlotte ging met haar vingers over de rode doek en vroeg: “is dit fluweel?”
Ik zal het je uitleggen: “als je met het fluwelen deel langzaam om de rand cirkelt dan hoor je een zingend geluid. Dat komt door de wrijving wat een trillend effect veroorzaakt. Daarom worden de schalen ook “singing bowls” genoemd.
Charlotte reageerde verbluft: “ik heb die schalen nog nooit gezien. Ik heb ook nog geen idee hoe wij dit kunnen toepassen met onze dans?”
Julia zei: ga ontspannen in de bank zitten. Je rug recht tegen de leuning van de bank en je voeten naast elkaar op de grond. Sluit nu je ogen”.
Charlotte deed wat Julia haar vertelde.
Ze hoorde alleen haar uitademing door de neus. Het bleef tien seconden stil in de kleedkamer. Dat duurde Charlotte te lang voordat ze geluid hoorde, en deed haar ogen open.
Ze zag Julia op de grond zitten met twee verschillende grootte klankschalen. En cirkelde met het fluwelen deel van de stok om de rand van de kleine schaal.
Julia keek naar Charlotte en zei: “ontspan, doe je ogen dicht en laat je niet afleiden”.
“Hoe kan ik mij ontspannen?”
“Sluit je ogen. Adem flink door de neus in, en zucht door de mond uit. Wacht twee seconden en herhaal dit drie keer. Adem dan rustig verder, en concentreer je dan alleen op de ademhaling.”
Charlotte sloot haar ogen en deed wat Julia had verteld.
Julia tikte met de stok tegen de grote koperen schaal.
Een lage klank van een gong klonk door de stilte van de kleedkamer. Ze liet deze klank langzaam verdwijnen. Hierna tikte zij weer tegen de schaal. De klank als een gong klonk weer door de kleedkamer. Ze keek naar Charlotte en zag dat ze rustig ademhaalde.
Ze pakte de kleine schaal in haar hand en stond op. Ze cirkelde met de fluwelen deel van de stok om de rand. Een stemgeluid van een sopraan weerklonk door de kleedkamer.
Julia hield de schaal in de hand langs de zijkant van Charlotte haar gezicht. Ze stopte met cirkelen. En de hoge toon verdween langzaam. Julia ging weer voor Charlotte op de grond zitten en gaf nog een tik tegen de grote schaal. De lage klank van een gong klonk weer door de kleedkamer en verdween langzaam.
Plotseling fluisterde Julia in haar oor: “doe je ogen maar langzaam open. Als je de ogen te snel open doet, dan kan je duizelig worden”.
Charlotte deed haar ogen langzaam open en keek in bruine ogen, die haar op de eerste dag tijdens de ontmoeting met Julia kriebels in haar buik veroorzaakte.
Charlotte vertelde tegen Julia: “ik lag ontspannen in een vallei op het gras en keek naar de blauwe lucht. Naast mij zag ik een beekje stromen”.
Ze keek verbaasd naar de schaal en vroeg: “heeft dat apparaat mij in gedachte naar Oostenrijk gebracht?”
Julia lachte om de uitspraak van Charlotte en zei: “dit is een Tibetaanse klankschaal, en is gemaakt van koper. De schalen zijn in verschillende grootte te koop en hebben niet dezelfde wanddikte. Zo heeft elke schaal een unieke klank. De grote schalen hebben een lage klank, en de kleine schalen een hoge klank. Je zou dus een symfonie orkest kunnen creëren”.
Charlotte glimlachte naar Julia en zei: “interessant!”
Maar eigenlijk wilde ze door de klank van de schaal weer de rustgevende vallei zien.
Bedachtzaam keek ze naar Julia en vroeg: “maar één ding begrijp ik nog niet? Hoe kunnen we deze klankschalen toepassen tijdens onze dans? Want ik heb de indruk dat ik ons publiek tijdens onze voorstelling zie slapen?”
Julia glimlachte en schudde met haar hoofd en vertelde: “ we richten een camera en microfoon naar één schaal die gevuld is met water.
Het publiek kan via een videoscherm op het podium zien, en horen wat voor activiteit in de schaal gebeurd door de trilling van het cirkelen.
In het water ontstaan kringen, en het water zal opspatten. Het lijkt dan net of het water kookt.
Dan gaat het videoscherm uit. En schijnt het spotlicht op ons.
Dat is het teken dat het intro van de “Bolero” wordt gestart. .
Het publiek ziet ons voor op het podium in de begin houding van paso doble staan op blote voeten.
Jij hebt je lange blonde haar in een knot bevestigd, en ik heb mijn donkere boblijn kapsel bevestig ik met een elastiek in een staartje. Jij hebt je witte flamenco jurk aan, en ik heb een witte jeans en witte blouse aan.
Als de fluit in het nummer begint is het spotlicht alleen op jouw gericht.
dan beweeg je sierlijk met je handen en als een Arabische buikdanseres. Dat duurt vijfentwintig seconden, en dan hoor je weer een roffel en begin je pirouettes te maken waar je navel zichtbaar is door je korte witte blouse.
Zo wordt onze voorstelling door ons publiek intensiever beleeft.
Charlotte zei enthousiast: “ik vind het geweldig! Maar nu ga ik op de grond liggen, en wil ik terug naar het vallei, waar de Merel voor mij zingt. En als ik mijn ogen open. . . “
Charlotte lag op de grond en draaide zich op haar zij en wees met haar wijsvinger naar Julia en zei lachend: “dan wil ik weer in jouw betoverende bruine ogen kijken”.

Schrijver: Alexander v/d Zande, 27 februari 2017


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 1 stemmen 163



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)