Met de trein 2

Van het groepje dat een tweetal banken rechts voor me zit, kan ik vanaf mijn plaats alleen de man op de hoek zien. Hij wordt, aan het gesprek te horen, vergezeld door drie vrouwen. Zijn wat bedeesde uitdrukking boven het dunne snorretje fluistert dat hij zich in de minderheid weet. Hij past op zijn woorden. Het zijn collega's, de toon heeft een zweem van intimiteit maar is toch afstandelijk.
Men kent elkaar, maar niet uitbundig.
Ze zijn op de terugweg van een workshop en wisselen hun ervaringen uit.
De cursusleider viel ze enorm mee. Vooral na het eerste bedrieglijke gezicht op een bos wild haar en een leren vliegeniersjack.
' Hij was zo betrokken', teemt een van de vrouwen.
'Ja, en zo lief, dat verwacht je niet', zucht een ander.
De man doet met; ' En perfect op de hoogte', een meer zakelijke duit in het zakje, maar zijn opmerking verkruimelt op de vloer van de coupé. Zoals hij ook genegeerd wordt als het gaat om het aanstaande jubileum van de hoofdvrouw in het gezelschap. Zij is nadrukkelijk aan het woord, zorgvuldig articulerend, op de besliste toon van iemand die gewend is uit te mogen praten.
' Ik heb gekozen voor een lunch, want die recepties zijn zo passé', verklaart ze.
'En veel gezelliger', kwetteren de anderen.
Als het even later gaat over de ongevoeligheid van de afdeling Personeelszaken, die niet thuis geeft bij huiselijke omstandigheden, is de verontwaardiging alom.
De man met het snorretje ruikt een kans om zich van zijn meest empathische kant te laten zien en mompelt;
'Dat mag toch niet, gewoon een gebrek aan inlevingsverm..'
'Station Vathorst!' , onderbreekt de speaker.
De vrouwen staan op en nemen afscheid op de nonchalante manier van mensen die weten dat ze elkaar binnenkort weer tegen zullen komen.
Hij blijft zitten, tot Utrecht.
En morgen another day at the office.

treinreis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 101