Een gewone dag
Je vraagt je bijna af: wat, wat is in vredesnaam een gewone dag? Een dag die zonder noemenswaardige acties verloopt? Een dag waarin de telefoon niet gaat? Een dag dat je geen app, mail of sms ontvangt? Of een dag dat de deurbel niet gaat? Wat is een gewone dag? Een dag als gisteren, waarin mensen ook gewone dingen deden, dingen zoals kinderen uit school halen en er nooit aankomen omdat een idioot een aanslag pleegde? Oke, dat was gisteren, vandaag was vandaag, waarin in huize T wel weer van alles voorbij kwam. Van gezellige mensen die binnenlopen, van een dierbare schoonzoon die ondanks zijn drukke baan, toch even komt helpen.
Waarin ik eerst even een date had met de fysio, maar dat terzijde en bij thuiskomst opgewacht worden door twee mannen en koffie, want dat kun je wel aan ze overlaten, mannen en koffie is een prima combinatie. Wanneer we dan, als schoonzoon vertrokken is even naar de winkels gaan, rijden we langs de verkeerde kant van de weg om op het fietspad te komen.
Manlief rijdt achter me en dat is denk ik maar goed ook want: de man op een vette witte scooter komt heel bedreigend recht op me af gereden. Ik blijf stug doorrijden, het fietspad is breed zat tenslotte...als hij merkt dat ik me niet laat intimideren, rijdt ie opzij en heft zijn gebalde vuist, me toe schreeuwend; dat ik aan de overkant moet rijden.
Ik geef niet eens antwoord, iemand die zo vreselijk tekeer gaat, moet je in zijn schreeuw-waarde laten, waar ie ook hoort. We rijden langs een school en de kinderen hebben pauze, de bosjes niet, want alles wat ze gebruiken, eten en drinken, de verpakkingen verdwijnen in de bosjes. Ik zeg niks.
Aangekomen op het winkelcentrum, lopen er talloze schoolkinderen ook doelloos te slenteren en mensen op te houden, ik zeg niks. Op een goed moment stopt abrupt voor mijn wiel een donkere jongen, ik rij tegen zijn broek aan. Hij draait zich om, kijkt me aan, zegt niks en ik zeg, ....ook niks.
We vervolgen onze weg en komen gezellige mensen tegen, maken een praatje, vervolgen onze weg, maken een rondje op de markt waar je euro echt geen daalder meer waard is, kijken elkaar aan en zeggn: koffie thuis? Juist, koffie thuis. De zon scheen uitbundig vandaag, het was heerlijk buiten maar ik beken eerlijk: veel dingen begrijp ik niet.
Maar ik zeg het niet, want als je hier je mond opendoet, ben je aan de beurt...en daar voel ik heel weinig voor. Noem me laf, dat boeit me niet, ik lok het ook niet uit en dat is, mijns inziens nog steeds de beste oplossing, dus: ik zeg niks....
casema.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Niks zeggen
288
Geef je reactie op deze inzending: