Nachtbrakende schrijvers
Van Herman Brusselmans is het bekend dat hij tot zeven uur in de ochtend blijft schrijven, kettingrokend en alcoholpimpelend. Dat heeft hem inmiddels een imposant oeuvre opgeleverd, waar je U tegen kunt zeggen, zij het dat zijn onderwerpen en woordkeuzen veelal de straattaal bedienen, maar dat was bij de geroutineerde alcoholist en populaire Charles Bukowski ook het geval. Heel veel literatuur is in de mysterieuze nachten geschreven en meestal onder invloed van alcohol en drugs en seks. De aimabele, wijlen dichter/uitgever/redacteur Herman de Coninck dronk iedere nacht tien Duvels, wat je ook niet na een uurtje soldaat hebt gemaakt. Hij schreef ook het liefste 's nachts en hij kwam ergens in de middag weer te voorschijn. Voor Marcel Proust geldt ongeveer hetzelfde, want hij ging 's avonds graag per koets naar leuke evenementen of literaire samenkomsten, waarna hij diep in de nacht huiswaarts keerde en met een petroleumlamp liggend in zijn bed zijn bevindingen beschreef. Zijn slaapkamer was geluidsdicht gemaakt, wat doet denken aan de baarmoedersituatie. Als verfijnde homoseksueel sliep hij tot ver in de dag door om 's avonds weer van de partij te kunnen zijn. In die zin heeft nachtbrakerij bij schrijvers een behoorlijk decadente trek, maar niets is minder waar, want het afzien was enorm en er werd behoorlijk veel roofbouw op het lichaam gepleegd.
'Alles voor de kunst' was voor de romantici de gewoonste zaak van de wereld en ze overdreven graag en zonder nukkigheid. Dat ze een tekort aan vitamine D hadden, mag duidelijk zijn, maar dat compenseerden ze met delicate roesmiddelen en gewaagde seks. Bovendien hebben de nachtbrakende schrijvers een voorkeur voor spannende plekken, waar alles wordt gedaan wat je niet voor mogelijk houdt. Extreme uitspattingen stimuleren immers de vernieuwende creativiteit. En 's nachts gaan de meeste mensen flink los, dus is het daar te halen. Wil je de mens op zijn meest bizarre momenten betrappen, dan zul je de donkere nacht in moeten gaan om in stinkende kroegen het onwaarschijnlijke te aanschouwen. Wat voor meest afschuwelijke orgieën ik in de nachtkroegen en nachtdisco's allemaal heb waargenomen, dat wil je niet weten, het gaat jouw verbeelding ver te boven, dat is welhaast zeker. Mede door hasjgebruik zag ik alles nog scherper voor ogen en kon ik mijn ogen bijna niet geloven. Als je na zo'n openbaringsnacht de volgende dag ontwaakt en naar de brave burgerij loert, dan schud je jouw hoofd om zoveel huichelarij en brave mooimakerij.
Ooit heb ik mijzelf laten fotograferen door een Chinese toerist op het kerkhof Montparnasse in Parijs. Ik lag boven op het graf van Charles Baudelaire, dé openbaarmaker van het collectief onder- en onbewuste van de mensheid. Hij schreef ook meestal 's nachts, terwijl hij hasj en opium gebruikte en seks had met struise, goedgevulde dames. Toch zat hij ook vaak ergens in een café urenlang met een biertje te klooien. Bovendien was hij niet zodanig verslaafd dat hij geen sociaal netwerk wist op te bouwen, want dat wist hij wel degelijk via de uitgevers op de rechteroever en via veel schrijvers van naam, o.a. Victor Hugo. Op de foto's van Paul Nadar zie je duidelijk de dandy en charmeur in Baudelaire, wat inderdaad een grote karaktertrek van hem was, theatraal goed voor de dag komen. Maar onder zijn keurige façade bevond zich de ijlende vleermuis, die 's nachts van plezierpaleizen naar bordelen trok om inspiratie op te zuigen. Hij was misschien wel de grootste, nachtbrakende schrijver aller tijden. Zijn meesterwerk 'De Bloemen van het Kwaad' verdient het in ieder geval om opnieuw of vooreerst te worden gelezen.
Zelf heb ik ook voornamelijk 's nachts geschreven, omdat er dan die volkomen stilte heerst, waar ik ontzettend veel van houd. Bovendien kan ik me dan veel beter concentreren en word ik niet afgeleid door de alledaagse herrie van de slaafse, protserige, macho-achtige werkmieren. Denk alleen maar aan die irritante braverikken met bladblazers en die met een machinaal gedrocht geïnstaleerde stoeprandvegers. De echte wonderen worden 's nachts gecreëerd. In de volkomen stilte kun je pas echt tot wasdom komen. Als vleermuis en nachtuil zal ik altijd de nacht blijven omarmen als de ware broedplek van hoogstaande artisticiteit. Zelfs de witte nachten zonder schrijfwerk blijven magisch indrukwekkend en een latere bron van inspiratie. Ik ben meer een maanmens dan een zonmens. Veel oppervlakkige schrijvers zijn zonmensen, let maar op. Zo'n populaire schrijfmalloot als Ronald Giphart is een goed voorbeeld van een zonmens, die nooit echt de diepte in gaat. Zijn eveneens schrijvende vrouwlief is mijn FB-vriendin en extreem rondborstig, alleen die diepte durft Ronald wel aan.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Nachtbrakende schrij
128
Geef je reactie op deze inzending: