Verstekeling
Een aanhoudend ultrahoog geluid was het enig voor Geert hoorbare, dat hem meteen ook verbaasde. Hij schuifelde al geruime tijd met de stroom gedaanten mee, die een lange rij vormden om zich enige tientallen meters verder bij de haven in te schepen. Op de hoge pieptoon na was alles doodstil en van schuifelen was ook nauwelijks sprake, omdat hij het contact van zijn voeten met de grond niet voelde. Het scheen hem toe als zweefde hij, loopbewegingen makend, nét erboven. Alle gedaanten voor en achter hem droegen dezelfde kleding, een grijs ruimvallend lang gewaad met een ruime capuchon, die hem het uitzicht van ieders gelaat ontnam. Geen wonder dan ook, dat hij het ontzettend warm en benauwd had. Toen hij zijn capuchon omlaag wilde doen, bemerkte hij, dat hij in het niets greep. Bovendien zag hij ook zijn eigen handen niet. Als schrikreactie zweefde hij enige meters vooruit. Wat had dit te betekenen?
“Niet voorpiepen, jij” hoorde hij in zichzelf, maar de toon van de stem was niet de zijne. “Jullie komen allemaal aan de beurt, de boot vertrekt niet, voordat de huidige lading is ingescheept”. De stem scheen van een langs de zijkant staande gedaante te komen, die bij een betere beschouwing van de situatie, met weer anderen een soort haag aan de zijkant van de wachtenden vormde. Bewakers of administrateurs? Geert was verbijsterd en vroeg de eerste de beste gedaante: “Een vraagje. Zegt u eens eerlijk, wat heeft dit te betekenen, wie bent u, waar ben ik terechtgekomen en wat is die hoge pieptoon?”. – Nou nou, Geert, dat zijn meteen een heleboel vragen tegelijk en een verklaring mijnerzijds zou je weinig méér doen begrijpen dan je nu in stand bent te doen. Een feit is wél zeker: jullie gaan, na een grondige controle, aan boord van dit schip daar, om vanuit hier de overtocht naar een andere dimensie te aanvaarden.”
“Ho even, dat kan ik nu net niet volgen. Er zijn meer dingen die ik niet begrijp. Waar is mijn lichaam en waar zijn die van jullie?” – De gedaante antwoordde: “wat je waar meent te nemen is een projectie van de omtrekken van een mens, een soort hologram, als dit voor jou een begrip is? Een lichaam hebben we niet meer nodig, want wij zijn allen alleen nog maar zielen. Dat houdt dus in, dat wij allen enige dagen geleden tot kort voor dit moment, volgens aardse begrippen het tijdelijke met het eeuwige hebben gewisseld. Om de overgang tussen de oude en de nieuwe situatie niet te abrupt te laten verlopen, hebben wij voor deze manier van herkenning gekozen. In de andere dimensie vervalt dit hulpmiddel, want alles geschiedt daar door middel van nano-pulsen en -vibraties. Je kunt, voor een andere jouw verwante ziel, voor een tel een aards image van jezelf creëren, die echter meteen weer verdwijnt. Tja, en wat die aanhoudende pieptoon betekent, daarop moet ik je helaas het antwoord schuldig blijven”.
Tijdens dit gesprek was Geert op zijn plaats blijven zweven en waren inmiddels alle gedaanten achter hem inmiddels aan boord. “Komt er nog wat van?” riep de schipper en in een flits was Geert ook aan boord. Nu verdween plotseling de hinderlijke pieptoon, zodat Geert in alle doodse stilte op zijn status werd gecontroleerd. – “Kijk eens aan, we hebben waarachtig een verstekeling aan boord. Dat plannetje gaat mooi niet door mijn vriend, want ik zie nu pas, dat je nog met een flinterdun plasmakoordje met aardse apparatuur bent verbonden. Op dit moment ben je niet een van de onzen meer want je leeft gelukkig nog. Hup, aan wal en spoedig herstel. – Trossen los, wij vertrekken”. Geert was wederom verbijsterd en vroeg zich af, of dit nu een soort BDE-ervaring kon zijn geweest. Toen hij opkeek, was de boot al verdwenen en voelde hij, dat hij met kracht en hoge snelheid werd terug gezogen. De impact daarvan was zo groot, dat zijn lichaam centimeters van het ziekenhuisbed op de IC omhoog veerde.
Hij voelde, dat er op zijn wang werd getikt. “Gelukkig, u bent er weer” zei de behandelend cardioloog en tegen de internist: “de koorts begint te zakken dus de longontsteking is vermoedelijk over zijn top heen. Het hart zal, na aanpassing van de medicijnen en voorlopig monitoren, blijven kloppen". - “U bent even een kleine twee minuten zonder hartslag geweest, maar dat zal geen uitvalverschijnselen geven.”
“Laat ik nu in die twee minuten een beleving van uren hebben gehad, dokter” zei Geert nogal mat en erg vermoeid. De specialist knikte beleefd en verwijderde zich om weer aan het werk te gaan. Hij zal niet hebben begrepen, wat Geert met zijn opmerking heeft bedoeld en Geert zal zich voortaan vermoedelijk keer op keer de vraag stellen, wat er nu werkelijk méér is tussen hemel en aarde.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: tijd
Raadsels rondom
102
Geef je reactie op deze inzending: