Haar portaal: deel 3
Door flinke windvlagen tijdens de bui zagen de terrassen op het plein er verlaten uit. Mensen waren naar binnen gegaan in één van de bistro’s.
Pascal ging naar binnen bij “September” en zag boven nog een tafel leeg. Hij bestelde een “chimichangas” en een ijsthee.
Hij keek naar beneden en zag aan de bar een vrouw die het haar in een boblijn had gekipt.
Hij voelde zijn hart sneller kloppen. Nieuwsgierig strekte hij zijn lichaam. Maar hij zag al snel dat zij Valerie niet was.
Pascal dacht aan drie jaar geleden dat hij drie pogingen deed om Jasper zijn kant van het verhaal te vertellen. Een keer op de afdeling dat Jasper hem negeerde bij elk woord. Hij had een e-mail gestuurd om uit te leggen dat de toenadering niet van hem kwam. En een poging na werktijd voor het gebouw, maar dat was helemaal geen succes! Jasper dreigde toen met zijn vuist en riep met waterige ogen: “wil je nog zo’n stomp als bij de trap?! Dan moet je blijven proberen te vertellen dat het niet jouw schuld...”
Jasper slikte om zijn emoties de baas te blijven en sprak luid: “dat Valerie bij mij weg is!”
Verbouwereerd stond Pascal voor het gebouw en dacht: vandaar dat hij Valerie niet meer op het werk zag. Hij had gehoord van andere collega’s dat zij zich had ziek gemeld. Pascal was van mening om juist afstand te nemen van Valerie, en zocht daarom geen telefonisch contact. Hij wilde Valerie de tijd gunnen om de relatie met Jasper te herstellen.
Pascal pakte de telefoon uit zijn broekzak en zocht naar de naam Valerie. Twijfelend keek hij naar haar naam op het scherm. Hij bewoog met zijn duim over de knop van de groene pictogram.
Zijn telefoon trilde, er klonk een melodie van de band T’Pau “China in your hand”.
Er verscheen een onbekend nummer, schuchter zei hij: “Met Pascal”.
“Met Pim”.
“Pim?!”, zei Pascal verbaasd.
“Ja, drie jaar geleden deden we samen als zij-instromer de Pabo opleiding. Jij vertelde dat je vier jaar bij een verzekeringsmaatschappij werkte, maar iets anders in je leven wilde”.
“Ja! Dat klopt”.
“Ik wilde vragen of jij interesse hebt in een baan als docent voor sector zorg en welzijn?”
Pascal fronste zijn wenkbrauwen en zei: “Zo daar overval je mij nu mee”.
“Dat begrijp ik! Heb je nu tijd om een kop koffie te drinken in de Zwarte Ruiter op het plein? Dan vertel ik je meer”.
“Prima, ik kan er over twintig minuten zijn”.
“Ja, doe maar rustig aan! Ik ben ook nog niet op het plein”.
Pascal liep van de verzekeringsmaatschappij naar de tramhalte.
Voldaan van de “chimichangas” keek hij door het raam richting het westen en zag een opklaringsgebied van zee komen. Hij liep naar beneden om bij de bar het gerecht te betalen. Eenmaal buiten hoorde hij zijn telefoon.
“Met Pim! Waren de leerlingen bij jou vandaag ook zo onrustig?”
“Ja, toen ik thuis kwam ben ik voor ontspanning naar het plein gelopen om daar te eten”.
Pim zei lachend: “Ja, het leven van een docent gaat niet over rozen. Maar! Kwam je niet kletsnat aan?”
“Ik was net op tijd binnen in September”.
“Oh! Daar kan je lekker eten. Wat ik wil vragen is of je zin hebt om iets te drinken bij mij?”
“Prima, leuk! De tram vertrekt over vijf minuten, dus ik ben ongeveer over twintig minuten bij je”.
“Goed zo, tot dadelijk”.
Pim deed de deur open en verwelkomde Pascal met een stevige omhelzing. Pascal keek Pim verbaasd aan en vroeg: “Wat doe jij euforisch?”
Pim kon zijn lach niet van zijn gezicht krijgen. Hij pakte Pascal bij zijn schouders en schudde hem heen en weer en zei: “Ik ben zo blij! Ik wil je aan iemand voorstellen”.
Pascal liep nietsvermoedend achter Pim de huiskamer binnen. Pim deed een stap opzij en wees met een handgebaar naar de persoon op de bank en zei: “Mag ik je voorstellen aan mijn vriendin, Valerie”.
Er viel een stilte!
Twee personen met een gezichtsuitdrukkingen van ongeloof staarde elkaar zwijgend aan.
Geplaatst in de categorie: vriendschap
entree
260
Geef je reactie op deze inzending: